บท 6
2305 คำ
เช้าวันต่อมา
ผมขยับตัวช้าๆ เหมือนหูจะได้ยินเสียงเพลงที่เปิดดังกระหึ่มมาจากด้านล่าง พอจะลุกขึ้นอาการมึนหัวมันทำให้ผมต้องล้มลงไปอีกรอบ ใครมันมาเปิดกังนัมสไตล์ตอนนี้วะเห้ย! ไม่รู้จักเวลาคนจะหลับจะนอนหรือยังไงหา!
แต่เดี๋ยวนะ.. เมื่อคืนผมนอนค้างที่ร้านของพี่เคนเขาหนิ แล้วเจ้าตัวไปไหนแล้ว
ผมลุกขึ้นนั่งมือยกขึ้นกุมขมับไปพลางๆ ยาแก้แพ้เมื่อคืนนี้มันอะไรกันออกฤทธิ์จนตะวันขึ้นสายโด่งขนาดนี้แต่ผมยังนอนหลับน้ำลายยืดเนี่ยนะ ยอมใจเขาเลย - -
“อ่า! น่าหนวกหู!”
ผมหยิบหมอนที่หนุนหัวเมื่อกี้ขึ้นมาอุดหู สายตาพยายามเพ่งหาแว่นตัวเองเมื่อคืนผมจำไม่ได้แล้วว่าเอามันไปวางไว้ไหน ถ้าหาไม่เจอนี่ซวยยิ่งกว่าซวย
“นี่ครับแว่น”
“ขอบคุณ..”
ผมรับแว่นตรงหน้ามาใส่เอาไว้ ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ส่งแว่นมาให้เท่านั้นแหละผมถึงกับสร่างยาแก้แพ้ทันที ผู้ชายที่ยืนนุ่งผ้าขนหนูสีขาวตัวเดียวคาดเอวหมิ่นเหม่อจนแทบร่วงลงไปกองกับพื้น เขาเอียงคอในองศาที่คิดว่าเเบ๊วสุดในชีวิตเเล้วฉีกยิ้มหล่อให้ผม
เป็นมอนิ่งที่โคตรหลอนจิต = ='
"เอ่อ.."
ผมอ้าปากค้างกลางอากาศไม่คิดว่าตื่นเช้ามาจะเจอภาพที่อุจาดตาขนาดนี้ ถึงหุ่นพี่แกจะดีขนาดไหนมันก็ไม่ควรต้อนรับแขกบ้านแขกเรือนแบบนี้ไหมเล่า
หน้าผมมันร้อนเพราะไข้ใช่ไหม ไม่ใช่เพราะคนตรงหน้า ผมอยากจะแกล้งตายตรงนี้จริง!
“ไปอาบน้ำสิครับ พี่เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เราแล้ว”
“อื้ม..”
ผมเดินหัวโงนเงนพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูที่วางอยู่หัวเตียงตามที่เขาบอก หัวยิ่งมึนๆ ยังต้องมาเสียเวลาปืนลงจากห้องใต้หลังคาลงมาห้องน้ำด้านล่างอีก ผมจะอ้วกอยู่แล้วตอนนี้ ..ทำไมผมรู้สึกเหมือนริมฝีปากตัวเองมันโดนผึ้งต่อยยังไงยังงั้นน่ะ มันบวมๆ เจ็บๆ หรือผมคิดไปเองก็ไม่รู้
สมองไม่ได้รับความกระตุ้นตอนเช้า = =
"ให้พี่เข้าไปด้วยไหมอั่งเปา"
"ทุเรศ! "ผมตอบกลับก่อนจะปิดประตูห้องน้ำเสียงดังปัง คนบ้าอะไรโรคจิตชะมัด เรื่องเมื่อคืนอย่าคิดว่าผมจะซึ้งในน้ำใจเลยเหอะ - -
"เจ็บปวดอะ.."ผมบ่นอุบอิบก่อนจะถอดแว่นวางไว้หน้ากระจกก่อนจะไล่ถอดเสื้อผ้าออกออกทีละชิ้น พอเพ่งตามองตัวเองในกระจกดูเหมือนจะมีรอยอะไรสักอย่างอยู่บนร่างกายตามซอกคอผมนะเนี่ย
เมื่อคืน ..ผมจำได้ว่ามีแมลงมากัดผม ..แล้วมันก็กัดไปทั่ว
คาใจฉิบหายเลย
"เเว่นจ๋ามาหาพี่หน่อย.."
ผมควานหาแว่นขึ้นมาใส่ ดวงตาเบิกโพลงมองช่วงบนและช่วงบริเวณซอกคอที่มีแต่รอยจ้ำช้ำแดงเต็มไปหมด ริมฝีปากบวมเจ่อเล็กน้อยแต่มันดันมีรอยแตกนี่สิ ถึงว่าทำไมผมเจ็บริมฝีปาก ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ปากแตกโว้ย ประเด็นอยู่ที่ใครมันทำรอยพวกนี้!
คิดว่าผมโง่หรือไง ที่จะไม่รู้ว่ารอยพวกนี้ไม่ใช่แมลงกัด! ..แต่มันเป็นรอยเขี้ยวหมาในร่างคนต่างหากที่กัดคอผม!
เรื่องนี้ไอ้พี่เคนต้องอธิบายโว้ย!
“เหี้ย! ไอ้พี่เคนมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะโว้ยยยย!!!”
ผมตะโกนเรียกอย่างหัวเสีย ผ่อนปรนลมหายใจเข้าออกจนควันมันจะออกหู สักพักเสียงเคาะประตูดังขึ้นผมรีบเดินออกไปเปิดประตูให้แขกที่มาเยือน เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่นทันทีที่เห็นคนต้นเรื่อง
ถ้าเกิดอยากจะหาข้อมาปฏิเสธล่ะก็ ..ขอที่ฟังขึ้นหน่อยก็แล้วกัน
“มีอะไรหรอครับ เรียกพี่ซะเสียงดังเชียว” เขาเลิกคิ้วมือเท้าขอบประตูมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า พอผมไล่มองตามสายตาของเขาก็พบว่าตัวเองเปลือยกายต่อหน้าเขา
เขาเห็น O_o!
เขาเห็นมันใช่มั๊ย!
ปั่ก!
“โอ้ย! ไข่พี่ อั่งเปาแตะไข่พี่ทำ.. ไม”
คนตรงหน้าล้มลงไปนั่งกับพื้นมือกุมเป้าตัวเองใบหน้าแดงก่ำ ผมจิ๊ปากในลำคอก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเขาสัยงดังปัง
“พลาดแล้วกู โอ้ย..” ผมยืนพิงหลังเข้ากับประตู เสียงร้องโอดโอยจากคนด้านนอกยังไม่สงบลง แหงดิผมเตะเต็มแรงเกิด เรียกได้ว่าแตกได้เป็นแตกอะบอกเลย!
ผมอยากจะบีบคอเขาชะมัด! นี่เขาทำอะไรกับผมเมื่อคืน ทำไมผมถึงมาอยู่ในสภาพนี้แล้วผมก็จำอะไรไม่ได้เลย ผมจะทำยังไงดี ..ถ้าพลูรู้ผมจะทำยังไงดี
“นี่อั่งเปา! ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง!”
“เราได้คุยกันแน่!” ผมพูดกรอดไรฟันก่อนจะหยิบเสื้อผ้าตัวเองที่พึ่งถอดออกไปเมื่อกี้ขึ้นมาใส่ มันเป็นเสื้อตัวโค้งของพี่เคนกับกางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้น ผมเอามันมาใส่เองแหละเมื่อคืน จะให้นอนทั้งชุดนักศึกษาที่เปียกฝนก็ยังไงอยู่
“บอกมาเดี๋ยวนี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
พอเปิดประตูออกมาผมเห็นเขาพยุงตัวขึ้นไปนั่งบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นชั้นสองของร้าน สองมือผมกระชากปกคอเสื้อนักศึกษาของเขาเอาไว้ ฟันกราบขบกันแน่น
บอกตามตรงว่าตอนนี้ผมเดือดจัดและอยากจะอัดหน้าเขาสักทีสองที!
เขาไม่มีสิทธิ์บนร่างกายของผม ..แม้แต่คำพูดที่จาบจ้วงของเขา ผมก็รังเกียจ
เมื่อคืนผมไม่น่าแบกเขาเลย น่าจะปล่อยให้ตากฝนตายไปซะก็ดี ผมไม่น่ามองเขาในแง่บวก เพราะยังไงคนเลวมันก็เป็นคนเลวอยู่วันยันค่ำ
ผมควรเกลียดเขาต่อไปสินะ
ตอนนี้ผมคงพูดได้เต็มปาก เต็มคำ ว่าผมเกลียดเขา!
“ใจเย็นครับ ใจเย็น”
“บอกมาสิวะ!”
ฟุ่บ!
ผมผลักเขาล้มลงนอนราบกับโซฟาก่อนจะโถตัวขึ้นไปคร่อมเขาเอาไว้มือยังคงกำคอเสื้อเขาแน่ สายตาของเขาไม่ได้มีความหวาดกลัวแต่อย่างใด แต่ผมอ่านมันออกมันเป็นแววตามันมีความเจ้าเล่ห์ของสุนัขจิ้งจอกชัดๆ
นอกจากจะหลบหลีกได้เก่ง ..เขายังหลอกให้ผมตายใจว่าเขาเป็นคนดี
ได้ดิ ..เราจะได้เห็นดีกันแน่
“แล้วเราคิดว่ายังไงล่ะครับ” เขากระตุกยิ้มมุมปาก
“ไอ้เลว!”
"ใจร่มๆ ก่อน พี่อธิบายได้.."เขายกมือขึ้นเหนือหัวทั้งสองข้าง เหมือนต้องการจะโบกธงขาวว่าขอยอมสงบศึก ผิดกับผมที่ถือปืนรบเตรียมจ่อยิงกบาลเขาเรียบร้อย
“พี่มีข้อแลกเปลี่ยนสนใจหรือเปล่า..”
“สนกับผีเหอะ พี่ทำบ่อยหรือเปล่าวะล้อเล่นกับความเชื่อใจคนอื่น ..เห้ย ถามจริง” ผมพูดไปจะร้องไห้ไป ครั้งแรกของผมเป็นของเสือร้ายอย่างเขางั้นหรอ มันยุติธรรมกับผมงั้นหรอ?
“หมากเกมนี้พี่ต้องการเรา” เขาว่า
“ความรู้สึกคนเราไม่ใช่เกมกระดาน อย่ามาพูดจาหมาๆ ขอร้อง”
“หึๆ ใจเย็นๆ สิครับเด็กน้อย” เขาว่าพลางเอามือมาลูบหัวผมปอยๆ
“ต้องการอะไรกันแน่วะ ..ต้องการอะไรกันแน่ ..บอกมาดิวะ”
ผมก้มหน้าลงกับแผงอกของเขา ยกมือขึ้นทุบแขนทุบอกเขาระรัว ทำไมคนแรกต้องเป็นเขาด้วยวะ ทำไมครั้งแรกของผมต้องเป็นผู้ชายสารเลวคนนี้ ปกติผมเป็นคนที่ร้องไห้ยากมากแต่ตอนนี้ผมเสียใจ ..ผมเสียใจกับเรื่องเมื่อคืน
คนเรามันจะเหี้ยได้ขนาดนี้เลยหรอวะ!
“พี่อยากให้เรามาคบกับพี่”
“ว่าไงนะ..”
“พี่อยากให้เราคบกัน” เขาย้ำเสียงแข็ง
“ฝันกลางวันอยู่หรอวะ อยากโดนต่อยเรียกสติหรือไง!”
ผมสะอื้นไห้เบาๆ ก่อนจะเอาหน้าที่เลอะน้ำตาเช็ดเสื้อนักศึกษาของเขา ผมไม่สนใจแล้วว่าตอนนี้อะไรจะเกิดขึ้น สิ่งที่เสียไปผมเอากลับมาไม่ได้ เเละไอ้สิ่งที่เขาพูดออกมามันโคตรจะบ้า แล้วก็ไร้สาระสิ้นดี ผมไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก ..ผมจะทำได้ยังไงกัน ก็ก้านพลูมัน..
“เอาสิ ถ้าเรื่องนี้ไปถึงก้านพลูพี่ก็อยากจะรู้ว่าเราเองจะทำยังไง..” เสียงขู่เเข็งของเขาทำเอาผมตัวชาพูดอะไรไม่ออก ไปต่อก็เเทบจะไม่ถูก
ทำไมเรื่องนี้มันถึงเกิดขึ้นได้.. เขากำลังคิดทำอะไรกันเเน่!
“อะไรนะ..”
“คิดได้แล้วโทรมาหาพี่ก็แล้วกัน พี่เมมเบอร์ในเครื่องเราแล้ว..”
“.....”
"รีบคิดซะ พี่มีเวลาให้เราไม่มาก.."
"....."
“ถ้าคบเราก็เป็นแฟนกัน.. ถ้าไม่คลิปของเราพี่จะปล่อยมันเอง.. เชื่อพี่เถอะอยู่ใกล้เสือเเบบพี่ไม่น่ากลัวเท่าอยู่ใกล้เพื่อนเราหรอก”
[SPEAK PART :: KENTA]
มหาวิทยาลัยฮงโด
ผมนั่งกระดิกเท้ารออาจารย์เข้ามาสอน อาการจุกนี่ยังไม่หายน้องเปาเล่นผมเอาไว้เเสบมาก เตะเข้ามาซะเต็มน้องผมขนาดนี้กะจะไม่ให้มีไว้สืบพันธ์กันเลยหรือยังไง
เเต่มันก็น่าขำชะมัดที่ได้เเกล้งเขาเล่น ถ้าเกิดผมไม่ทำเเบบนั้นลงไปไอ้เเสบนั่นเองก็จะไม่มีทางรู้หรอกว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตรายเเค่ไหน ผมดูเเค่ครั้งสองครั้งก็พอจะรู้เเล้วว่าเด็กคนนี้ทนงศักดิ์ศรีตัวเองเยอะขนาดไหน เเล้วก็เป็นเด็กหัวรั้นไม่ฟังใครนอกจากสิ่งที่ตาตัวเองเห็น ผมถึงต้องจัดฉากเเบบนั้นขึ้นมา ..ก็เพื่อเขา
ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองยอมเสี่ยงขนาดนี้เพื่อมันทำไม เเต่ผมจะลองเสี่ยงสักตั้งเผื่อฟลุ๊คได้เมียเด็กมาอีกคน ถึงผมจะไม่ชอบกินเด็กเท่าไหร่ก็เถอะ
"ไอ้เคนมึงเเน่ใจหรอวะทำเเบบนี้น้องมันจะปลอดภัย"
"อืม กูว่านะ.."
"เเล้วมึงรู้ได้ไงว่าเด็กคนนั้นจะทำร้ายอั่งเปา"ไอ้หมอกมันถาม มือยื่นรูปถ่ายที่ผมสั่งให้มันส่งคนไปตามเก็บภาพของก้านพลูมาให้ผม หลายๆ รูปมันเเสดงถึงกิจวัตรประจำวันของเธอรวมทั้งภาพที่น่าสงสัยว่าเธอเป็นคนสั่งให้คนมาสาดน้ำกรดใส่เเพรเมื่อวานนี้ด้วย
ที่จริงเรื่องนี้ผมวางเเผนกับไอ้โฮมเเล้วก็รหัสมันเพราะเเม่งดูมีความอัจฉริยะสุดละ วันนั้นที่ไอ้หมอกมันโทรมาเพราะคงจะรู้เรื่องจากไอ้โฮมนั่นเเหละ อย่าคิดว่าผมไม่ได้ยินที่มันด่าผมตอเเหลล่ะ = ='
"เมื่อวานน้องเเพรมาหากู.. บอกว่าโดนคนจะสาดน้ำกรดใส่ ซึ่งกูไม่เเน่ใจว่าใช่เธอหรือเปล่า.."
ใช่ ..ผมไม่เเน่ใจเเต่ในวันที่ผมโดนอั่งเปาสาดน้ำใส่ ผมเห็นสายตาของเธอมองเขาไม่ดีเท่าไหร่นัก ผมก็ไม่ได้อยากจะอคติอะไรขนาดนั้น เเต่ผมไม่ไว้ใจเธอเเค่คนเดียว
"มึงไม่เเน่ใจเเล้วมันจะไม่ดูเหมือนกล่าวหาน้องมันหรอ ..เด็กเเบบนั้นจะทำอะไรบ้าๆ เเบบนี้ลงวะ"
"มันก็ไม่เเน่หรอกเว้ย คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ.."
"เเล้วมึงจะทำยังไงต่อ"
"กูจะเเยกอั่งเปาออกมา อั่งเปาจะอยู่ใกล้คนอันตรายเเบบนั้นไม่ได้เว้ย"
"งานช้างว่ะเพื่อนเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี"
"ก็ผิดใจกันสิวะ.. กูไม่สน เเต่กูปล่อยไปไม่ได้"
"เลวฉิบหายเพื่อนกู"มันว่าเเล้วหันไปสนใจโทรศัพท์ของไอ้โซลมันต่อ
"เช็ดมือด้วยล่ะ มือมึงสกปรก"ไอ้โซลมันพูด ก่อนจะเอาสเปรย์ฆ่าเชื้อฉีดลงไปที่มือไอ้หมอก ผมล่ะอดขำไม่ได้เเม่งสะอาดจนพวกผมกลายเป็นคนโสโครกไปในสายตามันทันที
"กูสะอาดจะตายนะโซลที่รัก เอางี้คืนนี้มานอนห้องกูปะโซล ห้องกูสะอาด"
"ไอ้สัสนั่นเพื่อนนะเพื่อน"ผมว่า
"โธ่พี่หมอกล้อเล่นครับทุกคน"ไอ้หมอกนี่เเม่งกวนตีนได้ทุกเวลาฉิบหาย
"เออเคนกูเตรียมชีสที่มึงจะเอาไปทำคืนนี้เเล้วนะ มึงอยากได้อะไรอีกเปล่ากูจะได้โทรสั่งให้"ไอ้รหัสกับไอ้โซลมันค่อนข้างจะระเบียบเเล้วก็ทำตัวให้น่าค้นหาเหมือนชื่อมัน รหัส ถ้าไม่รู้เกี่ยวกับมันก็เข้าถึงยากอยู่ เเต่นี่เราเป็นเพื่อนกันผมเลยรู้กันเเทบจะหมดอยู่เเล้ว
เเก้ผ้าอาบน้ำกับห้าคนก็ทำมาเเล้วครับ
"กูอยากได้โซ่เเซ้ กุญเเจมือไว้รับคืนนี้ว่ะ"ผมว่าเเล้วหัวเราะร่อน ที่จริงคืนนี้ก็ไม่ได้กะว่าจะไปทำกิจกรรมอย่างว่านักหรอก เเค่ไปพักผ่อนสายตาก็พอ อีกอย่างถ้าผมไม่มีสติ คนอื่นคงไม่ปลอดภัยเเน่นอน
"พ่อมึงเถอะ"โดนไอ้รหัสสวนกลับผมนี่เงิบเลย
"เเล้วคืนนี้มึงว่าน้องเขาจะมางานวันเกิดไอ้หมอกเปล่าวะ"ไอ้โฮมมันหันมาถามต่อ
"กูว่าต้องมา ..พวกมึงเตรียมรับมือด้วยล่ะ อั่งเปาน่าเป็นห่วงที่สุด"
- ผู้เขียน
