สองวันผ่านไป
ผมยังคงใช้ชีวิตวนเวียนอยู่ใกล้ๆ อั่งเปาไม่ห่างไปไหน พ่อกับเเม่ผมรับรู้เเล้วล่ะว่าลูกชายตัวเเสบเเบบผมก่อเรื่องจนเข้าพยาบาล เเต่พ่อกับเเม่ผมดูท่าทางจะชอบอั่งเปานะ เเม่ผมชอบคนขาวๆ เหอะๆ ๆ = ='
"เเข็งเเรงดีเเล้วนะครับ เดี๋ยวคงออกจากโรงพยาบาลได้"
"ครับหมอ.. ค่ารักษาพยาบาลของเขาผมจะจ่ายเองนะครับ"ผมบอกกับคุณหมอหลังจากที่เขาพึ่งเข้ามาตรวจวัดอาการของอั่งเปาเเล้วก็ผมด้วย เเต่ตอนนี้ผมว่าผมน่าจะหายดีเเล้วล่ะ ไม่ได้เจ็บหรือปวดอะไรเเล้ว
อีกอย่างนอนเเต่ในห้องสี่เหลี่ยมที่นี่น่าเบื่อจะตายครับ ไปไหนก็ไม่ได้ เเถมคุยกับอั่งเปาก็ไม่ได้ จะมีก็เเต่พวกเพื่อนผมเนี่ยเเหละที่มันเเวะเวียนเข้ามาหาบ่อยๆ
เเต่อย่าบ่อยมากเกินไป บางทีพวกมันก็รบกวนคนตัวเล็กบนเตียงเอา -*-
ผมอยากให้เขาได้พักผ่อนให้เต็มที่จะได้ตื่นมาเเล้วพร้อมรับเช้าวันใหม่
"เดี๋ยวค่ารักษาทั้งหมดจะเเจ้งให้ทราบอีกที ..คุณเองก็พักผ่อนให้ม
