แพรและมุกนั่งเงียบ ๆ อยู่ในห้องทำงานมาเกือบชั่วโมงแล้ว โดยมีนักรบนั่งอยู่เป็นเพื่อน นักรบรู้ดีว่าพี่ ๆ ทั้งสองจะต้องเสียใจกับเหตุการณ์นี้ขนาดไหน หมอกถึงขั้นต้องฝากให้นักรบช่วยดูแพร ในระหว่างที่เค้าและเพื่อน ๆ ไปจัดการเรื่องคดีความต่อ
ก๊อก!...ก๊อก!...ก๊อก!...
“คุณแพรคะ มีเพื่อนมาขอพบค่ะ” คุณขวัญเดินนำ โม รุ่นน้องคนสนิท ที่ถูกนักรบเรียกตัวมาเข้ามาในห้อง
“ขอบคุณค่ะคุณขวัญ ตามสบายนะยัยโม” แพรหันไปยิ้มบาง ๆ ให้โม แล้วกลับไปนั่งนิ่งตามเดิม
“อาการหนักเลย ทำไงเจ๊นักรบ เรียกน้องมาน้องควรทำไงเนี่ย” โมหันไปกระซิบกับนักรบ
“ถ้าเจ๊รู้ เจ๊จะตามแกมามั้ย คิดสิยะ นี่นั่งกันมาเป็นชั่วโมงแล้วเนี่ย” นักรบตอบกลับเสียงเบา
“แพรกับมุกไม่เป็นอะไรหรอกน่า อย่าคิดมาก แค่ต้องปรับอารมณ์เฉย ๆ เท่านั้นแหละ” แพรหันไปบอกน้อง ๆ ที่นั่งกระซิบกันอยู่ เสียงก็ไม่ได้เบาคิดว่าพวกเค้าจะไม่ได้ยินรึไง
“เจ๊แพร น้องเป็นห่วงไง
