“ยังไม่เห็นเหมือนกันค่ะ ให้บิวลองโทรตามให้ไหมคะ” ยังไม่ทันจะได้ถามไถ่อะไรต่อ เสียงรถที่แล่นเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านก็เรียกสายตาทุกคนให้หันไปจับจ้อง ก่อนที่คุณเอื้องพรจะลอบถอนหายใจเมื่อเห็นคนที่รออยู่เดินลงมาจากรถพร้อมกับใครอีกคน แต่อีกฝ่ายนั้นก็ไม่ได้เดินตามเข้ามาในบ้านด้วย มีเพียงคะนึงนิจคนเดียวเท่านั้นที่เดินก้มหน้าก้มตาเข้ามา
“ไปไหนมาล่ะนั่นกำลังเป็นห่วงอยู่เชียว แล้วนี่ใครมาส่ง”
“คุณสรค่ะ...” หากมีใครสักคนสังเกต จะเห็นได้ว่าเนื้อตัวของคนพูดกำลังสั่นเทาอย่างหนัก กับเหตุการณ์ร้ายๆ ที่เพิ่งจะเผชิญมา
“เอาเถอะ คราวหน้าคราวหลังถ้าจะกลับช้าโทรมาบอกหน่อย ป้าจะได้ไม่เป็นห่วง แล้วนี่กินอะไรมารึยัง” หากได้รู้จักนิสัยนางดีจะรู้ว่าทุกคำนั้นไม่ได้ดุด่าว่ากล่าวแต่อย่างใด มันคือความเป็นห่วงล้วนๆ
“นิดทานมาจากที่สำนักงานแล้วค่ะคุณป้า นิดขอตัวก่อนนะคะ”เสียงหวานรับคำแผ่วๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงพาตัวเองขึ้นม
