ทั้งสามเดินไปโรงเรียนด้วยกัน ประมวลนั้นไม่ได้สวมรองเท้า และไม่มีย่ามสะพายเหมือนน้อง เขาใช้ผ้าขาวม้าห่อสมุดและดินสอไปโรงเรียนทุกวัน พี่ชายทั้งสองให้น้องสาวเดินนำหน้าแล้วพวกเขาก็เดินตามหลังไปไม่ห่าง ตามทางลูกรังปนดินทรายซึ่งตอนกลางวันจะร้อนเท้ามาก มุ่งหน้าไปที่วัด เกสรมองตามจนเด็ก ๆ ลับสายตาไป
“เป็นยังไงบ้าง ไอ้ดำไม่ว่าให้เอ็งรึ” เห็นลูกสาวนอนนากับสามีได้ตั้งหลายวันฝ้ายจึงอดแปลกใจไม่ได้
“ไม่ว่าค่ะแม่ แต่พี่ดำยังไม่ยอมคุยกับฉันเลยค่ะ”
“ก็ดีแล้ว อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ไล่แกกลับมา แล้วเอ็งจะอยู่กับมันได้จริง ๆ เหรอ” ฝ้ายเป็นห่วงลูก กลัวว่าจะทนอยู่กับสามีพิการไม่ได้ เพราะก่อนหน้าดำทั้งหล่อทั้งทำงานเก่งลูกสาวยังไม่อยู่ด้วย เธอกลัวว่าเกสรจะไปทำให้ลูกเขยเจ็บช้ำเปล่า ๆ ทั้งสองครอบครัวก็จะมองหน้ากันไม่ติดอีกยาว เพราะแค่นี้ก็ไม่ยอมเผาผีกันแล้ว
“ฉันคิดว่าอยู่ได้ค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” เธอจะต้องทำ
