ลูกนอนหลับหมดแล้วเธอจึงเดินกลับมาที่นอนตัวเองแล้วเปิดดูขาตัวเอง ทำไมมันทั้งเจ็บทั้งแสบเหลือเกิน
อา! ผื่นอะไรเนี่ย ทำไมเป็นปื้นเต็มขาไปหมด เหมือนมันกำลังแตกระแหงมีเลือดและน้ำเหลืองไหลซิบออกมา เข้าใจแล้วว่าทำไมตอนเดินเสียดสีกับผ้าถุงมันถึงได้ทรมานนัก ไม่พอแค่นั้นตามง่ามเท้าก็เริ่มเปื่อยเช่นกัน คงเป็นเพราะเธอแช่ขาในน้ำเน่านาน ไม่แปลกใจว่าทำไมที่ขาสามีถึงมีผื่นเต็มไปหมด ดีที่ลูกเธอไม่มีผื่น เพราะพวกเขาไม่ได้อยู่ในน้ำตลอด
เธอเงยหน้าขึ้นมาก็สบตากับสามีพอดี เขาเบือนหน้าหนีทันทีเมื่อรู้ว่าเธอจ้องมองอยู่
เธอหยิบยาทาแผลและยาแก้ผื่นคันออกมาแล้วยื่นให้เขา
“ฉันเอายามาจากเมืองกรุง หลอดนี้เอาไว้ทาแผล หลอดนี้เอาไว้ทาผื่นนะคะ” เขาเหลือบมองยาในมือเธอแวบหนึ่ง เขาไม่พูดอะไร หันหลังให้แล้วคลานเข้ามุ้งต่อหน้าต่อตา มือที่ยื่นหลอดยาให้เขายกค้างเติ่งไว้
ชิ! คนอะไรช่างเย็นชาได้ขนาดนี้ นี่ต้องมีผัวเป็นใบ้ไปอีกน
