ฉลามไม่ได้ยินข่าวคราวและไม่ได้เจอหน้าณิชามาสี่วันเต็มๆ แล้ว เขาพยายามบอกตัวเองให้ดีใจที่ไม่ต้องวุ่นวายใจกับความเย้ายวนของเด็กสาวอวบอัดคนนั้นอีก แต่ทำไมนะ ข้างในของเขาถึงยังคงเจ็บปวดทรมานแบบนี้
ทุกวินาทีที่เวลาหมุนผ่านไป มันเต็มไปด้วยความทุกข์ ความทุกข์ที่เกิดขึ้นจากการที่ไม่ได้เห็นณิชาแบบวันคืนเก่าๆ ที่ผ่านมา
เขาคิดถึงหล่อน...
คิดถึงมาก...
แต่จะทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อเขากับหล่อนมันเป็นเหมือนเส้นขนานกัน
แม้เขาจะรัก จะลุ่มหลงหล่อนแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถบอกให้ใครล่วงรู้ได้ แต่แม้ตัวของณิชาเอง ต้องเก็บมันเป็นความลับตลอดไป
เขาก็แค่ลุงแก่ๆ คนหนึ่ง ไม่คู่ควรที่จะแตะต้องดอกไม้แรกแย้มอย่างณิชาแม้แต่ปลายก้อย
มันถูกต้องแล้วล่ะฉลาม...
ฉลามบอกตัวเองในใจ และก็พยายามสลัดความคิดถึงออกไปจากหัว แต่มันก็ทำได้ยากเย็นเหลือเกิน
ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”
เลขาหน้าห้องเดินเข้ามา
“ท่านประธานคะ บ่ายนี้มีนัดกับลูกค้า
