เมื่อเข้ามาอยู่ภายในห้องทำงานด้วยกันแล้ว หนูนาก็ถูกฉลามจับไปนั่งลงบนโซฟา โดยที่เขายืนค้ำศีรษะอยู่
“ลุงบอกแล้วไงว่าลุงต้องทำงาน ทำไมหนูนาไม่ฟังลุงเลยล่ะครับ”
“คุณลุงโกรธหนูนาเหรอคะ”
ณิชาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ดวงตากลมโตที่แดงก่ำ ทำให้ฉลามใจอ่อนยวบ
“ลุงไม่ได้โกรธ แค่ลุงไม่พอใจน่ะที่หนูนาไม่เชื่อฟังลุง”
“ก็หนูนา... คิดถึงคุณลุงนี่คะ”
เอาอีกแล้ว... พูดว่าคิดถึงแบบนี้ ใจคนแก่อย่างเขาก็สั่นไม่เป็นจังหวะน่ะสิ
“หนูนา... อย่าพูดแบบนี้กับผู้ชายคนไหนทั้งนั้นนะ”
“คำว่าคิดถึงเหรอคะ”
“ใช่ อย่าพูดมั่วซั่ว ถ้าไม่ได้รู้สึกจริงๆ เข้าใจไหม มันไม่ดี”
ณิชาลุกขึ้นยืน เผชิญหน้ากับฉลาม ดวงตาสบประสานกัน
“หนูนาไม่เคยบอกคิดถึงผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยนะคะ นอกจากคุณลุง...”
พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของเขาทำไมมันสั่นรุนแรงแบบนี้นะ ศีลธรรมหยดสุดท้ายที่พยายามยื้อเอาไว้มันใกล้จะแห้งเหือดเต็มที่แล้ว
ฉลามรีบหมุนตัวหันหลังให้
