พลอยภัทราถูกพยุงให้ลุกยืน แต่เพราะล้มข้อเท้าเลยเกิดอาการเจ็บขึ้น ร่างบางซวนเซจนมือซ้ายเผลอคว้าท่อนแขนเขาไว้ ภาพทุกอย่างเข้าสู่สมอง หญิงสาวหลับตาแน่นข่มความกลัวทั้งหมด
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าไหวไหมครับ”เขาถามต่อ ไม่วายชำเลืองมองใบหน้าสวยหวาน
คนตัวเล็กกัดฟันแน่นอดทนต่อทุกอย่างที่กำลังประดังเข้ามา มือซ้ายปล่อยท่อนแขนออก แล้วหอบหายใจหนักจนเหงื่อผุดซึมทั่วใบหน้า
“ไหวไหมครับ”เขาถามอีกครั้ง
“ฉันไหว ไม่เป็นไร”
“ถ้าไม่ไหวให้ผมพยุงไปส่งที่รถไหมครับ”ชายหนุ่มอาสา
พลอยภัทราควบคุมสติอารมณ์ตนเอง สูดหายใจเข้าปอดรวบรวมความกล้า จ้องมองสบตาพนักงานชาย แม้ร่างกายสั่นเทาแต่เธอกำลังข่มมันเอาไว้
“คุณ... ฆ่าเพื่อนคุณทำไมคะ”พลอยภัทราโพลงออกมา
พนักงานชายปล่อยร่างเป็นอิสระ ดวงตาหรี่ลงจ้องมองอย่างจับผิด
“คุณพูดอะไร หมายความว่ายังไงครับ”
“การที่เพื่อนคุณคบหากับผู้หญิงที่คุณหลงรักมันผิดมากจนต้องฆ่ากันเลยเหรอคะ”
