คำโกหกจากริมฝีปากบางนั้นดูออกง่ายเหลือเกิน เวธัสรู้ดีถึงความคิดอีกฝ่าย เพราะเกรงเกิดเรื่องในบ้านจึงยอมเจ็บฝ่ายเดียว ยอมอดทนต่อความไม่ยุติธรรม เป็นแบบนี้เสมอไม่เปลี่ยนไปเลยพลอยภัทรา และมันทำให้เขาห่วงยิ่งกว่าอะไร
“ไม่เป็นไรนะพลอยพี่จะไม่ถามอีก”เขาลุกยืน
มือบางเผลอรั้งท่อนแขน แววตาอ้อนวอน ไม่ตั้งใจปิดบัง ทุกอย่างที่ทำเพื่อความสงบสุขในบ้านหลังนี้
“พี่เวย์อย่าโกรธพลอยเลยนะคะ”
เขาหันมายิ้มอ่อนโยน ไม่เคยโกรธเลยสักครั้ง
“พี่ไม่โกรธหรอกครับ”
เธอลุกยืนเคียงข้างขอบตาแดงก่ำ ตอนนี้ไม่มีใครเป็นที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจนอกจากเขาเพียงคนเดียว
“พลอยไม่อยาก...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วพลอย พักผ่อนเถอะนะพี่ไปก่อนจ้ะ”เวธัสตัดบทแล้วเดินมาถึงหน้าประตู โดยมีเจ้าของห้องคอยยืนส่ง
“ขอบคุณนะคะพี่เวย์ สำหรับวันนี้”หญิงสาวทิ้งท้าย เวธัสพยักหน้าช้าๆ จนกระทั่งประตูห้องปิดลง
ร่างสูงหันกายดวงตาเรียวคมมองประตูอีกบาน สอง
