“หลีเกอ ข้าว่าที่นี่เริ่มไม่ปลอดภัยแล้วล่ะ” ฮัวจื่อเวยเอ่ยขึ้นทันทีที่สหายเดินเข้าไปหา
อยู่ในร่างของผู้อื่นมาเป็นสิบปี เรียนรู้ขนบธรรมเนียมมาก็ไม่น้อย เหตุใดฮัวจื่อเวยจึงจะไม่รู้ว่าตำแหน่งที่นั่งของตนเองนั้นไม่ปกติ ขนาดฮัวจื่อถิงที่มาด้วยกันยังได้ที่นั่งเกือบท้ายแถว แล้วนางที่เป็นคนตระกูลเดียวกันกลับถูกจัดให้มานั่งตรงนี้ หากนางไม่นึกแปลกใจก็โง่งมเต็มที
หลานหลีเกอนั่งลงข้างอีกฝ่าย ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปถามอะไรบางอย่างกับฮัวจื่อเวยในชาติภพปัจจุบัน
“เจ้าเคยติดต่อกับเชื้อพระวงศ์คนใดมาก่อนหน้านี้หรือไม่?” หลานหลีเกอเอ่ยถามเสียงเบา
ฮัวจื่อเวยส่ายหน้า “ข้าเคยออกไปค้าขายกับพี่ใหญ่อยู่บ่อยครั้งก็จริง แต่ไม่ได้บ่อยถึงขนาดจะรู้จักกับเชื้อพระวงศ์คนไหน อีกอย่างข้ามันเป็นตัวซวย ไปช่วยค้าขายวันใดร้านไหน วันนั้นร้านนั้นก็มักจะขายของไม่ออกอยู่ตลอด พักหลังๆ ข้าเลยไม่ค่อยออกไปหน้าร้านให้ผู้อื่นค่อนแคะ อ่าน
