ทั้งๆ ที่แขนยังถูกดามไว้ด้วยท่อนไม้แล้วพันไว้ด้วยผ้าอีกสองชั้น ทั้งยังมีผ้าอีกผืนห้อยคอให้แบกแขนตัวเองเอาไว้ และทั้งที่ร่างกายโดยเฉพาะส่วนแขนไม่สะดวกแก่การเคลื่อนไหวอย่างนั้น ทว่าเมื่อไทเฮาผู้เป็นย่ามีพระเสาวนีย์ลงมาให้ไปเข้าเฝ้า แล้วมีหรือที่หนิงอ๋องจะปฏิเสธได้
หลี่ไทเฮาผู้เป็นใหญ่ถึงขนาดที่ฮ่องเต้ผู้เป็นบิดาของเขาต้องเกรงพระทัยและไว้หน้ามากกว่าสี่ส่วน ยิ่งเสียกว่าพระมารดาแท้ๆ อย่างเฉาไท่เฟยเสียอีก นั่นจึงทำให้โจวเฟิงซีนอกจากไม่อาจปฏิเสธอะไรได้แล้ว ยังต้องรีบเข้าวังไปหาหลี่ไทเฮาอย่างเร่งด่วนอีกด้วย
“ถวายพระพรเสด็จย่าพ่ะย่ะค่ะ”
“อืม...มาได้สักทีนะ พ่อหลานชายตัวดีของย่า” หลี่ไทเฮาค้อนใส่หลานรัก
“เสด็จย่า...”
“ไม่ต้องมาถามเลยว่าย่าเรียกตัวเรามาทำไม?” คนเป็นย่าเอ่ยแทรก “เจ้าพักผ่อนอยู่ที่ตำหนักอ๋องก็จริง แต่เป็นไปได้หรือที่หนิงอ๋องจะไม่ได้ยินเรื่องราวอะไรที่เกิดขึ้นภายนอกเลย?”
หลี่ไทเฮา
