“ผู้อาวุโสหลานอย่าเพิ่งโมโหไปเลยขอรับ เจี่ยเอ๋อร์ก็เป็นเพียงแค่เด็กชายคนหนึ่งที่ยังไม่รู้ความต้องการของตนเองเท่านั้น”
“เด็กอะไร? ปีนี้เขาสิบสามแล้ว”
“สิบสามก็ยังเด็กอยู่ขอรับ ตอนข้าอายุเท่าเขา ข้ายังแอบหนีท่านพ่อท่านแม่ไปเที่ยวอยู่เลย กระทั่งหนีเรียนก็ยังเคย” เนี่ยอี้ว่าไปพร้อมขยิบตาให้คนที่คุกเข่าอยู่
หลานหลีเกอเห็นภาพนั้นแล้วได้แต่นึกหมั่นไส้ เนี่ยอี้ผู้นี้จะหว่านเสน่ห์ใส่คนทั้งจวนเลยหรืออย่างไร?
“ลุกขึ้นๆ เจ้าจะคุกเข่าให้ได้อะไรขึ้นมา” หลานเหวินว่าอย่างติดจะรำคาญ ทั้งๆ ที่สุดท้ายแล้วชายวัยกลางคนผู้นี้ย่อมต้องทำตามใจบุตรชายคนเล็กอยู่แล้ว
ขนาดบุตรชายคนโตอย่างหลานจิ้นหลี่ต้องการสอบเข้าเป็นขุนนาง อันเป็นสิ่งต้องห้ามที่มีมาตั้งแต่บรรพบุรุษสกุลหลาน บิดาอย่างเขายังมองข้ามไปได้อย่างไม่คิดมาก ไม่คิดหาคำตอบด้วยซ้ำว่าตนจะไปบอกกับวิญญาณของบรรพบุรุษในปรโลกอย่างไรเมื่อตายไปแล้ว ที่ลูกหลานกระทำกา
