เสิ่นหว่านซูกลับเข้าวังมาในช่วงบ่ายและทันทีที่เท้าก้าวเหยียบพื้นวังหลวง หญิงสาวก็ไปขอเข้าเฝ้าหลี่ไทเฮาเพื่อรายงานผลของภารกิจที่ได้รับมอบหมายในทันที
“อ้ายเจียคิดแล้วว่าเจ้าจะต้องไม่ทำให้ผิดหวัง” หลี่ไทเฮาส่งยิ้มเอ็นดูให้หลานสะใภ้คนโต
“หม่อมฉันยินดีเพคะ” เสิ่นหว่านซูเอ่ยตอบด้วยสีหน้าท่าทางนอบน้อม
“แล้วท่านปู่ของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง อาการดีขึ้นแล้วหรือยัง?” หลี่ไทเฮาเอ่ยถามอย่างมีเมตตา
“กราบทูลไทเฮา ท่านปู่ของหม่อมฉันอายุมากแล้วไม่อาจใช้ยาแรงในการรักษาได้ ท่านหมอจึงทำได้แต่เพียงประคับประคองอาการไป ให้ยารักษาร่วมกับยาบำรุงร่างกาย เพราะถ้าร่างกายแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมก็จะสามารถต่อสู้กับโรคภัยได้ดีขึ้นตามลำดับเพคะ”
“อืม...เป็นเช่นนั้น ร่างกายคนแก่ไม่อาจเร่งรักษาให้หายได้เร็ววันเหมือนคนหนุ่มสาวจริงๆ นั่นแหละ อ้ายเจียจะให้คนเอาสมุนไพรบำรุงหายากที่มีอยู่ไปให้เจ้าที่ตำหนักบูรพา เจ้าก็หาเวลาส่งกลับไ
