หลังจ่าหน้าซองตามที่อยู่ในบัตร มานีหย่อนซองเอกสารลงไปในตู้ด้านหน้าที่จอดรถประจำทางนั้นนั่นเอง
เธอยกขวดน้ำขึ้นดื่มแก้กระหาย...คลี่ยิ้มออกมาหน่อยๆ เมื่อรถประจำทางสีส้มวิ่งมาจอดในช่องจอดรถ
มานีมองหาหมายเลขที่นั่งของตัวเอง เธอหย่อนก้นลงนั่ง ตลบฮู๊ดด้านหลังขึ้นคลุมหน้า เธอพยายามจะหลับ แต่มีบางสิ่งติดค้างอยู่ในใจ ดวงตาของเธอเบิกโพลง ริ้วรอยความเสียใจแผ่ซ่านเต็มหน่วยตา
เธอเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีกแล้ว ที่ควรทำคือเดินหน้าต่อ และทิ้งอดีตไว้ด้านหลัง
หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ ยกมือขึ้นคลึงข้างขมับ เธอขยับตัวสอดมือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง เมื่อโทรศัพท์เครื่องเก่าสั่นเตือน
ไลลานั่นเอง ไลลาโทร. หาเธอ
“มีอะไรเหรอไลลา?” มานีกรอกเสียงเนือยๆ ถาม
“มานี พี่ยังอยู่ที่เดิมไหม?” เสียงไลลาห้วนและแข็งกระด้าง
มานีกัดปากก่อนตอบ “เปล่า!!”
“ทำไม?” ไลลาย้อนถาม เธอกำลังนั่งดูข่าว งานวิวาห์ของคริสเตียโน่เลื่อนออกไป ที
