องครักษ์หลวงกระโดดลงมาล้อมวงนั่งลงในพื้นหญ้า ถือชามโจ๊กอยู่ในมือ ยกขึ้นดมทำจมูกฟุดฟิดและสูดกลิ่นเข้าไปอย่างพึงใจ เป็นองครักษ์เบี้ยหวัดก็มีมาก แต่อย่างไรก็หาทางซื้ออาหารชั้นเลิศเช่นนี้มิได้เลย เหล่าองครักษ์หลวงเร่งตักโจ๊กเป่าอย่างตะกละตระกราม และเร่งกลืนลงท้องไปอย่างเอร็ดอร่อยนัก ปิงซวงถอนหายใจเบาๆ และหัวเราะคราหนึ่ง
"พวกท่านทั้งหมดนั้นตะกละนัก บางทีหม่อมฉันก็เบื่อทำกับข้าวแล้วนะเพคะ เหมือนทำอาหารเลี้ยงคนกระเพาะคราก กินเท่าใดมิยอมอิ่ม หม่อมฉันเมื่อยเนื้อตัวยิ่งนัก ในยามนี้ขอไปอาบน้ำร้อนก่อนนะเพคะ"
ฮ่องเต้ฉูพยักหน้าเบาๆ ยามสตรีของตนเดินจากไป ก็หันมาสนทนากับเสนาบดีอ๋าวทันใด
"เรื่องในวันนี้ หากมิใช่สกุลอ๋าวเสียสละไปช่วย เมืองหลวงนี้คงกู้คืนยากลำบากนัก และเหล่าขุนนางคงมีภัยใหญ่หลวงนัก แม้เจิ้นมีฝีมือเพียงใดแต่กำลังกายก็มีจำกัด หากมิใช่สกุลอ๋าวคิดการไกล ยอมลดตนลงให้คนขบขันใส่ความแล้ว เห็
