บทที่ 6 จูบแรกมีค่าเสมอ (1)
1054 คำ
เพียะ!
เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังไปทั่วห้องนอนของมัดมุก หลังจากที่เธอผลักเขาออกแล้วเงื้อมือขึ้นมา จากนั้นก็ฟาดไปที่แก้มเต็ม ๆ ทำให้โจฮันถึงกับหน้าหัน คล้าย ๆ พระเอกกับนางเอกในละครหลังข่าว เวลาที่พระเอกจับนางเอกจูบแล้วโดนนางเอกตบ
โจฮันตกใจเป็นอย่างมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทั้งเรื่องโดนตบและจูบคนตรงหน้า จึงค่อย ๆ หันกลับมามองมัดมุกที่ตอนนี้สั่นเป็นเจ้าเข้าเพราะโกรธคนฉวยโอกาส
ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำราวกับลูกมะเขือเทศ ไม่รู้ว่าเกิดจากความโมโหหรือเกิดจากความเขินอายกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ นี่มันเป็นจูบแรกของเธอ เพราะฉะนั้นเขาต้องรับผิดชอบ!
“คนฉวยโอกาส คุณมาจูบมุกแบบนี้ได้ยังไง นี่มันจูบแรกของมุกนะ” ต่อว่าเขาเสร็จก็เอามือขึ้นมาถู ๆ บริเวณริมฝีปากราวกับรังเกียจ ทั้งที่จริงเธอไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลย ออกจะรู้สึกดีด้วยซ้ำไป ไม่อย่างนั้นหัวใจดวงน้อยคงไม่เต้นตึกตักราวกับมีกลองนับสิบมาตีอยู่ข้างในอย่างนี้หรอก
“ก็ใครใช้ให้คุณทาลิปสติกสีนี้กัน ผมเห็นเลยอดใจไม่ไหว”
เขาโทษเธอหน้าตาเฉย คราแรกโจฮันคิดจะขอโทษที่เผลอจูจุ๊บปากของมัดมุก แต่เห็นพฤติกรรมที่เธอเอามือมาเช็ดปากก็รู้สึกโกรธไม่น้อยจึงเปลี่ยนใจ เพราะปกติสาวน้อยสาวใหญ่พากันอยากให้เขามอบจูบอันดูดดื่มให้ทั้งนั้น ก็มีแต่คนตรงหน้านี่แหละที่ดูจะไม่ต้องการ
“อย่ามาโยนความผิดให้กันแบบนี้นะ มุกไม่ยอม ยังไงคุณก็ต้องรับผิดชอบ” บอกเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง งานนี้เธอจะไม่ยอมโดนจูบฟรี ๆ คนอย่างมัดมุกต้องมีข้อแลกเปลี่ยน
แววตาของหญิงสาววาววับขึ้นมาเมื่อนึกถึงความรับผิดชอบที่ตนกำลังจะเรียกร้อง ไหน ๆ ก็เสียจูบแรกไปแล้ว ต้องเอาให้สมน้ำสมเนื้อ
“คุณจะให้ผมรับผิดชอบยังไง” เขาหรี่ตาจับผิด มองใบหน้าหญิงสาวด้วยความไม่ไว้ใจ
“สิบล้าน เอามาเลย” มัดมุกเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังพลางจ้องหน้าเจ้านายด้วยความไม่ยอม นาทีนี้เป็นไงเป็นกัน เขาได้จูบ เธอได้เงินยุติธรรมดี
“สิบล้านอะไรของคุณ”
โจฮันถามซ้ำเพื่อความแน่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ดวงตาของเขากลับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของเธอด้วยความรู้สึกหลากหลาย มีทั้งดีใจ เสียใจ และเสียดาย ปะปนกันไปหมด
“ค่าเสียจูบแรก เอามาเลย สิบล้านบาทถ้วน”
“สิบล้าน! ไอ้ปากแตะปากเมื่อกี้เนี่ยนะสิบล้าน”
“ถูกต้อง จะโอนก็ได้ เซ็นเช็คก็ได้ มุกสะดวกทุกทาง”
“คุณจะบ้าไปแล้วเหรอ แบบนี้มันปล้นกันชัด ๆ สิบล้านเชียว”
“แค่นี้ขนหน้าแข้งของคุณโจฮันไม่ร่วงหรอกค่ะ แต่มุกนี่สิเรียกจูบแรกกลับมาไม่ได้แล้ว”
“โอเค ๆ ผมยอมจ่าย สิบล้านก็สิบล้าน เห็นแก่จูบแรกของคุณ ผมยอมจ่ายก็ได้” โจฮันยอมอย่างง่ายดายเพราะตนเป็นคนผิดเต็ม ๆ เงินแค่นี้น้อยนิดสำหรับเขามาก สิบล้านถือว่าเป็นค่าปิดปากเธอ
“ดีค่ะ ต่อไปนี้ ถ้าคุณเผลอจูบมุกอีก คุณต้องจ่ายครั้งละสิบล้าน” เธอเชิดหน้าขึ้นมาพูดด้วยความมั่นหน้าในความสวยของตัวเองโดยไม่สนสีหน้าของเขาสักนิด
เงื่อนไขนี้หญิงสาวตั้งขึ้นมาเพื่อกันชายหนุ่มทำบ้า ๆ อย่างเมื่อสักครู่ อย่างน้อยถ้ามันเกิดขึ้นอีกเธอก็จะได้เงินสิบล้านเป็นค่าตอบแทน ชายหญิงอยู่บ้านหลังเดียวกันอะไรก็เกิดขึ้นได้ เพราะฉะนั้นเธอต้องไม่เสียเปรียบหากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นมา
“ผมสาบาน ต่อไปผมจะไม่จูบคุณอีกแน่นอน สิบล้านครั้งเดียวพอ” เขาปฏิเสธชัดถ้อยชัดคำ สวนทางกับความรู้สึกข้างในที่ต้องการจ่ายอีกสิบล้านเพื่อให้ได้จูบปากหวาน ๆ นั่น แต่ก็ไม่พูดมันออกมาเพราะกลัวเสียหน้า จึงทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนพลางเสมองไปทางอื่น
“ตามนั้นค่ะ อย่าลืมที่พูดก็แล้วกัน เพราะมุกงกมาก โอนมาเลยสิบล้าน นี่พร้อมเพย์ค่ะ” แม่สาวจอมงกพยักหน้าหงึกหงักด้วยความยินดีพร้อมยื่นโทรศัพท์มือถือที่มีเบอร์โทรของตนให้โจฮัน
ชายหนุ่มส่ายศีรษะด้วยความระอา ก่อนล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วเข้าแอปพลิเคชันธนาคารที่มีเงินในบัญชีเป็นจำนวนหลายหลัก จากนั้นก็กดเบอร์พร้อมเพย์ของเธอ
ครู่เดียวเสียงแจ้งเตือนก็ดังเข้ามาในโทรศัพท์ของหญิงสาวว่าเงินเข้าแล้ว มัดมุกถึงกับยิ้มไม่หุบเมื่อเห็นยอดเงินจำนวนมาก ตรงข้ามกับโจฮันที่ยืนทำหน้าเซ็งเพราะการทำตามใจของตนเองทำให้ต้องเสียเงินในบัญชีถึงสิบล้านบาท ถึงจะรวยแค่ไหนก็อดเสียดายไม่ได้อยู่ดี
“คุณยิ้มพอหรือยัง เราออกไปเถอะ จะได้คุยเรื่องงานต่อ”
“ค่า เชิญเลยค่ะ ถึงมุกจะยังรู้สึกโกรธคุณอยู่ แต่มุกเป็นมืออาชีพมากพอ จ่ายแล้วจบ เอาเป็นว่ามุกจะลืมเรื่องนี้ไปซะ”
“คุณอยากลืมก็เรื่องของคุณ แต่ผมไม่ลืม เพราะนี่ก็คือจูบแรกของผมเหมือนกัน”
ก่อนเดินออกไปโจฮันได้ขยับตัวเข้าใกล้มัดมุกแล้วกระซิบบอกเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่าราวกับกลั่นแกล้ง หญิงสาวถึงกับขนลุกซู่ มองแผ่นหลังเจ้านายหนุ่มของตนเองด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ก่อนยกมือขึ้นมาลูบตรงตำแหน่งของหัวใจแล้วพึมพำเบา ๆ พลางสะบัดศีรษะอย่างแรงเมื่อคิดว่าตนอาจจะ...ชอบเขา
“ทำไมเราใจสั่นแบบนี้ ไม่นะโว้ยมัดมุก นั่นมันมนุษย์ต่างดาว”
ผ่านไปแล้วกว่าครึ่งวันกับการปรึกษากันของคนทั้งสามคน ที่ยังหาข้อสรุปไม่ได้ว่าเหตุใดโจฮันถึงได้เห็นเอเดอริกที่ตึกร้างแห่งนั้น และไม่พบร่องรอยใด ๆ เลยแม้กระทั่งตัวบุคคล
- ผู้เขียน
