ทั้งสองคนตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ เสียงนาฬิกาปลุกดังจนอาจารย์พอร์ชต้องลุกมาปิดแล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
"อาจารย์หนูแสบจังเลยค่ะ" ฉันขยับมากอดอาจารย์ก่อนจะถูกหอมหน้าผาก
"เดี๋ยวกินข้าวแล้วกินยานะ วันนี้ก็อย่าเดินมาก"
"สงสัยขาต้องถ่างแน่ๆเลยค่ะ"
"เจอของใหญ่ขนาดนี้ไม่ถ่างก็แปลกแล้วลิตา" ผมพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจในขนาดของตัวเอง
เมื่อทั้งสองเดินทางมาถึงโรงเรียนลิตาก็พยายามเดินให้ปกติที่สุดโดยมีสายตาของอาจารย์คอยมองอยู่
"อีลิตามึงเป็นอะไรทำไมเดินแบบนี้!"
"ปวดขาไง เมื่อคืนไปวิ่งรอบสนามหลวงมา"
"ถุยย สภาพค่ะ! เอาดีๆ" ดาด้าถึงกับคาดคั้นแต่ลิตาก็บ่ายเบี่ยงไปเรื่อยจนดาด้าไม่อยากรู้คำตอบแล้ว
เมื่อถึงวิชาวิทยาศาสตร์วันนี้ครูดาวต่อว่าลิตาเรื่องการแจกใบงานช้า ซึ่งลิตาก็ให้เหตุผลไปแล้วว่าเธอปวดขา ปวดหลังจึงทำอะไรไม่สะดวก แต่ครูดาวไม่ฟัง ไม่สนใจ
"อาจารย์ก็ประสาทฉิบหาย คนเจ็บจะให้ทำอะไรให้ได้ดั
