อกหักทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน

884 คำ
การเรียนคาบแรกกับอาจารย์พอร์ชทุกคนต่างมีเสียงหัวเราะมีรอยยิ้มเพราะลิตากับดาด้าต่างแข่งกันเต๊าะอาจารย์จนเพื่อนๆถูกอกถูกใจแถมอาจารย์ก็ยอมเป็นเครื่องมือให้ลูกศิษย์ทั้งสองเต๊าะจนหมดชั่วโมง " อีด้าวันนี้กูไม่กลับพร้อมมึงนะ" "ตอแหลกูรู้ทันมึงค่ะ มึงมีจุดประสงค์ที่จะไม่กลับบ้านพร้อมกูอีลิตา" "ลิตามึงจะขึ้นครูเหรอ" "อีสัส! รู้ดีฮ่าๆๆๆ" ทั้งสองต่างพากันหัวเราะนิสาที่ดูเหมือนจะนิ่งๆแต่การพูดออกมาแต่ละประโยคคนฟังก็ช็อตฟิลเหมือนกัน เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนลิตาเลยมาเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวๆโรงจอดรถของอาจารย์ จนกระทั่งเห็นอาจารย์พอร์ชเดินถือของลงมาและแน่นอนเธอไม่ควรพลาดนาทีทองนี้ ลิตารีบเดินจ้ำเข้าไปแต่ก็ถึงกับเบรกหัวทิ่มเมื่อมีสาวสวยในชุดนักศึกษาเดินตามมาพร้อมกับเกาะแขนก่อนจะขึ้นรถไปด้วยกัน "อกหักทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน" ฉันได้แต่มองรถของอาจารย์ขับผ่านไปแถมเงาในรถก็พอเดาออกว่าสาวสวยคนนั้นกำลังออเซาะอาจารย์พอร์ชอยู่ วันต่อมา ลิตาเอาแต่นั่งถอนหายใจทิ้งจนเพื่อนสนิทรีบเข้ามาเช็กอาการจนได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดว่าเธอไปเห็นช็อตเด็ดที่ทำให้หัวใจบอบช้ำกลับมา "ฮ่าๆๆๆ" "อีด้าหัวเราะหาโคตรเหง้ามึงหรือไงฮะ" ฉันหันไปดุอีตุ๊ดหน้าเทาพร้อมกับหยุมหัวมันเพื่อระบายอารมณ์ "โถ่เพื่อน อกหักได้จังได๋ บ่ได้เป็นอีหยังกับเขา" "อีด้าอย่าล้อเพื่อนสิ" "นิสามึงเป็นเพื่อนรักกูเลยรู้ไหม" "ไม่เป็นไรนะลิตายังไงๆอาจารย์เค้าก็ไม่หันมามองมึงหรอก" "โอ้โหอีสัสเจ็บหนักว่าเดิมอีก" "ฮ่าๆๆๆ" อะแฮ่ม! "แฮ่มพ่......ง อุ๊ปส์!" ลิตาถึงกับอ้าปากค้างเมื่ออาจารย์พอร์ชยืนจ้องหน้าเธอพร้อมกับทำหน้าตกใจที่ได้ยินคำอวยพรจากปากของลูกศิษย์แต่เช้า "ลิตาเธอเล่นพ่อครูเลยเหรอฮะ" ผมถามเธอก่อนจะเดินอมยิ้มเข้าไปยืนข้างหน้าเธอ "ขอโทษค่ะหนูมัวด่าอีตุ๊ดเลยไม่รู้ว่าอาจารย์เข้ามา" "เมื่อวานกลับบ้านกี่โมง" เมื่อวานผมเห็นลิตาผ่านกระจกหลังเลยไม่รู้ว่าเธอกลับบ้านยังไงและกลับตอนไหน "เกือบมืดค่ะ รถประจำทางกลับหมดแล้วเลยต้องเดินกลับคนเดียว" "มึงไม่เรียกแท็กซี่หรือพี่วินล่ะคะอีวอกจอดเรียงกันเป็นหัวปลาสร้อยขนาดนั้น" ลิตาหันไปมองตาโปนใส่ดาด้าจนอาจารย์หัวเราะออกมา "มาเรียนกันดีกว่า" ผมตัดบทให้นักเรียนหยิบหนังสือขึ้นมาพร้อมกับเริ่มสอนอย่างใจเย็นเพื่อให้นักเรียนตามทันและเข้าใจมากที่สุด หลังจากหมดชั่วโมงเรียนลิตาก็เดินเก็บสมุดงานมาส่งที่ห้องอาจารย์ทำให้เธอเห็นกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน "ผู้หญิงคนเมื่อวานหนิ" ทั้งสองโอบกอดกันจนน่าอิจฉา คงหมดบุญวาสนาที่จะได้ขึ้นครูแล้วล่ะลิตาเอ้ย แกร๊ก เสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมกับอาจารย์พอร์ชที่เดินเข้ามา ลิตาเลยขอตัวออกไปแต่กลับถูกอาจารย์ขยับตัวมาขวางประตูไว้ "อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าคะ " ฉันมองหน้าอาจารย์ที่ส่งรอยยิ้มมาก็อดใจสั่นไม่ได้ แต่ก็ต้องเก็บอารมณ์เอาไว้ "เปล่าไม่มีอะไร เห็นอรอุมาบอกเธอพักอยู่คอนโดทวีสุขเหรอ" "ใช่ค่ะ" "เย็นนี้กลับพร้อมครูก็ได้นะอยู่ที่เดียวกันเลย" "จริงเหรอคะแต่หนูว่าจะไม่เหมาะนะ หนูเกรงใจอาจารย์เอ่อ..." "ถ้าจะกลับเลิกเรียนก็มารอที่ห้องครูก็แล้วกัน ไปเรียนเถอะ" "ค่ะ" ตายแล้วผู้ชายชวนกลับบ้านค่ะคู๊ณ!! " ลิตาเดี๋ยวก่อน" "คะ" ฉันหันไปมองอาจารย์ที่ยืนยื้มพร้อมกับล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างอยู่ "ตั้งใจเรียนล่ะ" ลิตาถึงกับเผลอยิ้มออกมาก่อนจะรีบวิ่งไปหาเพื่อนที่นั่งรออยู่ อย่างน้อยๆวันนี้เธอก็จะได้กลับพร้อมอาจารย์แค่คิดก็ฟินแล้ว ฝนตก รถติด ได้นั่งฟินอยู่ในรถด้วยกันสองคนอะไรจะเกิดก็คงต้องเกิดแหละเนอะ 16.00น. "สัส! ถนนโล่งแดดเปรี้ยงเชียวนะมึง" "วันนี้รถไม่ติดไม่เกิน20นาทีก็ถึงแล้ว" "---" "เงียบเลยไม่สบายหรือเปล่าลิตา" "เปล่าค่ะ " "เธอพักอยู่ชั้นไหนเหรอครูเพิ่งมาอยู่ยังไม่รู้จักใครเลย" "ชั้น9ค่ะ" "หืมจริงเหรอ ครูก็อยู่ชั้น9เหมือนกัน" "แบบนี้หนูไปให้ครูสอนการบ้านได้ไหมคะ" "ได้สิทำไมจะไม่ได้ล่ะ" เอาว่ะอย่างน้อยก็อยู่ใกล้กันแค่ปลายจมูก หนูจะยัดเยียดความเป็นเมียให้อาจารย์เองค่ะฮ่าๆๆ "ยิ้มอะไรลิตา" "อ๋อเปล่าค่ะหนูแค่อารมณ์ดีฮ่าๆๆ" (ทำไมผมรู้สึกแปลกๆเหมือนจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลยล่ะ)
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม