รถยนต์ของบุรินทร์เลี้ยวเข้าสู่รั้วบ้านทิตตาภา ประตูเปิดแบบอัตโนมัติ เขาจอดรถแล้วดับเครื่องก่อนจะหันมามองเธอ
“ลงมาก่อนสิ”
ศรุตาพยักหน้าน้อยๆ คิดว่าพ่อแม่เขาอาจจะอยู่บ้าน ลงไปกราบพวกท่านสักหน่อย เธอไม่ได้เอะใจตอนเขาไขกุญแจเข้าประตูหน้าบ้าน ไม่ได้หวาดระแวงอะไร เพราะคิดว่ายังไงเสียก็ต้องกลับไปกินข้าวเพราะวายุรออยู่
แต่เธอประเมินบุรินทร์ต่ำไป!
ทันทีที่เดินตามเขาเข้าไป บ้านที่เงียบผิดสังเกตกำลังทำให้เธอเริ่มจะมีคำถาม หากแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยถาม คนข้างๆ ก็หันกลับมาช้อนอุ้มเธอลอยหวือ
“ว้าย” หญิงสาวร้อง ทำตาโตแล้วก็ดิ้นๆ แต่เขาไม่ปล่อย อุ้มเธอที่แสนพยศมาไม่กี่ก้าวก็ไปถึงห้องพักแขกที่อยู่ชั้นแรกของบ้าน เปิดประตูออกไปก็วางเธอบนเตียง เอื้อมมือไปเปิดแอร์ ก่อนจะหันมาคว้าขาเธอเอาไว้ เพราะเธอพลิกตัวและจะหนีลงจากเตียง
“ปล่อยนะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะร้องให้คนมาช่วย”
“ไม่มีใครอยู่บ้าน ไปงานแต่งลูกสาวแม่บ้าน
