หลังจากไปส่งพี่ลูกหนูเสร็จทิศทางของรถก็เปลี่ยนค่ะ มันมุ่งหน้าเข้าตัวเมืองไม่ได้ไปทางบ้านฉันอย่างที่คิดไว้ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังคงเงียบไม่ปริปากพูดอะไรออกมาจนพี่ดีนพูดขึ้นแทน
“ไม่ไปส่งน้องเหรอ?”
“ค่อยไปส่งทีหลัง”
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้งกระทั่งถึงหอพักแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมือง สภาพแวดล้อมโดยรอบไม่แย่เลยค่ะ ต่อให้ไม่มีรถส่วนตัวก็เดินทางสะดวกเพราะครบวงจรทุกอย่าง
“คืนนี้มึงไปไหม?” พี่คิมเอ่ย
“ไม่”
“กูหูฝาดหรือเปล่าวะมึงปฏิเสธถ้าเป็นไอ้มิวก็ว่าไปอย่าง”
“พรุ่งนี้เจอกัน” ตอบแบบขอไปทีจากนั้นก็พาฉันขึ้นมายังห้องห้องหนึ่ง ส่วนพี่คิมกับพี่ดีนเขาอยู่ชั้นล่างค่ะ
“พาหนูไปไหน”
“ถามช้าไปมั้ง” เข้ามาในห้องเขาก็ล็อคประตูทันทีก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับฉัน “นั่นไงโทรศัพท์ ลืมจริงไม่ได้โกหก” เขาว่าพลางชี้มือไปยังโซฟาที่มีมือถือวางอยู่
“หนูก็ไม่ได้บอกว่าพี่โกหกนี่คะ”
“แต่สีหน้ามันบอก!
