"ผมว่า ผมคงรักหวานไปแล้ว"
"คะ!"
วิรัศยาอุทานขึ้นมาเสียงดังอย่างลืมตัว ก่อนที่จะรีบเอามือเล็กปิดปากตัวเองแน่นเพราะกลัวว่าคนในบ้านจะได้ยิน หญิงสาวเงยหน้ามองเขา ดวงตากลมโตจ้องตาเขาไม่กะพริบ และดวงตาสีน้ำตาลอ่อนก็กำลังมองลงมาสบตาเธอนิ่งไม่ไหวหวั่นแสดงให้เห็นว่าคำที่เขาพูดออกไปนั้นคือความสัตย์จริงทุกคำ
"ตะ.. ตั้งแต่ตอนไหน เมื่อไหร่ ฉัน..ฉันไม่เห็นรู้.." เสียงหวานเอ่ยออกมางง ๆ จับต้นชนปลายไม่ถูก เธอทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนเขาสารภาพรักฉุกละหุกแบบนี้
"ไม่รู้ว่าตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว" ภูผาพูดพลางยิ้มหวานให้คนในอ้อมแขน เป็นรอยยิ้มนั้นที่ทำให้หัวใจวิรัศยาเต้นโครมครามจนแทบจะกระเด็นออกมาเพราะเขาไม่เคยยิ้มแบบนี้ให้เธอเลย
"ผมขอให้หวานให้โอกาสผม..ได้ไหม" ภูผาร้องขอก่อนจะค่อย ๆ ลดใบหน้าต่ำลงประทับริมฝีปากบนปากอิ่ม ที่คนตัวเล็กยังคงเงยหน้ามองเขาอย่างตะลึง ลิ้นหนาแทรกไรฟันไปหาความหวานในโพรงปากชื้นแฉ
