วิริศยายอมนั่งบนตักแข็งนิ่ง ๆ รอให้ภูผารับประทานข้าวหมดเพื่อที่เขาจะได้ปล่อยเธอเสียที
"อิ่มแล้วก็ปล่อยแล้วไปส่งฉันได้แล้วค่ะ ฉันต้องรีบกลับไปช่วยแม่ที่ร้านแล้วยังต้องเก็บเสื้อผ้าอีก" เธอพูดแล้วพยายามออกจากตักชายหนุ่มเธอดันแขนเขาออกจะลุกไปจากตักเขา
"กินข้าวเสร็จแล้ว ก็ต้องต่อด้วยของหวานสิ" ภูผารัดเอวคอดแน่นกว่าเดิม ริมฝีปากบางยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ได้ให้คนบนตักได้คิดทันคำพูด เขารีบประกบจูบปากอิ่มทันที
"อื้อ ไม่!" วิรัศยาใช้แรงที่มีผลักอกหนาอย่างแรงจนสามารถหลุดพ้นจากจูบอุกอาจได้ เพราะเอวบางโดนล็อกไว้เธอจึงทำได้เพียงใช้สองมือน้อยค้ำยันแผงอกค้างไว้ไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้อีก ถึงแม้ว่าใจดวงน้อยจะเต้นโครมครามเพราะสัมผัสคุ้นชินเมื่อครู่แต่เธอก็ยังไม่ลืมสิ่งที่เขาทำไว้
"ทำอะไรน่ะ! คุณลืมไปแล้วเหรอว่าคุณเกลียดฉัน" วิรัศยาพูดเสียงแข็ง เป็นเพราะไม่ทันตั้งตัวเธอจึงทั้งอายทั้งโมโหปนเปกันไปหมดที่โดนเขาทำรุ่
