ร่างสูงบึกบึนก้าวเท้าเร็วเดินลิ่ว ๆ นำหน้าวิรัศยามาจนถึงหน้าประตูห้องทำงาน ทำให้คนที่เดินตามหลังต้องเร่งสับขาที่สั้นกว่าเพื่อเดินตามเขาให้ทัน มือใหญ่เปิดประตูและดันค้างไว้เพื่อให้คนตัวเล็กได้เดินเข้าไปด้านในก่อนจะปิดลงและตามด้วยการบิดล็อกประตูเสร็จสรรพ
“คุณภูล็อกประตูทำไมคะ?” วิรัศยาหันขวับกลับหลังไปยังต้นเสียงทันที แล้วเธอก็ต้องรู้สึกขนลุกชันเมื่อได้เห็นแววตาคมที่ตวัดมองเธอก่อนจะเดินผ่านไป เหมือนเธอจะได้เห็นแววกระหายอยากอยู่ในนั้น
ภูผาสาวเท้ายาว ๆ ตรงไปยังโต๊ะทำงาน เขาคว้ารีโมตขึ้นมาเพื่อเปิดเครื่องปรับอากาศจนลมเย็นถูกปล่อยออกมาจากเครื่องทำความเย็นขนาดใหญ่ที่ติดอยู่บนผนังห้อง
“คุ..คุณภูคะ..” วิรัศยาเริ่มใจคอไม่ดีเอ่ยเรียกชื่อนายหัวหนุ่มเสียงสั่น สัญชาตญาณบอกว่าเธออาจจะถูกเขารังแกอีกแล้ว ร่างบางยืนนิ่งอยู่กลางห้องขณะที่ดวงตากลมมองตามภูผาที่กำลังเดินไปยังชุดโซฟารับแขกกลางห้องพร้อมกับทิ้ง
