เชลยรักท่านอ๋องแฝดนรก

บทที่ 6

หลัวม่อเยียนเดินทางกลับมาที่วังหลวงด้วยจิตใจที่ว้าวุ่นและกังวลเป็นอย่างยิ่ง ทันทีที่ได้รับรู้วิธีการของนักพรตชราผู้นั้น เขาก็รู้สึกกังวลใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เขามิอาจปกครองไท่หยางได้อย่างสงบสุข เพราะเขามีดวงชะตาที่เหล่าเทพมิยอมรับ ต่อให้เขาจะกราบไหว้ฟ้าดินอย่างถูกต้องตามหลักสักกี่ครา ก็มิอาจลบล้างดวงชะตาบัดซบเช่นนี้ออกไปได้!!

มีเพียงวิธีการเดียว นั่นก็คือ?

สังเวยคนเป็นบูชายัญปีศาจมังกรเพียงเท่านั้น!!

พิธีการนี้ออกจะโหดเหี้ยมอำมหิตในความคิดของเขาเป็นอย่างมาก นักพรตบอกว่าดวงชะตาของเขาเปลี่ยนแปลงได้ยากยิ่ง แต่ก็มิใช่ว่าจะอับจนหนทางเสียทีเดียว

ฮ่องเต้เปรียบเสมือนมังกร มีทางเดียวที่จะช่วยให้เขาได้สมใจปราถนา นั่นก็คือการบูชาปีศาจมังกร ใช้เลือดของสตรีเซ่นสังเวยปีศาจมังกรในคืนที่แสงจันทร์สว่างที่สุด เพื่อให้พลังของปีศาจมังกรช่วยหนุนนำดวงชะตาของเขาให้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น อีกทั้งยังลดทอนพลังของธิดาเทพและเหล่าเทพที่คุ้มครองไท่หยางให้อ่อนแรงลง ไม่ให้มีพลังอยู่เหนือดวงชะตาของเขาได้

นักพรตชราเรียกพิธีกรรมนี้ว่า พิธีโกงชะตาดวงเมือง!!

พิธีนี้มิค่อยมีผู้ใดทำกันมากนัก เพราะมันเป็นการท้าทายอำนาจของเหล่าเทพ อีกทั้งยังเป็นการเปลี่ยนดวงชะตาเมืองหลวงให้ผิดแปลกไปจากที่มันควรจะเป็น

ตามหลักแล้ว เทพจะคุ้มครองเมืองหลวงไท่หยางให้ปลอดภัยจากสิ่งชั่วร้ายโดยส่งพลังผ่านทางเหล่าธิดาเทพ แต่สิ่งที่นักพรตชราแนะนำให้เขาทำ มันคือการทำสิ่งที่ตรงกันข้าม คือการบูชาปีศาจมังกรให้มาลดทอนพลังเทพให้อ่อนแอลง!!

เขาเองยังมิได้ยอมรับพิธีกรรมนี้จากนักพรต เพียงแค่รับฟังไว้เท่านั้น นักพรตชราเองก็มิได้เร่งรัดเขาเช่นกัน หลัวม่อเยียนยังคงเชื่อว่าเขาสามารถแก้ไขปัญหาเหล่านี้ได้ด้วยตนเองอยู่

ด้านโจวอวี้หลันนั้น นางยังคงคอยตามติดชีวิตของหลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงไม่ยอมลดละ แม้จะถูกเขาผลักไสอีกสักกี่ครา แต่ทว่านางก็ยังไม่ละความพยายามแม้แต่น้อย

โจวอวี้หลันมักจะชอบไปอยู่ในโรงครัวเพื่อช่วยป้าหลิวทำอาหารอยู่บ่อยครั้ง และนั่นทำให้นางได้พบกับแมวตัวอ้วนสีดำและสีขาวที่แสนน่ารัก มีคราหนึ่งที่พวกมันปีนขึ้นไปบนต้นไม้และลงมาไม่ได้ ส่งเสียงร้องลั่น ก็ได้นางที่ช่วยปีนไปอุ้มมันลงมาทั้งสองตัว นางน่ะชื่นชอบแมวเป็นที่สุด

นับแต่วันนั้นมาเจ้าแมวอ้วนสองตัวก็แวะเวียนมาเล่นกับนางอยู่บ่อยครั้ง นางเองก็มักจะทำปลาตากแห้งเอาไว้รอเจ้าแมวอ้วนสองตัวมากินอีกด้วย

ในคืนหนึ่ง โจวอวี้หลันกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง แต่ทว่านางกลับต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เหวื่อเม็ดเล็กๆผุดพรายขึ้นมาเต็มใบหน้าสวย โจวอวี้หลันรู้สึกว่านางหายใจไม่ทั่วท้อง ราวกับว่าในฝันนั้น นางกำลังวิ่งหนีบางสิ่งที่น่าหวาดกลัวจากในความฝันนั่น วิ่งหนีใครบางคนที่กำลังบูชาบางสิ่งบางอย่างอยู่!!!

ฝันเช่นนั้นอีกแล้ว!!!

เหตุใดนางจึงฝันเห็นพิธีกรรมประหลาดเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่ากันนะ!

โจวอวี้หลันพยายามครุ่นคิดเช่นไรก็คิดไม่ออก ยามนี้อากาศก็ช่างร้อนอบอ้าวไม่น้อย อีกทั้งนางยังเหนียวตัวยิ่งนัก จึงอยากจะไปล้างเนื้อล้างตัวเสียหน่อย

เมื่อคิดได้เช่นนั้น โจวอวี้หลันจึงเดินออกจากเรือนนอน ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังที่อาบน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าใดนัก ที่ตรงนั้นเป็นที่อาบน้ำสำหรับสาวใช้ในจวน แต่ทว่านางกลับเห็นบางสิ่งวิ่งผ่านหายไปในความมืด คล้ายกับมีสีดำสีขาวสลับกัน แต่ทว่าโจวอวี้หลันก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก นางใช้มือกวักน้ำขึ้นมาชะล้างตามท่อนแขนสวยและตามเรือนกาย เมื่อรู้สึกว่าเริ่มสบายกายแล้ว นางจึงหันหลังเตรียมตัวกลับเรือนนอน แต่ทว่ากลับได้พบหลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงเสียก่อน

หลัววเยี่ยนเจ๋อขมวดคิ้วมองนางอย่างไม่เป็นมิตร แตกต่างจากหลัวเทียนเฉิงที่อยากจะยื่นมือไปบีบขยำหน้าอกอวบใหญ่ของนางใจจะขาด

"คารวะท่านอ๋องท้้งสองเพคะ"

"เจ้าออกมาทำสิ่งใดยามดึกเช่นนี้?"

หลัวเยี่ยนเจ๋อเอ่ยถามโจวอวี้หลันด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"หม่อมฉันรู้สึกร้อนน่ะเพคะ จึงออกมาล้างตัวเสียหน่อย"

"ล้างตัวยามค่ำคืนเช่นนี้?"

"เพคะ"

"หึ!!!เจ้าคงจะคิดมายั่วยวนบ่าวไพร่ในเรือนข้าสินะ ไร้ยางอายสิ้นดี!!"

โจวอวี้หลันกลอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่าย เขาเจอหน้านางทีไรก็ต่อว่านางเช่นนี้ตลอด เขาจงเกลียดจงชังนางถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

"อาเยี่ยน อย่าเสียเวลากับนางเลย เราไปตามหาอาลู่อาชิงกันก่อนเถิด"

หลัวเทียนเฉิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน แต่ทว่าสายตายังไม่ละไปจากหน้าอกสวยของนางเลยแม้แต่น้อย

โจวอวี้หลันที่ได้ยินเช่นนั้น ก็เริ่มประติดประต่อเรื่องราวต่างๆได้

เอ๋?หรือว่าบางอย่างที่นางเห็นเมื่อครู่ คืออาลู่อาชิงที่หลัวเทียนเฉิงเอ่ยถึง

พวกเขามีบุตรแล้วหรือ?

เหตุใดเด็กน้อยจึงวิ่งเร็วยิ่งนักเล่า?เหมือนกับไม่ใช่คนเลย?

ช่างเถิด!!ว่ากันว่าบุรุษที่มีบุตรแล้วประสบการณ์แน่นทุกคน!!

"เอ่อ หม่อมฉันคล้ายเห็นอาลู่อาชิง วิ่งไปที่ท้ายสวนนั่นน่ะเพคะ"

หลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงที่ได้ยินเช่นนั้นจึงรีบหันกลับมามองนางทันที

"เจ้าพูดจริงหรือ?"

หลัวเทียนเฉิงหันมาเอ่ยถามโจวอวี้หลันทันที เมื่อเห็นว่านางพยักหน้าเขาจึงส่งยิ้มให้นางคราหนึ่ง

โจวอวี้หลันรู้สึกราวกับว่า เทพเซียนสวรรค์กำลังส่งยิ้มทักทายนาง ในใจก็พลันเต้นถี่ระรัวอย่างบ้าคลั่ง

"ไสหัวไปช่วยข้าตามสิ!!จะจ้องหน้ากันอีกนานไหม!!!"

หลัวเยี่ยนเจ๋อตะคอกโจวอวี้หลันและหลัวเทียนเฉิงเสียงดัง จนคนทั้งสองสะดุ้งโหยง ในใจของเขารู้สึกไม่พอใจที่เห็นหลัวเทียนเฉิงไปใกล้ชิดกับโจวอวี้หลันเช่นนี้

แทนที่เขาจะได้มีส่วนร่วมด้วย!

ไม่สิ!!นี่ข้าคิดสิ่งใดกัน!!

หลัวเยี่ยนเจ๋อส่ายหน้าไปมา พยายามไล่ความคิดที่น่ารังเกียจนี้ออกไปจากความคิดของตนเสีย

โจวอวี้หลันไม่รอช้านางรีบเดินนำทางพวกเขาทั้งสองไปที่ท้ายจวนทันที มือสวยก็พยายามจับชุดที่สวมใส่เอาไว้แน่น เพราะชุดของนางบางเบา อีกทั้งยามนี้มันเปียกน้ำอีกด้วย จึงทำให้นางเดินเหินค่อนข้างลำบากไม่น้อย

เมี๊ยว!

เสียงแมวส่งเสียงร้องอยู่ไม่ไกลเท่าใดนัก โจวอวี้หลันที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น เหตุใดจึงมีเสียงแมวเล่า? แล้วไหนกันบุตรของพวกเขา?

"อาลู่ลูกรักของพ่อ!!"

"อาชิงของพ่อ!!"

โจวอวี้หลันจ้องมองแมวตัวอ้วนสีดำและสีขาวสองตัวที่อยู่ในอ้อมกอดของหลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงด้วยแววตาที่สงสัย

อย่าบอกนะว่าอาลู่อาชิงที่พวกเขาตามหาคือเจ้าแมวอ้วนแมวสองตัวนี้?

โอวว!!นั่นมิใช่เจ้าแมวอ้วนสองตัวนั่นหรอกหรือ?

อาลู่แมวดำจ้องมองโจวอวี้หลันอย่างไม่ละสายตา อาชิงแมวอ้วนขาวก็เช่นกัน มันพยายามดิ้นให้หลุดจากการกอดของหลัวเทียนเฉิงก่อนจะกระโดดพุ่งตัวเข้าไปหาโจวอวี้หลันทันที

ด้านอาลู่เองก็ไม่ยอมเช่นกัน มันหันไปแยกเขี้ยวใส่หลัวเยี่ยนเจ๋อ ก่อนจะกระโดดออกจากการเกาะกุมของเขา หลัวเยี่ยนเจ๋อที่เห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มที่มุมปาก พลางครุ่นคิด

หึ!!สงสัยอาลู่อยากจะกระโดดไปตะปบหน้านางสินะ!!

ด้านหลัวเทียนเฉิงก็ตื่นตกใจเป็นอย่างยิ่งที่เห็นอาชิงวิ่งเข้าไปหาโจวอวี้หลันเช่นนั้น

"เจ้าแมวอ้วนนน!!"

อาลู่กับอาชิงต่างวิ่งไปคลอเคลียนางราวกับรักใคร่นางมาเนิ่นนานอีกทั้งยังยอมให้นางอุ้มมันอีกด้วย หลัวเยี่ยนเจ๋อที่เห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น แต่ทว่าหลัวเทียนเฉิงกลับยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก

ไม่ง่ายเลยที่อาชิงจะยอมเข้าใกล้ผู้อื่นที่ไม่ใช่เขา แม้แต่ยามนี้มันก็ยังไม่ตบตีอาลู่อีกด้วย

หลัวเยี่ยนเจ๋อที่เห็นเช่นนั้นก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก เหตุใดอาลู่ลูกรักของเขา จึงยอมให้นางอุ้มได้ง่ายดายเช่นนี้

"ปล่อยแมวข้าเดี๋ยวนี้!!!"

"เอ่อ... เจ้าดำอ้วนนี่น่ะหรือเพคะ"

"ลูกข้าชื่ออาลู่!! โอะ!!อาลู่เจ้าตะปบหน้าพ่อด้วยเหตุใดกัน!!"

หลัวเยี่ยนเจ๋อถูกอาลู่ยื่นฝ่ามือมังคุดสะท้านภพตะปบเข้าที่ใบหน้าของเขาอย่างจัง พร้อมกับแยกเขี้ยวใส่เขา ด้านอาชิงเองก็คลอเคลียซบใบหน้าลงไปบนไหล่ของโจวอวี้หลันอย่างออดอ้อน

"ดูแล้วอาชิงน่าจะชอบเจ้าไม่น้อย"

โจวอวี้หลันหันไปมองหลัวเทียนเฉิงคราหนึ่ง ก่อนจะส่งยิ้มให้เขา พลางยื่นอาชิงส่งคืนให้เขาด้วย ไม่รู้เพราะเหตุใดยามที่นางสบตากับเขา นางก็รู้สึกเขินอายขึ้นมา หลัวเทียนเฉิงเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

ด้านหลัวเยี่ยนเจ๋อเอายื่นมือไปดึงอาลู่ออกมาจากโจวอวี้หลัน แต่อาลู่กลับดื้อดึงไม่เชื่อฟังเขา เขาจึงออกแรงดึงมากกว่าเดิม จนกระทั่ง..

"ว๊าย!!!!"

"โอะ!!!"

เสื้อผ้าของโจวอวี้หลันเองก็เปียกน้ำและบางเบาอยู่แล้ว เมื่อถูกเขาดึงทึ้งรุนแรงเช่นนี้ เสื้อผ้าอาภรณ์ของนางจึงหลุดร่วงลงไปกองกับพื้นทันที

โจวอวี้หลันตกใจจนทำสิ่งใดไม่ถูก หลัวเยี่ยนเจ๋อเองก็ตกใจเช่นกัน แต่ทว่าเขากลับละสายตาจากหน้าอกอวบสวยของนางไม่ได้เลย

หลัวเทียนเฉิงเองก็ไม่ต่างกัน เขาจ้องมองเรือนร่างของนางอย่างไม่ลดละเช่นเดียวกับผู้เป็นแฝดพี่

โอวววว ข้าจะทนไม่ไหวแล้ว นอกจากหน้าอกนางจะใหญ่โตเท่าภูเขาแล้ว สองกลีบล่างของนางยังหนาและอูมมากอีกด้วย!!!

โจวอวี้หลันรีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งหนีหายกลับเรือนไปทันที ให้ตายเถอะ!!นางไม่คิดว่าเขาจะกล้าดึงนางจนเสื้อผ้าหลุดรุ่ยเช่นนี้

ด้านหลัวเทียนเฉิงนั้นก็รู้สึกปวดหนึบไปทั่วทั้งลำแท่งแล้ว น่าเสียดายยิ่งนักที่หลัวเยี่ยนเจ๋อไม่ชอบนาง มิเช่นนั้น เขาคงได้กกกอดนางไปนานแล้ว

ด้านหลัวเยี่ยนเจ๋อนั้น เขากลับมาที่ห้องนอนของตนเองแล้ว ก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนออกจนหมด และรูดชักลำแท่งเอ็นร้อนอีกครา

"ซี๊ดดด ข้าเกลียดนาง โอวววว!!!"

เขาเร่งสาวชักลำแท่งแก่นกายให้เร็วแรงยิ่งกว่าเดิม พลางก่นด่าโจวอวี้หลันไปด้วย

"อื้อออ ซี๊ดดดดด!!สตรีต่ำช้า!!!!"

"ท่านอ๋องงง โอะ!!!"

ปิ้ววว!!!

พ่อบ้านเฉียวกำลังยกสุราเข้ามาถวายให้หลัวเยี่ยนเจ๋อ แต่ทว่าเมื่อเปิดประตูเข้ามา น้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งเข้ามาสาดใส่ใบหน้าชราของเขาอีกคราจนเปียกชุ่มไปหมด

"ท่านอ๋องงง!!!กระหม่อมเหนียวหน้าพ่ะย่ะค่ะ!!!"

"ไปล้างสิ!!โง่เสียจริง!!!"

พ่อบ้านเฉียวนี่ก็อะไรนักหนา!!มาไม่ดูเวล่ำเวลาเช่นนี้ สั่งโบยร้อยไม้สักทีดีหรือไม่!!