“บ้าน่ะแก มันกลุ้มเรื่องเจ้มัน แกก็รู้นิว่าไอ้เฮียปุ๊ยมันจ้องจะงาบทิวลิปทุกครั้งที่มีโอกาส นี่มันก็ยังมาปรึกษาอยู่ว่าจะย้ายออกมาอยู่คอนโดฯ ถ้าว่างก็ช่วยหาด้วยล่ะกัน อย่าถือสาพวกเราเลยนะคะคุณหิน จิกกันบ้างกัดกันบ้าง เดี๋ยวก็ชินค่ะ” ลดาเป็นฝ่ายชิงตอบเสียเองก่อนความเงียบจะเข้าครอบคลุมนานกว่านี้
“ไม่เป็นไรครับ” ศิลากานต์ยิ้มรับอย่างจริงใจแต่สายตานั้นไม่ได้ละไปจากคนที่นอนซบหมอนใบโตนั้นเลย
‘หนูทิวลิปน่ะ เธอคงน่ารักมากสินะ ถึงได้ทำให้ก้อนหินของแม่อ่อนลงได้ ทิพย์นี่เก่งจริงๆ นะ’
ใบหน้าของผู้เป็นแม่อมยิ้มอย่างมีความสุขยังติดอยู่ในความคิด คำถามที่คงไม่มีใครให้คำตอบได้ดีเท่าครอบครัว เพราะไม่ว่าคนภายนอกมองเขาอย่างไรแต่คำตอบของคนในครอบครัวเท่านั้นที่เขาต้องการ การที่เขาดูแลทุกอย่างเพื่อให้ดอกไม้เหล็กทุกดอกของเขามีความสุข กลายเป็นสิ่งผิดปกติของผู้ชายที่ควรจะเป็นหรือไง
ในเมื่อเนื้อกายแห่งความเป็น
