ศิลากานต์ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกเบาๆ ก่อนจะรีบก้าวลงจากรถเพราะไม่อยากแสดงอาการอะไรให้เธอรู้สึกประหม่าไปมากกว่านี้ แค่ได้เห็นดวงตาสวยเบิกโพลงยามเขาสัมผัสริมฝีปากบอบบางแสนหวานนั้น เขาก็แทบจะอดใจไม่ไหวจะคว้าเอาเธอมากระหน่ำจูบเสียให้หนำใจ และแค่เขาเอ่ยคำว่าสามี แก้มนวลๆ นั้นก็คล้ายจะซับสีชมพูขึ้นมาทันตาเห็น ถ้ายังต้องทนนั่งจ้องหน้าเธออยู่อย่างนี้เห็นทีเขาได้ทำตามหัวใจปรารถนาแน่ๆ
“ทำไมร้านปิดล่ะครับ”
ประตูเหล็กที่ปิดลงมามากกว่าครึ่งแสดงให้เห็นว่าวันนี้เจ้าของคงไม่ได้เปิดร้านเป็นแน่แต่เพราะอะไรล่ะ ศิลากานต์มองทิวลิปเดินไปเดินมาสำรวจด้านข้างซ้ายขวาก่อนจะทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ดวงตาหันมามองเขามีแววตกใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนฝ่ามือบอบบางดูราวจะสั่นขึ้นมากะทันหันจะถลาไปคว้าประตูเหล็กพร้อมทั้งดันขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ทิวลิป มีอะไรครับ” ศิลากานต์ถามพลางช่วยดันประตู
