“นั่งด้วยนะคะ”
“ครับ”
ศิลากานต์ตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงหวานเอ่ยทักจากด้านหลัง เรือนร่างแบบบางในชุดนอนเฉกเช่นเมื่อวานไม่ได้ดูเซ็กซี่สักนิด แต่กลับดูน่ารักน่ากอดนักในสายตาของเขา ยิ่งได้กลิ่นแชมพูสระผมและแป้งเด็กหอมอ่อนๆ โชยมา ก็ยิ่งทำให้เขาต้องระงับทั้งความตื่นเต้นและความตื่นตัวของตัวเองไว้ให้ได้ แต่สายตาของเธอที่มองมายังเขานั้นกลับทำให้เขาติดอ่างขึ้นมากะทันหัน
“หินคะ หิน หินคะ!”
“เอ่อ... ครับ”
“หินเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ไม่สบายตัว หรือว่าไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือเปล่า เอ... ตัวอุ่นๆ นี่คะ สงสัยจะมีไข้แล้วล่ะ ยาอยู่ตรงไหนคะ เดี๋ยวทิวลิปไปหยิบมาให้”
ฝ่ามือแตะไปมาบนเนื้อตัวของเขาสัมผัสได้ถึงความอุ่นจัดบนผิว ทิวลิปจึงไม่รอช้าที่จะหายาให้เขาในทันที ทว่าฝ่ามือแกร่งฉุดรั้งข้อมือเล็กๆ ไว้นั้นก็ทำให้ทิวลิปต้องชะงักและหันมองเจ้าของฝ่ามือด้วยความรู้สึกซาบซ่านหัวใจเหลือเกิน เพราะว่าสายตาของเขาจ้อ
