“อ้าว! ปุ้มมาตั้งแต่เมื่อไร”
“เออ... นานแล้วค่ะ แต่ปุ้มไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะคะ แค่รอจะบอกพี่ทิพย์ว่าลูกค้าที่จองโต๊ะไว้มาแล้วน่ะค่ะ”
ดวงตาหวานวาวขึ้นในทันทีพร้อมกับจับจ้องมองมาทำให้เด็กปุ้มถึงกับหายใจไม่ทั่วท้องพร้อมกับระล่ำระลักบอก เป็นความจริงที่เธอไม่ได้ตั้งใจจะฟังข้อสนทนานั้น แต่อีกความจริงหนึ่งก็คือเธอพอใจจะฟังจนจบต่างหาก และก็ได้รู้ในอะไรๆ ที่สร้างความขุ่นเคืองจิตใจได้มากเช่นกัน
“อืม... เดี๋ยวพี่ตามออกไป ปุ้มไปดูแลจัดน้ำท่าให้ลูกค้าก่อนละกัน”
“ค่ะพี่”
ทิพยุพาส่ายศีรษะไปมาอย่างขัดใจ ขัดใจจากเมนูที่ไม่ได้ความนี้ก็พอดูแล้วยังต้องมาขุ่นใจเพิ่มเพราะเด็กปุ้มคอยมาจุ้นจ้านเรื่องในครอบครัวของเธออีก
“เฮ้อ! ถ้าพี่เอาเธอไม่อยู่พี่ก็ไม่เอานะปุ้ม ถึงตอนนั้นจะหาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้นะ”
ทิพยุพาถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะบ่นกับตัวเองเบาๆ หยิบตลับแป้งขึ้นมาแต่งเติมใบหน้าพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะมอ
