แต่ตอนนี้เธออยากถอนความคิดบ้าๆ แบบนั้นออกจากสมองรกเรื้อนี้นัก เพราะหากเป็นไปได้เมื่อเกือบสามชั่วโมงก่อนหน้านี้เธอก็อยากจะตะบันไอ้หน้าหล่อๆ นั้นผ่านทางโทรศัพท์นัก แต่ทำไม่ได้ก็เลยต้องถ่อสังขารเดินมาถึงที่นี่แถมยังต้องมาตามเวลาที่นายนั่นเป็นคนกำหนดเสียด้วย น่าเจ็บใจนัก
‘คุณคะ...’
‘ว่า... จะพูดมั้ยครับ ถ้าไม่ผมจะได้วาง เวลาเป็นเงินเป็นทองไม่ว่างให้ผู้หญิงโทรมาจีบ’
‘คุณ! เมนูที่คุณให้เด็กเอามาส่ง คุณได้ตรวจมั้ย’
เปิดฉากคำแรกนายนั่นก็กินลูกกวนเข้าไปเต็มปากเสียแล้ว แล้วมีรึที่คนอย่างทิพยุพาจะยอม แค่ผู้ชายหล่อๆ เถื่อนๆ ตรงสเป็คคนหนึ่งเท่านั้นจะหาเมื่อไรก็หาได้แต่ไอ้ที่จะผ่านเข้ามาในความรู้สึกนี่สิของยาก
‘อ๋อ... คิดว่าใคร เจ๊เองหรือครับ เป็นไงครับ เมนูสวยถูกใจมั้ย อะๆๆ อย่าบอกนะครับว่าไม่ถูกใจก็เลยจะหาเรื่องโทรมาหาผมน่ะ’
‘ใครเป็นพี่สาวนาย ฉันไม่ได้มีน้องชายหน้าตาห่ามๆ แบบนายเสียหน่อย และขอบอ
