บทที่1 ความทรงจำ
1509 คำ
ชเว ไคโร อายุ29ปี หนุ่มลูกครึ่ง คุณพ่อเกาหลีอังกฤษ ส่วนคุณแม่ไทยแท้ เขาไปเดบิวต์ที่เกาหลีตั้งแต่อายุ 17 ได้เป็นศิลปินชื่อดังวง black sky และมาถึงตอนนี้ได้เวลาที่สมาชิกในวงจะต้องแยกย้ายกันไปเติบโต ไคโรก็เลยตัดสินใจไม่ต่อสัญญากับค่ายเดิม และผันตัวออกมาเป็นศิลปินเดี๋ยว
ซึ่งไคโร เป็นหนึ่งคนที่ประสบความสำเร็จมากมาย เขามีชื่อเสียง เพลงของเขาที่ปล่อยออกมา เป็นที่โด่งดังติดบิลบอร์ดชาร์ตของหลายประเทศ และทุกแพลตฟอร์ม ไม่มีใครไม่รู้จักเขา
ริษา เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ซึ่งคุณแม่ของเธอทำงานเป็นเลขาส่วนตัวของคุณแม่ของไคโร เธออายุ 24 ปี เรียนจบก็ทำงานใช้ชีวิตเรียบง่ายในแบบของเธอ
เปิดช่องไหนก็มีแต่เพลงเขา ดังจังเลยนะเธอนั่งดูมิวสิกวิดีโอของเขาพร้อมกับยิ้มให้คนตัวสูง เธอจำภาพเขาได้ แค่ตอนที่เขาอยู่เมืองไทย เจอกับเขาบ่อยๆที่โรงเรียน คุณแม่ของเขาเป็นเจ้าของโรงเรียนนานาชาติชื่อดัง ซึ่งเธอก็ได้รับการ อุปการะ จากคุณแม่ของเขาให้เข้าเรียนที่นั่นด้วย
ริษาไม่ค่อยกล้าคุยกับเขาด้วยความที่วัยห่างกันและด้วยนิสัยของไคโรที่ไม่ค่อยพูด และค่อนข้างจะขี้รำคาญเธอเลยไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้เขาเท่าไหร่
"อย่าให้ฉันรู้ว่าใครแกล้งริษาอีกนะ เธอคือคนของฉันเพราะฉะนั้นใครอย่ามาแตะ" คำพูดของเขาที่เธอยังจำได้ดี ตอนที่มีคนมาแกล้งเธอเพราะเธอไม่มีคนขับรถมารับที่โรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่น คุณแม่เธอเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี๋ยวต้องทำงานเธอเลยต้องกลับบ้านเอง ไคโรเลยให้เธอกลับบ้านกับเขาเพื่อไปรอคุณแม่เธอที่บ้านเขา
แต่เขาก็ไม่ได้ให้ความสนิทสนมกับเธอมากไปกว่านั้น ริษาไม่ค่อยกล้าที่จะพูดคุยกับเขา เขาใช้ให้เธอทำอะไรเธอก็ทำให้ ส่วนใหญ่เธอจะคุยกับพี่ฟาโรห์พี่ชายของเขามากกว่า เพราะเขาดูจะเอ็นดูเธอและคอยชวนเธอคุย คอยหาขนมให้ทานสอนการบ้านระหว่างรอคุณแม่
หลังจากที่เขาไปอยู่ที่เกาหลี เธอได้เจอเขาแค่ปีละครั้ง เจอกันเขาก็แค่มองส่วนเธอก็สวัสดีแล้วก็ยิ้มให้เขา ยิ่งตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่เขาโด่งดังขนาดนี้เธอไม่กล้าเดินเฉียดเขาด้วยซ้ำ
ครืดด ครืดด
คุณแม่ เธอรีบกดรับสาย
"ริษาตอนนี้ลูกว่างรึเปล่า" ว่างค่ะคุณแม่
"แม่มีเรื่องให้ช่วยหน่อย คุณไคโรลืมสร้อยที่ทางแบรนด์ทำพิเศษให้เขาไว้ที่บ้านแล้วก็เสื้อแจ็คเก็ต ลูกช่วยไปเอาที่บ้านคุณวีณาแล้วเอาไปให้คุณไคโรที่โรงแรมด้วยนะ ยื่นให้ถึงมือนะริษาของสำคัญ" ได้ค่ะคุณแม่
ริษารีบทำตามที่คุณแม่สั่ง เธอรีบมาที่โรงแรม ทีมที่ดูแลเขาพาเธอไปที่ห้องพักของไคโร เขาเดินมาเปิดประตู เลิกคิ้วมองเธอด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
"สวัสดีค่ะคุณไคโร" เธอกล่าวทักทายเขาพร้อมกับยิ้มให้
"เข้ามาสิ" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยพูดง่ายๆ ตามแบบของเขาและเบี่ยงตัวหลบให้คนตัวเล็กเข้ามาในห้อง
"คุณแม่ให้เอาของมาให้คุณค่ะ" อืม วางไว้นั้นเขาชี้มือไปที่โต๊ะ ริษาวางของเรียบร้อย
"ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ คุณไคโรจะได้พักผ่อน"
เธอก็ยังเหมือนเดินเอาแต่จะเลี่ยงไม่อยากคุยกับเขาคำพูดคำจาก็ห่างเหินผิดกับเวลาที่พูดคุยกับพี่ฟาโรห์ เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไม เลยเอ่ยถามเธอไปตรงๆ
"ทำไมไม่เรียกฉันว่าพี่?"
"ค่ะ?"
"ฉันถามว่าทำไมเธอไม่เรียกฉันว่าพี่ กับพี่ฟาโรห์ทำไมถึงเรียก" คนตัวโตกอดอกถามเธอ
"คือ" ริษาเม้มปากก็เขาไม่เคยบอกว่าให้เรียกแบบนั้นซะหน่อย ใครจะกล้าเรียกเธอได้แต่คิดแล้วก็ยืนเงียบก้มหน้า
"ทำไมไม่ตอบ?"
"คือพี่ฟาโรห์บอกให้เรียกแบบนั้นค่ะ" งั้นเธอก็เรียกฉันแบบนั้นด้วย
"ได้ค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ"
"เธอแทนตัวเองว่าริษากับพี่ฟาโรห์ไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่พูดแบบนั้นกับฉัน" เธอมองเขาด้วยสีหน้ามีแต่คำถามแต่ก็ได้แต่ ตอบรับเขา
"ได้ค่ะ"
"ริษาเธอจะกลับยังไง" แท็กซี่ค่ะ เดี๋ยวให้คนขับรถฉันไปส่ง
"ไม่เป็นไรค่ะริษากลับเองได้ค่ะ" เขามองเธออย่างไม่พอใจที่คนตัวเล็กขัดคำสั่งเขาตลอดตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ ผิดกับพี่ฟาโรห์ เขาสั่งอะไรเธอก็ยิ้มแย้มทำตามแต่โดยดี แล้วดูทำท่าเวลาอยู่ใกล้เขาทำเหมือนจะหายใจไม่ออก มันทำให้เขาหงุดหงิดกับท่าทางแบบนั้นของเธอมากๆเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ
"งั้นเธอไปซื้อของโปรดฉันให้หน่อย จะให้คนขับรถพาไป หวังว่าป้าเขาจะยังขายอยู่นะ"
"ขายค่ะริษาไปซื้อให้นะคะคนตัวเล็กรีบอาสาเสียงแจ๋วขึ้นมา" อืม ไปเถอะแล้วรีบกลับมาละ
ไคโร ชอบทานผัดไทยแต่ต้องเป็นร้านคุณป้าแถวโรงเรียน พอพูดถึงของโปรดของเขาทำไมนะเธอต้องจำได้ขึ้นมาเลยนะ แปลกคนจริงริษา เธอรีบเดินไปขึ้นรถและบอกทางคนขับ ซึ่งไม่ไกลกับโรงแรมมากนัก
ริษากลับมา แตะคีย์การ์ดเปิดประตูเพราะไคโรยื่นคีย์การ์ดให้เธอก่อนออกไป เขาบอกว่าจะอาบน้ำเธอมาก็เข้ามาได้เลย
ไคโรเดินออกมาจากห้องนอนคาดว่าเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาใส่เสื้อคลุมอาบน้ำออกมา ริษาจัดการเอาผัดไทยใส่จานให้เขา รินน้ำใส่แก้วให้เขานำมาวางบนโต๊ะทานข้าว
ไคโรเดินมานั่งที่โต๊ะ
"ริษาจะทานอะไร" ริษาทานมาแล้วค่ะ งั้นทานขนมเป็นเพื่อนฉัน เขาโทรไปสั่งให้คนของเขาซื้อขนมกับน้ำผลไม้มาให้เธอ ไม่ถึงห้านาทีขนมกับน้ำผลไม้มาวางลงตรงหน้าเธอ
"มานั่งสิ"
"ค่ะ" เธอเดินมานั่งตรงข้ามเขา ไคโรทานผัดไทยน่าอร่อย
"อืม! อร่อยเหมือนเดิม ฉันอยากไปกินที่ร้านจัง เธอว่าป้าเขาจะจำฉันได้ไหมนะ"
"จำได้สิคะเมื่อก่อน คุณ เอ่อ พี่ไคโรไปทานบ่อยป้าจำได้อยู่แล้วค่ะ เมื่อกี้แกยังจำริษาได้เลยค่ะ" เขาให้เธอเรียกว่าพี่แต่ยังไม่ได้ยินเขาพูดแทนตัวเองว่าพี่กับเธอเลยสักคำ ไม่เห็นยุติธรรมเลย
"ริษาตอนนี้เธอทำงานอะไร" งานบริษัทค่ะวันนี้วันหยุดของริษาพอดีค่ะ แล้วงานเป็นไงบ้าง ก็สนุกดีค่ะ
"มีแฟนรึเปล่า?"
คำถามของเขาน้ำเสียงเรียบง่ายแต่ทำเอาคนถูกถามถึงกับประหม่า ไคโรเหลือบตาจากจานผัดไทยมองสบตาคนตัวเล็กเล็กเหมือนรอฟังคำตอบ จากเธอ
"ยังไม่มีจริงจังค่ะ"
"แปลว่าอะไร?"
ริษามองสบตาเขา พร้อมกับเริ่มอธิบายต่อ "ก็มีคนมาจีบค่ะ แต่ก็คุยบ้างไม่คุยบ้าง" ไคโรยิ้ม
"สวยเลือกได้สินะ"
"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะแค่ยังไม่เจอที่ถูกใจ"
"แล้วแบบไหนละที่จะถูกใจ" เขาเอาแต่ถามไม่หยุดจะรู้บ้างไหมว่าคนตอบแต่ละคำถามของเขามันเขินไม่ไหว แล้วเธอต้องมานั่งตอบคำถามจากซุปเปอร์สตาร์ไคโรเชียวนะ จะไม่ให้เขินได้ยังไง
"ว่าไงคิดนานจัง?"
"ไม่มีสเปคหรอกค่ะ ถ้าใช่ก็ใช่เองค่ะ พี่ไคโรอยากทานอะไรอีกบอกนะคะริษาจะซื้อมาให้" พูดแบบนี้คืออยากกลับแล้ว ถ้าลำบากใจที่จะอยู่กับฉันมากก็กลับเถอะ พูดเสร็จคนตัวโตก็วางช้อนไม่ทานต่อ
อยู่ๆ ก็งอนเฉยอะไรของเขา
"คือไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ริษาคิดว่าพี่ต้องพักผ่อน พี่ต้องทำงาน กลัวจะรบกวนพี่นะคะ"
"ฉันบอกเธอตอนไหนว่ากวน แต่ถ้าจะกลับก็ไปเถอะ" คนตัวโตเดินเข้าห้องนอนไปเฉย เธอทำตัวห่างเหินกับเขาอยู่ตลอดสินะ ไม่อยากเข้าใกล้ ไม่อยากคุยด้วยถามคำตอบคำ เป็นแบบนั้นมาตลอด ทั้งที่พูดคุยยิ้มหัวเราะกับพี่ฟาโรห์ได้ทุกเรื่อง
"ทำไมขี้งอนจังแฮะ" คนตัวเล็กบ่นคนเดียว แล้วก็เดินออกจากห้องเขาไป
- ผู้เขียน
