บทที่9 รีดน้ำNC❤️?
1537 คำ
คนตัวเล็กโน้มคอเขาให้มาจูบเธออีก เขายอมทำตามใจเธอ ปกติของเขาไม่ค่อยจูบใคร ไม่ได้นอนกับใครแล้วจูบไปทั่ว แต่สำหรับริษาเขาเอาแต่จูบเธอไม่หยุด
"ตอนเด็กไม่ยอมกินนม แต่โตขึ้นมา นมใหญ่จังแฮะ" ไคโรผละจากปากเล็กมาหายอดอกสีหวาน ดูดดึงยอดอกนั้นอย่างหิวกระหาย
"อื้อ! ดูดแรงๆเลยค่ะ เสียวจัง ตอนเด็กพี่ชอบดื่มนม โตมาก็ยังชอบเหรอคะ" คนตัวเล็กอดที่จะแซวเขากลับบ้างไม่ได้
"หึหึ!!" ไคโรอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ กับการสู้กลับของริษา
"ชอบสิ โดยเฉพาะนมจากเต้าด้วยแล้ว พี่ยิ่งชอบ" คนตัวโตฟัดนัวทั้งสองเต้า ของเธออย่างเมามัน
"อื้อ! พี่ไคโร ใส่เข้าไปด้วยได้ไหมคะ" ด้วยความรู้สึกอยากให้เขาทำอีกเพราะเธอยังรู้สึกทรมานอยู่ และสิ่งที่ได้รับจากเขาเมื่อกี้มันช่วยให้เธอหลุดพ้นจากความทรมานนั้น
"พี่ไคโรเร็วสิคะ"
ไคโรส่งนิ้วเข้าไปนวดคลึงเบาๆตรงกลีบอูมที่ปิดสนิทแม้จะเพิ่งโดนเขาเอาไปเมื่อกี้
"ซี้ด! อ๊าา ใส่เข้ามาเถอะค่ะ หนูไม่ไหว ใส่ให้ที" ไคโรยกยิ้มกับคำพูดเธอแล้วก็สะโพกพายที่ส่ายร่อนสู้นิ้วเขาที่สอดใส่เข้าไปในร่องสวย แต่มันยังไม่พอกับความต้องการของเธอ เธอไม่ได้ต้องการแค่นิ้วเขา
ไคโรรีบถอนนิ้วออก แล้วรีบส่งสิ่งที่เธอต้องการเข้าไป ริษากัดปากด้วยความเสียว มือเรียวขยำผ็าปูที่นอนไว้แน่น
สวบ!!
"อ๊า อู๊ยย เสียว"
เขาส่งความใหญ่โตเข้าไปจนสุดลำ และเริ่มขยับสะโพกหนาอีกครั้ง ไคโรจับขาเธออ้าออกกว้างขึ้น และบดสะโพกเข้าใส่ร่องแฉะหนักๆ คนตัวเล็กส่งเสียงครางดังลั่น
ไคโรกระแทกเข้าสุดออกสุด หาจุดเสียวที่สุดให้เธอ และกระหน่ำซอยควงเอาพลิ้วใส่ร่องเธอไม่หยุด
"อื้อ อ๊า เสียวจังค่ะ"
"แน่นชิบ ตอดดีเป็นบ้าเลยริษา"
ไคโรพอใจทุกอย่างในตัวคนสวยตรงหน้าเขา เขาอยากพาเธอกลับไปเกาหลีพร้อมเขาด้วยเลย รู้สึกหวงคนตัวเล็กขึ้นมา และรู้สึกใจหายไปพร้อมๆกัน เมื่อคิดได้ว่าถ้าคืนนี้ไม่ใช่เขาแต่เป็นไอ้เวรนั้น เจ้านายของเธอที่จ้องจะงาบเธออยู่ตลอดเวลา เขาต้องรีบจัดการให้เธอตามเขาไปเร็วที่สุด
ไคโรหยัดตัวขึ้นด้วยสองแขนมองคนใต้ร่าง ที่โดนเขาตอกใส่จนร้องครางออกมาไม่เป็นจังหวะ ริษาตัวแดงแก้มแดงปลั่ง น่ารักเป็นบ้า
ปึก! ปึก! ปึกๆๆ
"ซี๊ด อ๊า! ตอดแรงแบบนี้จะเสร็จอีกแล้วใช่ไหมริษา"
"ซี๊ด อ๊ะ หนู หนูไม่ไหว อร๊ายยย"
"ซี๊ด อ๊าส์ ตอดแรงอีก อ๊าห์ แบบนั้นเลย" ไคโรสั่งเสียงแหบพร่า ริษาไม่รู้ว่าต้องทำยังไงแต่เพราะกลไกของร่างกายเธอต่างหากที่นำพาไป
ปึก! ปึกๆๆ ปึก!
"รอก่อนเสร็จพร้อมกัน" ไคโรเร่งจังหวะกระแทกตอกอัดส่งเธอและเขาให้เสร็จสมเป็นครั้งที่สองพร้อมกัน
คนตัวโตฟุบตัวลงมานอนหอบหายใจถี่ๆข้างๆร่างเล็ก ไคโรดึงริษาให้ขึ้นมานอนทับบนตัวเขา เธอซบหน้าลงบนอกแกร่ง
"ดีขึ้นบ้างไหม" ตอนนี้เหมือนเธอจะไม่ทุรนทุราย มากเหมือนตอนแรกแล้ว คงจะดีขึ้นบ้างแล้ว คนตัวเล็กเงยหน้ามองสบตาเขา
จุ๊บปากหนาไปหนึ่งที
"ยังไม่หายเลยค่ะ พี่ไคโรทำต่อได้ไหม" คนตัวเล็กยังเอ่ยขอให้เขาทำต่อ ไคโรยิ้มเขาไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
"ใช่งานกันหนักขนาดนี้ คงต้องมีข้อต่อรองเพิ่มแล้วแหละ"
"อื้อ! หนูยอมทุกอย่าง พี่ว่ามาสิคะ"
"อยู่ห่างๆฟาโรห์ เขามีแฟนแล้ว ถึงจะไม่ได้คิดอะไรแต่ก็ต้องให้เกียรติแฟนเขาด้วย จะไปนั่งใกล้ๆ ให้เขาลูบผมลูบหัวไม่ได้ พูดคุยได้ตามสมควรต้องเว้นระยะห่าง เข้าใจใช่ไหม"
"เข้าใจค่ะ"
"พี่ทำต่อเลยนะคะ" ไคโรชอบเสียงออดอ้อนของเธอจังเลย คืนนี้จะจบลงกี่น้ำ เขายังไม่รู้ แค่ด้วยเสียงนั้นเขายอมให้เธอรีดน้ำ เขาหมดตัวเลยก็ได้
ไคโรไม่ได้นอนเลยทั้งคืน มองคนตัวเล็กที่กว่ายาจะหมดฤทธิ์ก็เล่นเอาเกือบเช้า เขาเช็ดตัวให้เธอ แล้วโทรปลุกลูกน้องให้ไปหาชุดใหม่มาให้เธอใส่ เขาเป็นคนจัดการใส่ชุดใหม่ให้เธอเรียบร้อย แล้วติดต่อคนที่เขาไว้ใจ เพื่อให้จัดการตามหมอมาตรวจอาการของริษา เขากลัวยานั่นจะทำให้เธอเกิดอันตราย ไคโรเลี่ยงออกไป จากห้องก่อนที่หมอจะเข้ามา เพราะข่าวไม่ดีอาจจะแพร่ออกไปถ้ารู้ว่าเป็นเขาอยู่ในห้องนี้
ริษาตื่นมาด้วยความเพลีย มองไปรอบๆตัว กำลังทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด
"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยทักขึ้น ริษาหยัดตัวขึ้นนั่ง มองเสื้อผ้าที่เธอใส่เรียบร้อยดีแต่เป็นชุดใหม่อย่างแปลกใจ
"พี่ใส่ให้เอง" แล้วก็ตามหมอมาตรวจอาการ เราแล้ว เขาฉีดยาแก้ปวดกับแก้อักเสบให้แล้วด้วย ตื่นมาเราจะได้ไม่เจ็บมาก คำว่าไม่ได้เจ็บมากของเขามันทำให้เธอถึงกับแก้มแดงปลั่ง ไคโรที่สังเกตอยู่ถึงกับอมยิ้ม
"ลุกขึ้นไหวไหม" ไหวค่ะ
"งั้นเตรียมตัวให้เสร็จ อีกสองชั่วโมงพี่ต้องไปสนามบิน"
"ค่ะ"
ริษาเดินออกมาจากห้องน้ำ ไคโรนั่งรอเธออยู่ เขาเดินเข้ามาหา ถอดสร้อยที่คอของเขามาสวมให้เธอ
"ใส่ไว้ตลอดอย่าถอดออก เส้นนี้มีอยู่เส้นเดียวในโลก ทางแบรนด์เขาทำพิเศษให้พี่" ริษาไม่ได้พูดอะไรมองเขา งงๆ มองสร้อยเส้นนั้นมันคงแพงมาก
"แล้วเป็นอะไรไม่พูดรึเป็นใบ้ไปแล้ว"
"เปล่าซะหน่อย ก็ริษาฟังพี่พูดอยู่ไงคะ"
"งั้นฟังต่อ เดี๋ยวพี่จะไปส่งเราที่บ้านแล้วให้ลูกน้องขับรถเราตามไป ที่นี่เราจะบอกคุณแม่ยังไงเมื่อไปถึงบ้าน ท่านต้องถามแน่ๆว่าเราหายไปไหนมาทั้งคืน"
"คุณแม่คงออกไปทำงานแล้ว ไว้ริษาจะหาข้ออ้างเองค่ะ"
"แล้วเรื่องงาน ไม่ต้องเข้าไปที่นั้นอีก เข้าใจใช่ไหม"
"ริษา พี่ต้องไปเกาหลีก่อนแล้วอีกหนึ่งอาทิตย์ต้องไปอเมริกา เราตามพี่ไปเกาหลีอีกสองวันทำได้ไหม"
"ไม่แน่ใจค่ะ ยังไม่ได้เตรียมตัวเลย"
"ไม่ต้องเตรียมอะไร แค่เดินทางไปแค่นั้น" แล้วนี่ เขายื่นบัตรเครดิตให้เธอ เราใช่ใบนี้ไปก่อน เดี๋ยวทำให้ใหม่
"ค่ะ"
ไคโรดึงเธอเข้ามากอดลูบผมนุ่มของคนตัวเล็กเบาๆ อยากขโมยเธอกลับไปด้วยเลย ไปพร้อมเขาเลย
"รู้ใช่ไหมว่าพี่ดุแค่ไหนถ้าเราขืนตามไปช้า เรามีเรื่องคุยกันยาวแน่" เขาดันร่างบาง ออกห่างตัวเล็กน้อยเพื่อจะมองสบตาเธอ
"ทำไมต้องขู่กันด้วยละคะ" ไม่ได้ขู่พี่ทำจริง รับปากแล้วก็ห้ามผิดคำพูด "เข้าใจแล้วค่ะ"
ไคโรมาส่งเธอที่บ้าน และเขาต้องรีบไปสนามบินก่อนตัวเองจะตกเครื่อง
ริษาเข้าบ้านมา คุณแม่เธอไปทำงานแล้ว เธอรีบโทรหาคุณแม่และบอกท่านว่าเมื่อคืน เธอเสร็จงานดึกมากแล้ว และพี่ที่ทำงานเมามาก เลยไปส่งเขาที่บ้านก็เลยนอนบ้านเขา
และกำลังคิดว่าจะบอกคุณแม่ยังไงดี ที่อยู่ๆเธอต้องย้ายไปเกาหลี บ้าไปแล้วริษา จะทำยังไงดี ไปรับปากพี่ไคโรแบบนั้นได้ยังไงกัน แล้วถ้าเธอเบี้ยวไม่ไปขึ้นมาละ เขาจะทำอะไรได้
จริงสิ เขาจะทำอะไรในเมื่อเขาบอกว่าจะไปอเมริกา งานเขายุ้งจะตาย จะมีเวลาที่ไหนมาตามเธอ งั้นเธอทำเป็นเงียบๆเฉยๆไปเลยดีกว่า เขาก็คงไม่ได้อะไรกับเธอหรอก ก็คงแค่ห่วงว่าคุณแม่เขาจะจับคู่เธอกับพี่ชายเขา เขาคงคิดว่าเธอไม่เหมาะสมกับพี่ชายเขามากกว่าถึงได้ออกหน้ากีดกันขนาดนั้น
แต่ตอนนี้เธอเป็นคนตกงานแล้วสินะ จะหางานใหม่ที่ไหนดีละ จะไปทำงานกับพี่ฟาโรห์ก็คงไม่เหมาะจะโดนบางคนโกรธเอาอีก ริษามองตัวเองในกระจก ชุดที่เธอใส่อยู่มันชุดคอลเลคชั่นแบรนด์ของไคโร แล้วก็สร้อยนี่อีก เธอควรคืนสร้อยให้เขา พี่ไคโรบอกว่ามีเส้นเดียวในโลกมันคงสำคัญ เธอต้องคืนเขา แต่จะคืนยังไงดี
- ผู้เขียน
