ตอนที่ 3
2396 คำ
ตอนที่ 3
ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะไม่ยอมแพ้เรื่องของเจ้าชายเด็ดขาด ฉันจะต้องทำให้เจ้าชายรับรักฉันให้ได้ ไม่ว่าจะต้องโดนเจ้าชายโกรธอีกสักกี่ครั้ง หรือโดนคนอื่นรังแกอีกสักกี่หน ฉันก็จะไม่ท้อ เป็นเจ้าหญิงจะต้องไม่ถอดใจอะไรง่ายๆ เพราะเราต้องดูแลประชาชนทั้งประเทศ นี่คือคำสอนที่เสด็จแม่สอนฉันมาตลอด และฉันก็ถือมั่นในคำสอนนี้มาตั้งแต่เด็กเช่นกัน
“เจ้าหญิง ทรงทำอะไรน่ะเพคะ?” สเตล่าเดินเข้ามาถามอย่างสงสัย วันนี้ฉันตื่นตั้งแต่ตีสี่เพื่อมาทำข้าวกล่องให้กับเจ้าชาย เสด็จแม่เคยบอกไว้ว่าผู้ชายร้อยทั้งร้อยจะแพ้เสน่ห์ปลายจวักของผู้หญิง ฉันเองก็เรียนทำอาหารมาตั้งแต่เด็ก เรื่องแค่นี้น่ะหมูๆ เลย
“ข้าวกล่องจ้ะ” ฉันตอบ ก่อนจะบีบมะนาวลงไปในอาหารที่มีชื่อว่าต้มยำกุ้ง ว่ากันว่าเป็นอาหารขึ้นชื่อของคนไทย ฉันก็เลยอยากจะลองทำไปให้เจ้าชายชิม
“ทำไมไม่บอกหม่อมฉันล่ะเพคะ หม่อมฉันจะทำให้เอง”
“เราอยากทำด้วยตัวเองน่ะ สเตล่าไปนอนพักต่อเถอะ” ฉันหันไปบอกด้วยแววตาจริงจัง สเตล่าจึงยอมกลับเข้าห้องไปพักผ่อนต่อ ตั้งแต่มาถึงประเทศไทยสเตล่าก็เหนื่อยเพราะฉันมาตลอด ฉันคงไม่กล้าทำให้เธอลำบากมากไปกว่านี้หรอก
ต้มยำกุ้งที่ฉันตั้งใจทำสุดฝีมือจะต้องมัดใจเจ้าชายได้แน่ๆ!
“เธอ...=_=”
“^^~”
“ใครก็ได้หิ้วยัยนี่ไปให้พ้นๆ หน้าฉันที =_=!” เจ้าชายหันกลับไปบอกเพื่อนคนอื่นๆ ที่นั่งหน้ามึนอยู่ในห้อง เมื่อฉันมาหาเจ้าชายถึงที่ห้องสภานักเรียนทันทีที่ออดบอกเวลาพักเที่ยงดังขึ้น
“เอ่อ...เอาอะไรมาด้วยเหรอ” พี่บีไอที่กำลังทานข้าวถามขึ้น พลางชี้มาที่กล่องข้าวของฉัน
“นี่เหรอคะ? ข้าวกล่องค่ะ ฉันทำมาให้เจ้า...เอ่อ...รุ่นพี่ค่ะ” ฉันบอกพร้อมกับยื่นกล่องข้าวให้เจ้าชายที่ยืนทำหน้าเบื่อโลกอยู่ตรงประตูพอดี
“ใครบอกว่าฉันจะกินข้าวกล่องของเธอ =_=”
“เอ๋? แล้วทุกวันรุ่นพี่ไม่ได้ทานข้าวเหรอคะ งั้นรุ่นพี่ทานอะไรเป็นอาหารล่ะ!” แปลกนะ...คนไทยไม่ทานข้าวกันเหรอ?
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับมู่หลาน เอาเป็นว่า...เดี๋ยวพวกพี่ช่วยกินด้วยละกันนะ ไอ้บีวาย แกก็มานั่งกินด้วยกันเลย!” พี่บีเอ็มลุกจากโซฟามาดึงกล่องข้าวจากมือฉัน พร้อมกับหันไปลากเจ้าชายที่ทำท่าทางกระฟัดกระเฟียดให้ไปนั่งที่โซฟาด้วยกัน
“เธอก็มานั่งสิ ไหนๆ ก็อุตส่าห์ทำมา กินด้วยกันเลยละกัน” พี่บีโอเอ่ยชวน พร้อมกับเขยิบที่ให้ฉันนั่ง ฉันยิ้มให้เป็นการขอบคุณแล้วเดินไปนั่งข้างๆ เขา ก่อนที่พี่บีเอตักข้าวส่งให้ฉัน
“กล่องข้าวรูปหัวใจซะด้วย หวานแหววซะไม่มี >_O__<”
“ก็ช่างหัวยัยนั่นสิ แกกำลังเอาชีวิตฉันไปเสี่ยงกับอาหารนั่นเพียงแค่แกกลัวยัยนั่นจะเสียใจนะเว้ย! มันคุ้มกันหรือไงเล่า หา!”
“ฉันเห็นด้วยกับบีวาย ไม่ใช่แค่ชีวิตมันคนเดียว แต่ยังมีชีวิตที่แสนมีค่าของฉันแล้วก็ไอ้บีเออีกคน วันหลังไม่เอาแล้วนะเว้ย ขอบาย ลาขาด!” บีโอยกมือเห็นด้วยอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ทั้งสิ้น ส่วนบีเอก็พยักหน้าเห็นด้วยเหมือนกันทั้งที่ปกติเขาไม่ใช่คนชอบออกความเห็นอะไร
“วันนี้เค็ม พรุ่งนี้จะอะไรวะ TOT” บีไอพึมพำขึ้นทั้งน้ำตา ขืนเป็นแบบนี้ทุกวัน เขากับเพื่อนๆ ต้องล้างท้องอาทิตย์ละครั้งแน่ๆ
ฉันเดินยิ้มออกมาจากห้องสภานักเรียนอย่างมีความสุข หลังจากนี้ไปจะได้เอาอาหารมาให้เจ้าชายกับเพื่อนๆ ของเขาทานทุกวัน และมันก็อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ของฉันกับเจ้าชายก้าวหน้าขึ้นก็ได้ บางที...เจ้าชายอาจจะตกหลุมรักฉันในที่สุด แล้วเราก็จะครองรักกันไปตราบชั่วนิรันดร์ เหมือนเจ้าหญิงเจ้าชายในนิทานที่เสด็จแม่อ่านให้ฟังบ่อยๆ ก็ได้
“นี่หล่อน!”
ฉันหยุดยืนมองเจ้าของเสียงที่เดินมาขวางหน้าด้วยความสงสัย ผู้หญิงหน้าตาสวยแต่งหน้าจัดสามคนยืนขวางหน้าฉันเอาไว้
“มีอะไรเหรอคะ” ฉันถามอย่างยิ้มแย้ม ในที่สุดก็มีคนเข้ามาคุยกับฉันแล้ว ฉันจะมีเพื่อนแล้วสินะ ถ้าสเตล่ารู้ต้องหายห่วงแน่ๆ เลย
“เมื่อกี้ฉันเห็นแกดินออกมาจากห้องสภานักเรียน แกเข้าไปทำอะไรในนั้นยะ!”
ฉันสะดุ้งอย่างตกใจที่จู่ๆ ก็โดนขึ้นเสียงใส่ บางทีเธออาจจะแค่เป็นคนพูดเสียงดังก็ได้ล่ะมั้ง
“อ๋อ ฉันเอาข้าวกล่องไปให้พวกรุ่นพี่น่ะค่ะ พวกเขาชมว่าอาหารของฉันอร่อยด้วยนะคะ ฉันน่ะดีใจมากเลย” ฉันพูดพลางประสานมือไว้ที่อก พร้อมกับมองพวกเธอด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร แต่ทั้งสามคนกลับทำหน้าดุใส่ฉัน เอ๋? ฉันทำอะไรผิดอีกแล้วเหรอ
“คิดว่าแค่พวกรุ่นพี่เขายอมกินข้าวกล่องทุเรศๆ ของแกแล้วแกจะเอาชนะพวกฉันได้งั้นเหรอยะ!”
“เอ๋? ฉัน...ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ ฉันแค่อยากทำให้พวกเขาทานก็เท่านั้น”
“นังนี่มันซื่อบื้อจริงๆ หรือแกล้งแอ๊บกันแน่นะ!”
พวกเธอไม่พอใจอะไรฉันอย่างนั้นเหรอ หรือฉันจะทำอะไรผิดอีกแล้ว...
“ไม่ไหวแล้ว! ฉันหมั่นไส้ยัยนี่จัง!”
สิ้นคำผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงกลางก็เดินเข้ามา ก่อนจะประทับฝ่ามือลงมาที่หน้าของฉันเต็มๆ ตามด้วยที่เหลืออีกสองคน พวกเธอทั้งจิก ทั้งตบ ทั้งดึงผมจนฉันล้มลงไปกองกับพื้นอย่างหมดแรง เจ็บจังเลย... ใครก็ได้ ช่วยฉันที มิเทล...ช่วยพี่ด้วย...
“ซูซี่ ไปเอาถังน้ำในห้องน้ำมา ใส่น้ำมาให้เต็มด้วยนะยะ” ผู้หญิงที่ตบฉันเป็นคนแรกหันไปสั่งเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน เธอพยักหน้ารับก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ข้างๆ และออกมาพร้อมกับทั้งน้ำใบใหญ่
“หึ...สวยนักเหรอ แบ๊วนักใช่มั้ย ยัยบ้า!”
ซ่า!
ถังน้ำใบใหญ่ที่มีน้ำบรรจุอยู่เต็มถูกเทคว่ำลงบนหัวของฉันจนเปียกปอนไปทั้งตัว ก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินหัวเราะจากไป ทิ้งให้ฉันนั่งแช่อยู่กับที่โดยมีถังน้ำครอบอยู่บนหัว
“ฮึก...ฮือ...”
ฉันทำอะไรผิด...อย่างนั้นเหรอ...
- ผู้เขียน
