หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเก้าก็ไม่มาวุ่นวายกับฉันอีกเลยค่ะ เขาถอยห่างไปประมาณหนึ่งแต่ก็ยังมารับมาส่งอยู่ เป็นอยู่แบบนี้จนบางครั้งก็รู้สึกอึดอัด
“ไม่ต้องรอนะคืนนี้เรามีธุระคงไม่ได้โทรไป” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยขณะมาส่งฉัน
“ทำไมอะ”
“...” เก้าไม่มีคำตอบให้กับฉันเขาแค่มองนิ่ง ๆ แล้วขับรถออกไปเลย
เป็นแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะรู้ล่ะคะว่าความรู้สึกที่มีต่อกันจริง ๆ แล้วมันคืออะไร ...
หลายวันผ่านไป
“ทะเลาะกันเหรอ?” ปูนาเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นเก้าเดินผ่านฉันไปโดยไม่เอ่ยทักทายอย่างเช่นทุกครั้ง ซึ่งมันเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วค่ะ แต่เราก็โทรคุยกันตลอดแค่อยู่โรงเรียนจะเหมือนอยู่คนละโลกกันเท่านั้นเอง
“เปล่าหรอก”
“แล้ว? เลือดเย็นมากอะแค่หางตายังไม่มองเลย”
“ไม่มีอะไรหรอกช่างเถอะ” ฉันตอบออกไปอย่างไม่ใส่ใจมากนักแม้ว่าบางครั้งจะเกิดความน้อยใจก็ตาม
“เป็นไรกันวะ” โบที่สังเกตอยู่นานเอ่ยถามขึ้นมาบ
