เหมันต์คล้องใจ

เริ่มต้นใหม่

" ท่านพ่อท่านแม่ลูกขึ้นเถอะเจ้าค่ะ เราเริ่มต้นใหม่ตอนนี้ก็ยังไม่สายนะเจ้าคะ " หลี่น่ารีบประคองบิดาและมารดาขึ้นทั้งที่ร่างกายของเธอก็ไม่สู้ดีสักเท่าไหร่

" ได้ลูก ต่อไปนี้เราจะเริ่มต้นกันใหม่ พ่อให้คำสัตย์สัญญาว่าจะไม่รับใครเข้ามาในเรือนอีก ข้าให้สัญญาต่อเจ้าเช่นกันฮูหยิน " นายท่านเมิ่งเอ่ยคำสัญญาต่อฮูหยินและบุตรสาวก่อนที่ทั้งสามคนจะพากันลุกขึ้น

" เจ้าค่ะท่านพ่อ / เจ้าค่ะท่านพี่ ว่าแต่อาหลี่น่าลูกรู้ได้อย่างไรว่าในถ้วยนั้นเป็นยาพิษ ทั้งที่ลูกแทบจะมิได้ออกไปไหนเลย " ฮูหยินเมิ่งเจียอีเอ่ยถามเรื่องที่ตนเองสงสัยออกไปจนนายท่านเมิ่งซีซวนก็ขมวดคิ้วด้วยเช่นกัน

" ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านฟังแล้วได้โปรดอย่ากลัวลูกได้หรือไม่ " หลี่น่าเอ่ยถามและสังเกตดูท่าทีของบิดาและมารดาอยู่ในที

" พูดมาเถิด เจ้าเปลี่ยนไปเหตุใดแม่จะไม่รู้ " ฮูหยินเมิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่นทั้งยังยื่นมือไปลูกหัวของบุตรสาวเบา ๆ เพื่อให้นางคลายกังวล

" พูดเถิดลูกพ่อเองก็รับได้ทุกอย่าง มาถึงขั้นนี้แล้วหากมีเรื่องอันใดเราก็พูดคุยกันตรง ๆ เถิดอาหลี่น่าของพ่อ "

"ลูกสิ้นใจจนวิญญาณของลูกออกจากร่างไปแล้วเจ้าค่ะ ตอนนั้นลูกมีโอกาสได้พบท่านเทพชุดขาว ท่านให้โอกาสลูกได้กลับมาใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง ทั้งยังให้สิ่งของวิเศษมาด้วย แต่ท่านเทพบอกเอาไว้ว่าของที่ลูกสมควรได้จะมาในเวลาที่เหมาะสมเจ้าค่ะ" เด็กสาววัยเพียง 7 หนาวเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งต่อหน้าผู้เป็นบิดาและมารดา

" อาหลี่น่าลูกแม่ ฮึก ฮื้อออ " ฮูหยินเมิ่งดึงบุตรสาวเข้ามากอดทั้งน้ำตา เพียงนางได้ยินว่าบุตรเคยสิ้นใจไปแล้วหนึ่งครั้งหัวอกคนเป็นแม่ก็กระตุกวูบอย่างกะทันหัน

" อาหลี่น่าลูกพ่อ ขอบคุณสวรรค์ที่ให้โอกาสบุตรสาวของข้าได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ฮึก อึก " นายท่านเมิ่งโอบกอดภรรยาและบุตรสาวด้วยความรัก โชคดีแค่ไหนแล้วที่บุตรสาวของเขายังมีโอกาสได้กลับมา ถึงจะมีท่าทีที่ไม่เหมือนเดิมเขาก็ไม่สนใจอันใดคงเป็นผลกระทบต่อจิตใจจึงทำให้นางไม่เหมือนเดิม

" ท่านพ่อกับท่านแม่กลัวลูกหรือไม่เจ้าคะ " หลี่น่าเอ่ยถามบิดาและมารดาทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของทั้งสอง

" หลี่น่าลูกแม่ เหตุใดแม่ต้องขลาดกลัวต่อบุตรสาวที่ตนเองอุ้มท้องมา " เมื่อได้ยินที่ฮูหยินเมิ่งพูดเช่นนั้นหลี่น่าก็มีแววตาที่หม่นลงอย่าเห็นได้ชัด นางไม่อยากจะคิดเลยว่าหากนายท่านเมิ่งและฮูหยินเมิ่งรู้ว่าบุตรสาวเพียงคนเดียวของตนเองสิ้นใจไปแล้วจะเป็นเช่นไร

" จริงอย่างที่แม่เจ้าว่า ไม่ว่าลูกจะเปลี่ยนไปเช่นไรลูกก็ยังคงเป็นลูกของพ่อและแม่ อาหลี่น่าต่อจากนี้ไปลูกจงใช้ชีวิตให้เต็มที่ ไม่ว่าลูกจะทำอะไรพ่อจะสนับสนุนลูกทุกอย่าง " นายท่านเมิ่งลูบหัวลูกสาวเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ จัดท่านอนให้บุตรสาว

' นายหญิงขอรับ ท่านต้องรีบดื่มยากระทุ้งพิษเดี๋ยวนี้นะขอรับไม่เช่นนั้นพิษที่ไหลเวียนอยู่ในร่างนี้คงออกฤทธิ์แรงกว่านี้เป็นแน่ ' เสียงของแมวตัวอ้วนดังขึ้นในหัวของหลี่น่า

' แล้วข้าจะไปเอายาจากที่ไหนมาดื่มกินเล่า ' หลี่นี่สื่อสารกลับโดยใช้วิธีเดียวกัน

' ประเดี๋ยวข้าจะเอาออกมาให้เองขอรับ แต่นายหญิงควรบอกเรื่องนี้แก่บิดาและมารดาของร่างนี้ด้วย จากนี้ไป ข้าต้องอยู่กับนายหญิงตลอด คงมีสักวันที่พวกเขาจะรู้เข้าจนได้ '

หลี่น่าหันไปมองที่แมวตัวอ้วนแล้วพยักหน้าเบา ๆ

" อาหลี่น่า ลูกเป็นอันใดหรือไม่ แล้วนั่นแมวที่ไหน เด็... " นายท่านเมิ่งกำลังจะเรียกบ่าวรับใช้ให้มานำตัวแมวออกไปจากห้องของบุตรสาวแต่ก็ต้องถูกนางขัดเอาไว้เสียก่อน

" อย่าเจ้าค่ะ ท่านพ่อ ท่านแม่ นั่นเป็นสัตว์วิเศษที่ท่านเทพให้ลูกมา เมื่อครู่เขาพึ่งเตือนลูกว่าถึงเวลาที่ลูกต้องกินยากระทุ้งพิษก่อนจะสายเกินไป " หลี่น่าอธิบายให้บิดาและมารดาได้เข้าใจ

" จริงรึอาหลี่น่า แมวนี่เป็นสัตว์วิเศษจริงรึลูก " นายท่านเมิ่งย้ำถามบุตรสาวด้วยความตื้นตันใจ ต้องมีบุญแค่ไหนจึงจะมีโอกาสได้พบกับท่านเทพ มิหนำซ้ำท่านยังช่วยชีวิตและยังมอบสัตว์วิเศษให้อีกด้วย

" จริงขอรับนายท่านผู้เฒ่า ต่อไปนี้คุณหนูหลี่น่าเป็นเจ้านายคนใหม่ของข้าขอรับ " แมววิเศษตัวอ้วนเดินอุ้ยอ้ายมาตรงหน้าของทั้งสามพร้อมทั้งพูดออกมาให้นายท่านเมิ่งและฮูหยินเมิ่งได้ยินด้วย

" นะ..นะ..นี่..เจ้าาพูดได้รึ " นายท่านเมิ่งและฮูหยินเมิ่งมีท่าทีตื่นตระหนกไม่น้อยที่เห็นแมวสามารถสื่อสารเป็นคำพูดได้เช่นมนุษย์ทั่วไป

" ขอรับข้าพูดได้ ส่วนยาในขวดนี้เป็นยากระทุ้งพิษที่คุณหนูหลี่น่าต้องกินติดต่อกันเป็นเวลา 3 วันกว่าพิษที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายจะไหลออกมาหมด " แมวอ้วนยกอุ้งเท้าน้อย ๆ ขึ้นมาโบกเพียงครั้งเดียวขวดยาถอนพิษก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

" แล้วพวกข้าต้องทำเช่นไรบ้างในช่วงเวลา 3 วันนี้ " นายท่านเมิ่งรีบเอ่ยถามเพราะต้องเตรียมตัวเพื่อช่วยเหลือบุตรสาว

" การขับของเสียแน่นอนว่าย่อมส่งกลิ่นแรงอยู่ไม่น้อย ระหว่างนี้ให้คนเอาอาหารมาวางไว้ที่หน้าห้อง และเตรียมน้ำสำหรับดื่มกินและใช้สอยไว้ในห้องของคุณหนูหลี่น่าให้เพียงพอสำหรับสามวันขอรับ "

แมวอ้วนร้องขอเพียงไม่กี่อย่าง เพราะตลอดช่วงเวลา 3 วันนี้มีเพียงหลี่น่าเท่านั้นที่จะต้องก้าวผ่านไปให้ได้นางจึงจะมีโอกาสใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอีกครั้ง

" ได้เรื่องนั้นข้าจะออกไปสั่งคนงานประเดี๋ยวนี้ แต่เรื่องของเจ้าพวกเราควรปิดเป็นความลับ เข้าใจหรือไม่อาหลี่น่า ฮูหยิน " นายท่านเมิ่งพูดกับแมวอ้วนจบก็หันไปย้ำกับบุตรสาวและภรรยาอีกครั้ง

" เข้าใจเจ้าค่ะท่านพ่อ/น้องเข้าใจเจ้าค่ะท่านพี่ " ทั้งสองตอบรับคำอย่างรวดเร็ว หลี่น่าโล่งใจเป็นอย่างมากที่บิดาและมารดารับรู้เรื่องสัตว์วิเศษ นางจะได้ไม่ต้องอึดอัดที่ต้องปิดบังอยู่ตลอดเวลา