“ผมหิวคุณ”
“หิว... หิวเหรอคะ”
ให้ตายเถอะ หล่อนไม่สามารถถอยหลังหนีไปไหนได้อีกแล้ว เพราะตอนนี้สิ่งที่บั้นท้ายสัมผัสอยู่ก็คือขอบโต๊ะทำงานของฐิติพัฒน์นั่นเอง
“ใช่... หิวมากด้วย”
ใบหน้าของเขาโน้มต่ำลงมาหา จนหล่อนได้กลิ่นลมหายใจสะอาดสะอ้านและอบอุ่นของคนตัวโตได้อย่างชัดเจน
“ตัว... ตัวฉันไม่อร่อยหรอกค่ะ กระดูกก็เยอะ คุณจะเจ็บคอเอาเปล่านะคะ”
หล่อนเอียงหน้าหนีปลายจมูกโด่งของเขาพัลวัน แต่ก็หนีไม่พ้น
“อุ๊ยยย” หล่อนยกมือขึ้นจับแก้มของตัวเองเอาไว้ เมื่อถ่านร้อนๆ ถูกปลายจมูกโด่งทิ้งเอาไว้บนแก้มนวล
“ใครว่าล่ะ คุณอร่อยมากต่างหาก จนผมอยากกินซ้ำบ่อยๆ”
นี่... นี่เขากำลังพูดถึงเรื่องนั้นอยู่ใช่ไหม ทำไมฐิติพัฒน์ถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ เมื่อก่อนเขาเย็นชากับหล่อนจะตาย แต่ตอนนี้กลับดูหื่นๆ หิวๆ จนหล่อนหวาดหวั่น
“คุณอัษ... อย่าล้อเล่นสิคะ”
พรึ่บบบบ
ทุกอย่างบนโต๊ะทำงานของเขาถูกกวาดลงไปกองกับพื้น ยกเว้นแ
