ตรีประดับเริ่มนั่งไม่ติด ระยะทางจากกรุงเทพมหานครมุ่งตรงจังหวัดพระนครศรีอยุธยาด้วยรถส่วนตัว ดันกินเวลาเกือบครึ่งวัน ฟ้าใกล้มืดเต็มที สาเหตุจากเพราะสภาพอากาศ ฝนตกไม่หยุดตั้งแต่ก้าวขึ้นรถจนตอนนี้ ทำให้การจราจรติดขัด และเส้นทางที่ไม่คุ้นเคย หลงตลอดเมื่อเข้าสู่ตัวจังหวัด จากที่เปิดจีพีเอสต้องเปลี่ยนเป็นถามชาวบ้านตลอดทาง 'บ้านเจ้าของโรงงานลูกชิ้นปลาตาโตไปทางไหนครับ' นั่นเพราะตรีประดับเริ่มหงุดหงิด แม้จะไม่ได้บ่นอะไร แต่การที่ทำงานด้วยกันมาหลายปี เขารู้ดี ว่าท่าทางนิ่งเงียบ มือกอดอก ใบหน้าตึงๆ แบบนั้น จะยิ่งทำให้เขาซวย หากไม่ถึงที่หมายเสียที
"ตรงไปก็ถึงแล้วพ่อหนุ่ม" เสียงตอบกลับพร้อมยกมือชี้บอกอย่างเป็นมิตร
"ครับๆ ขอบคุณครับ" เขาตอบ กดปิดกระจก และหันมาหาตรีประดับที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด "ใกล้ถึงแล้วครับท่านประธาน" เพื่อให้เจ้านายใจเย็น จึงรีบรายงาน
"อืม"
สารถีขับไปทางที่ชาวบ้านบอก แต่ไปได้ไม่
