Close friend 02 สายตา
1679 คำ
Close friend 02 สายตา
"คนสวยมาแล้วโว้ย~" จอร์น หนึ่งในเพื่อนผู้ชายตะโกนเสียงดังเมื่อเห็นสองสาวเดินมาถึงโต๊ะ จนทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว
“ปรบมือดิวะรออะไร พวกกูจะเมากันหมดแล้วผู้หญิงพึ่งมากันสองคน” เพื่อนคนหนึ่งเอ่ย แล้วทุกคนก็หันมาปรบมือราวกับว่าฉันเพิ่งชนะการประกวดนางงาม
"พวกนายอย่าเว่อร์ได้ไหม" ฉันหันไปค้อนแล้วกลั้นหัวเราะกับท่าทางของพวกผู้ชายในสาขาตัวเอง
"มึงสวยสุดในสาขาแล้วไง ต้องโห่หน่อย" เพื่อนอีกคนเสริม
"แล้วกูล่ะ!" เฟย์เหมือนน้อยใจเลยถามขึ้นบ้าง
"มึงอ่ะที่โหล่ แต่งตัวก็เหมือนสมัยแม่กูยังเป็นสาว" นักรบผู้ชายที่ขึ้นชื่อเรื่องความปากเสียที่สุดเอ่ยขึ้นพร้อมกับทำหน้าแบบขยะแขยงส่งมาให้เฟย์
"แกตายซะเถอะ อีนักรบ!" แล้วทั้งสองก็ทะเลาะกันใหญ่โตเอาน้ำแข็งในถังเล็ก ๆ ขว้างกันไปมาจนเพื่อนต้องรีบมาช่วยกันหยุด
ฉันมองอย่างไม่เข้าใจ พวกนี้ทะเลาะกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้ปีสามแล้วยังจะทะเลาะกันอีก ถ้ามันได้กันจริงขึ้นมาคงเป็นเรื่องฮือฮาแน่ ๆ
"ประเด็นคือทั้งสาขามีผู้หญิงแค่ห้าคนไง ฮ่า ๆ พวกมึงจะทะเลาะกันทำไมวะ" แล้วพวกผู้ชายก็หัวเราะลั่น
"ไอ้วินช้าจังวะ" นักรบบ่นถึงเพื่อนสนิทตัวเอง
"ยัยลี่ด้วย ลองชุดจนถึงเช้าเลยมั้ง" เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่มาถึงช้ากว่าฉันนิดหน่อยพูดขึ้นแล้วก็เบะปากอย่างนึกรำคาญ
"กูก็ว่า ถ้าแต่งถึงเช้าก็ดีนะ จะได้ไม่มาแกล้งเมาแล้วเลื้อยผู้ชายให้รำคาญลูกตา ฮ่า ๆ " ผู้หญิงที่ปากจัดคนนี้ไม่ใช้ใครนอกจากเฟย์เพื่อนสนิทของฉัน จนบางครั้งฉันก็มองว่าเฟย์เหมาะกับนักรบเหมือนกัน
“…” ฉันนั่งมองเพื่อนที่พูดคุยกันอย่างสนุกสนานเพราะไม่เจอกันเกือบเดือน พลางคิดในใจว่าสังคมของการเป็นเพื่อนมันก็แปลก ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าบางคนคบได้แบบสนิทใจไหม เรียกอีกฝ่ายว่าเพื่อนแต่กลับนินทากันลับหลังต่อหน้าก็จะอีกแบบ
แต่สำหรับฉันกับเฟย์ ถือว่าเปิดใจให้กันมากที่สุดแล้ว เพราะสนิทกันมาก ในขณะที่คนอื่นก็เรียกว่าเพื่อนแต่ไม่สนิท เฟย์จะแอบนินทาลับหลังหรือเปล่าฉันไม่รู้ แต่ฉันเชื่อใจว่าเฟย์เป็นเพื่อนดีที่สุดแล้ว
"มึงไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ" นักรบหันไปมองวินที่เพิ่งเดินเข้ามา เขาดูเป็นคนสำคัญของกลุ่มจนทุกคนต้องให้ความสนใจอยู่ตลอด
"กูมัวรอลี่ บอกว่ารถเสีย" แล้วผู้หญิงคนที่เขาพูดถึงก็เดินมานั่ง ลี่สวมชุดเดรสสีแดงสดใสรัดรูป หน้าอกหน้าใจของนางอวบอัดล้นมากจนฉันต้องรู้สึกอึดอัดแทน
"ฮ่า ๆ พ่อคนดีของสตรีเพศ" นักรบที่เหมือนจะสนิทกับวินที่สุดเอ่ยแซว แล้วทุกคนก็พากันขำใหญ่กับคำพูดของมัน
"กับแฟนเป็นไงบ้างอ่ะฟาร์" จอร์นถามฉันที่ยังคงนั่งเงียบ ๆ แล้วมองทุกคนที่แซวกันไปมาอย่างยิ้มแย้ม ในขณะที่เพื่อนคนอื่น ๆ ก็หยุดหัวเราะแล้วรอฟังคำตอบนั้นของฉันไปด้วย
"ไม่รู้สิ ก็เรื่อย ๆ " ฉันตอบออกไปทั้งที่ในความเป็นจริงตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิดเดียว
คำว่าเรื่อย ๆ นั้นมันแทบจะเป็นทางที่ค่อนข้างสะดุดพอสมควร
"กูว่าแบบนี้ไม่น่าจะโอเคว่ะ ดูจากสายตานะ" นักรบเสริมเหมือนรู้ทุกอย่าง
"เออ ทำไมอ่ะ มีอะไรเหรอ" ทุกคนต่างก็ให้ความสนใจขึ้นมา เพราะระหว่างฉันกับพี่ทอย รุ่นพี่คณะเดียวกันที่ค่อนข้างฮอตเหมือนจะเป็นคู่ที่ใคร ๆ ต่างจับจ้องอยู่
มีแต่เฟย์เท่านั้นที่รู้ทุกอย่างจริง ๆ เลยได้แต่นั่งนิ่ง ๆ รอฟังคำตอบพร้อมเพื่อนเหมือนไม่รู้อะไร
"ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่ช่วงนี้เขาไม่ค่อยสนใจ" ฉันพูดออกไปแล้วยกแก้วขึ้นมาดื่มเหมือนไม่แยแสกับมันนัก
“…” แล้วทุกคนก็พากันเงียบเหมือนทุกอย่างกลายเป็นเรื่องเศร้า
“เงียบกันทำไม คนอย่างฉันไม่ตายกับความรักง่าย ๆ หรอกนะ” ฉันยิ้มออกมาแล้วหยิบแก้วที่จอร์นเพิ่งเติมให้ขึ้นมา “ชน!”
“….” จังหวะที่กำลังยกแก้วขึ้นดื่มฉันก็เผลอสบตากับวินเข้า เขานั่งตรงข้ามกับฉันพอดี
และไม่รู้ว่าฉันกำลังคิดไปเองหรือเปล่า เพราะรู้สึกว่าสายตาที่วินมองมามันแปลก ๆ เหมือนมีอะไรบางอย่าง มันไม่ใช่สายแบบที่เพื่อนมองกันปกติ แถมยังมองนานด้วย ฉันไม่ได้อยากคิดไปเองนะเลย แต่กลับรู้สึกจริง ๆ ว่ามันแปลกกว่าทุกครั้ง
"มันไม่ดีก็เลิกไป ไม่ได้สำคัญกับชีวิตหรอก" เฟย์พูดขึ้นเหมือนเตือนสติ พร้อมกับหันมามองฉัน
"พี่เขาก็ดูเป็นคนดีนะฉันว่า" เพื่อนผู้หญิงคนแรกเสริม
"เออ ฉันก็ว่า เท่าทีดูนี่พ่อพระเลยนะ" คนที่สองพูดต่อ
"อื้ม เขาเป็นคนดี ฉันจะเลิกกับเขาได้ไง" ฉันพูดขึ้นแล้วยิ้มออกมา เพื่อไม่ให้ทุกอย่างมันดูเลวร้าย
"พอ ๆ งดเรื่องดราม่า มาดื่มดีกว่า" แล้วประธานสาขาก็เป็นคนปิดฉากเรื่องรักของฉัน ก่อนที่ทุกคนจะพากันเฮฮาปาร์ตี้กันต่อ
หลายชั่วโมงต่อมา
ผู้หญิงบางคนกลับแล้วเหลือแค่ฉัน เฟย์และลี่สามคน ซึ่งตอนนี้ฉันก็เริ่มเมาแล้วพอสมควรแต่ยังควบคุมสติได้ดี
"เฮ้ย ฟาร์ฉันกลับก่อนนะ แกจะกลับพร้อมกันไหม" เฟย์เอ่ยชวนดูท่ามันคงเมานิดหน่อยแล้ว
"ไปสิ กลับพร้อมกัน" ฉันพูดพร้อมเก็บกระเป๋าของตัวเอง
"จะกลับแล้วเหรอ" วินทักขึ้นมาเมื่อเห็นว่าอีกคนทำท่าจะลุกออกไป
"อืม ไม่ได้เอารถมาอ่ะ มากับเฟย์" ฉันตอบแล้วยิ้มให้เขา
"มึงจะกลับก็กลับไปเลยเฟย์ ไม่ต้องลากคนอื่นไป เพื่อนยังอยู่เต็มโต๊ะ!" นักรบที่เริ่มเมาด่าเฟย์เสียงดัง แต่ก็ตามประสาเพื่อนนั่นแหละ
"เออ นี่ฟาร์แกอยู่นี่แหละให้พวกมันใครสักคนไปส่ง ยัยลี่ก็ยังอยู่กลับกับวินมันละกัน ยังไงก็ต้องไปส่งแม่นั่นอยู่ดี" เฟย์พูดขึ้นอย่างโมโหแล้วก้มลงมากระซิบ "พี่่พีีทโทรหากูบอกว่าอยากเจอ อิอิ"
พูดจบเฟย์ก็รีบวิ่งแจ้นออกไป ฉันส่ายหน้าเบา ๆ พลางคิดในใจอย่างขำ ๆ ว่าหล่อนกำลังเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนอีกแล้วสินะ
พี่พีทคือรุ่นพี่คณะที่คุย ๆ กันอยู่กับเฟย์ เหมือนจะเป็นแฟนกันแล้ว แต่ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันเพราะเห็นทำอะไรไปไหนด้วยกันตลอดแต่เฟย์ก็บอกว่ายังไม่ใช่แฟน
ความรักนี่มันแปลกดีเหมือนกัน
" วิน ลี่เมาแล้ว" ผู้หญิงอีกคนที่เหลือในกลุ่ม เริ่มขยับมานั่งใกล้วินแล้วเอียงหัวไปซบไหล่เขา
“…” ฉันมองคนที่บอกว่าตัวเองเมาแล้วซบอยู่กับไหล่กว้างของวินอย่างนึกสงสัย
ฉันไม่เหมือนคนเมาเลยสักนิดเดียว
"ว๊ายยย ลี่เมา~" จอร์นพูดแซว แล้วก็ถูกยัยนั่นเขวี้ยงกระดาษทิชชู่ใช้แล้วใส่หน้า
"เมาจริง ๆ นะพวกแก ไม่ดื่มนาน" ลี่พูดแล้วซบไหล่ของเขาต่อ
"เมาแล้วก็กลับไหม เดี๋ยวไปส่ง" วินถามแล้วพยายามดันศีรษะออก ก่อนจะหันมาสบตากับฉันที่มองพวกเขาอยู่ด้วยความสงสัย จนฉันต้องหลบตาและหันไปมองทางอื่นแทน
"เออ ๆ งั้นรีบช่วยกันดื่มให้หมดนี่ก่อน แล้วก็แยกย้าย" นักรบบอกแล้วเทเบียร์ใส่แก้วของเพื่อนทุกคน
“เบา ๆ หน่อย” ฉันห้ามเมื่อหมอนั่นเทให้จนเต็มแก้วทั้งที่น้ำแข็งยังไม่ได้เติม เพราะฉันเองก็เริ่มเมาแล้ว ตาเริ่มจะปิด และเหมือนจะเป็นทุกครั้งที่ดื่มจนเมาแล้วเป็นแบบนี้ แต่ฉันต้องทำตัวมีสติที่สุด จะได้ไม่น่าเกลียด
"เอ้า ชน!"
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ในที่สุดเบียร์ก็หมดลังสุดท้าย พร้อม ๆ กับสติที่เหลือน้อยนิดของฉัน
แต่สายตาของคนตรงหน้าก็ยังมองมาที่ฉันเหมือนก่อนหน้านี้ ฉันรู้สึกได้ว่านัยน์ตาของเขาที่มองมาตอนนี้ทำให้หัวใจเต้นแรงผิดปกติ เขามองมาแล้วยิ้มให้ ฉันจึงยิ้มตอบเขาไปด้วยสายตาแบบเดียวกัน นี่ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ
ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยมองว่าวินมันมีเสน่ห์เลย ทั้ง ๆ ที่ผู้หญิงหลายคนก็ชอบเขายอมรับว่ามันหล่อ เท่ ดูดีทุกอย่าง แต่ก็ไม่เคยคิดอะไรด้วยหรืออาจจะเพราะมันใกล้เกินไปถึงไม่รู้ว่าเขาดูดีขนาดนี้
จนกระทั่งวันนี้…
จากที่ต้องคอยหลบตาตอนแรก ตอนนี้กลับรู้สึกว่าฉันกำลังละสายตาจากเขาไม่ได้เลย ยิ่งเขามองมาแบบนั้นมันยิ่งเหมือนกำลังสื่อสารกันทางสายตาอยู่เลย
"กลับกันเถอะ ฉันจะไปส่ง" วินหันไปบอกลี่แล้วหันมาหาฉันต่อ "ฟาร์ ไปด้วยกันสิ"
"เดี๋ยวกูไปส่งฟาร์" จอร์นเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มอย่างกวน ๆ มาให้ฉัน
"กูไปส่งฟาร์เอง มึงเอาตัวเองให้รอดเถอะ" วินหันไปบอกทุกคนเสียงเรียบ แล้วหันมามองฉันที่นั่งนิ่งอีกรอบเหมือนบอกให้ลุกตามเขาไป
และฉันก็ลุกออกไปอย่างง่ายดาย คงเพราะความเมาด้วยล่ะมั้ง ที่ทำให้ฉันไม่อยากคิดอะไรมาก
- ผู้เขียน
