หลายชั่วโมงต่อมา
“ไปรอที่รถเลย” วินหันไปบอกฉันที่เดินตามออกมา ก่อนที่เขาจะหันไปล็อกประตูหน้าออฟฟิศ
“…” ฉันพยักหน้าแล้วเดินไปที่รถ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งรอเขาในรถอย่างที่เขาบอก
“พรุ่งนี้ไปไหน” เขาเอ่ยถามเมื่อขึ้นมานั่งบนรถ
“ไม่ได้ไปไหน”
“…” เขาเงียบไปแล้วขับรถออกจากร้านของตัวเอง
“มีอะไรหรือเปล่า”
“…” วินเงียบไปครู่หนึ่งก่่อนจะพูดออกมาเบา ๆ “เปล่า”
ครืด~ ครืด~
เสียงสั่นเตือนจากโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาแล้วกดรับมัน
“อืม”
(ไอ้วินมึงอยู่ไหน)
“กำลังจะกลับคอนโด” เขาตอบเสียงเรียบแล้วถามเพื่อนออกไป “มีอะไร”
(ลี่มันเมาใหญ่ละ บอกจะไปหามึงให้ได้เลยกูจะทำไงดีวะ ฮ่า ๆ ) ปลายสายพูดขึ้นเหมือนมันเป็นเรื่องตลก
“แล้วโทรมาบอกกูทำไมวะ มึงก็พาเพื่อนกลับหอดิ” เขาบอกปลายสายพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น “กูไม่ได้ว่างขนาดนั้น”
(พูดแบบนี้แปลว่ามึงอยู่กับสาว บอกกูมาน้
