6
1403 คำ
คืนนั้นปราบก็พาดวงขวัญกลับคอนโดฯ ของตัวเองอีกเช่นเคย ไม่ต้องบอกปองภพก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
พลอยฟ้าที่ส่งข้อความไปแล้วอีกฝ่ายอ่านไม่ตอบเธอเลยเก้อ กัดปากตัวเองรู้สึกหน้าร้อนเห่อ เขาคงไม่อยากตอบหรือติดธุระ แต่มันรู้สึกหน้าแตกหรือเสียหน้าพอสมควร ไม่อยากคิดอะไรมาก หญิงสาวสวดมนต์ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน เหลือบมองโทรศัพท์เล็กน้อยแล้วตัดใจ เธอไม่ควรส่งข้อความซ้ำ ๆ ไปก่อกวนเขา ถ้าเขายังไม่ตอบแสดงว่าเขาไม่ว่าง หรือไม่อยากตอบ เธอก็ควรที่จะพอแค่นี้
เมื่อบอกตัวเองแบบนั้น พลอยฟ้าก็ข่มตาหลับลง เพียงไม่นานเธอก็หลับลงอย่างง่ายดาย
“ปราบต้องรีบไปทำงานขนาดนั้นเลยหรือคะ” ดวงขวัญงัวเงียตื่นจากที่นอน มองร่างที่อยู่ในชุดทำงานไม่วางตา ปราบดูดีเสมอไม่ว่าจะอยู่ในเสื้อผ้าชุดไหน
“ครับ ผมต้องรีบไปทำงานวันนี้มีประชุมเช้าน่ะ”
“จะรีบไปทำงานหรือรีบไปรับเด็กนั่นกันแน่คะ”
“ไม่เอาน่าขวัญ”
“ขวัญแค่แซวเล่น ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยค่ะ รู้ว่าปราบไม่จริงจังกับเด็กนั่นหรอก”
“ได้ตามต้องการเมื่อไหร่ก็แยกย้ายครับ”
“ปราบคงไม่อยากได้แค่ที่ดินหรือตำแหน่งประธานบริษัทอย่างเดียวกระมังคะ เด็กนั่นก็น่าลากขึ้นเตียงอยู่” ประโยคของหญิงสาวบนเตียงทำเอาปราบหัวเราะลงลูกคอ
“น่าลากขึ้นเตียงตรงไหน ถ้าเป็นขวัญน่ะ น่าลากมากกว่า” เขาเดินมาข้างเตียง จับปลายคางสาวบีบเบา ๆ ทอดสายตามองอย่างร้อนแรง
“อย่ามาปากหวานเลยค่ะ ขวัญไม่เชื่อหรอก”
“ผมสั่งอาหารเช้าเอาไว้ให้คุณแล้วนะ นอนต่อได้เลยไม่ต้องรีบลุก ผมไปก่อนนะ” เขาจุ๊บปากของดวงขวัญเบา ๆ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
ดวงขวัญไม่คิดจะนอนต่อ เธอลุกมาอาบน้ำ ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเคาะ อาหารถูกนำมาส่ง พร้อมด้วยชุดสวยอีกหลายชุดให้เธอเลือก
ปราบก็ยังเหมือนเดิม เขาดูแลเอาใจใส่คู่นอนของเขาได้อย่างดีเยี่ยม
แต่มันก็เป็นได้แค่คู่นอนเพราะเขาไม่เคยคิดจริงจัง
เธออดทนมานาน ไม่เคยโวยวายหรือเรียกร้องอะไร เพราะหวังว่าสักวันเธอจะเป็นผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวของเขาและเอาชนะใจของปราบได้
ดวงขวัญส่งข้อความไปขอบคุณเขา เพราะคิดว่าเขาขับรถอยู่ ก่อนที่เธอจะอาบน้ำแต่งตัวและรับประทานอาหารเช้าสุดหรูที่เขาสั่งมาให้
ปราบมุ่งหน้าไปยังบ้านเรือนไทยของคุณยายพิมพ์จันทร์ พบว่าพลอยฟ้า คู่หมั้นของเขากำลังรออยู่
“พ่อปราบ มากินอาหารเช้ากันก่อนไหม วันนี้ยายทำข้าวต้มปลาจ้ะ”
“ครับคุณยาย” เพราะมาตั้งแต่เช้า นั่นทำให้เขาสามารถมารับอาหารเช้าที่นี่ได้
“เมื่อคืนขอโทษนะคะ แบ็ตพี่หมดน่ะค่ะ แล้วพอถึงบ้านก็อาบน้ำเข้าไปทำงานในห้องทำงาน คุยงานกับุคณพ่อเพลิน พี่ลืมชาร์จแบ็ต รู้ตัวอีกทีดึกมากแล้ว ชาร์จแบ็ตแล้วไม่กล้าโทร. กลับ กลัวจะเป็นการรบกวนน่ะน้องพลอยครับ” เขาอธิบายยาวยืดเมื่อเธอไม่ยอมเอ่ยถามอะไรทั้งนั้น ปราบเลยต้องร้อนใจอธิบายเสียเอง
“ไม่เป็นไรค่ะ พลอยเข้าใจ” เธอบอกเขาด้วยรอยยิ้ม นี่คือข้อดีอย่างหนึ่งของพลอยฟ้า เธอเข้าใจอะไรง่ายจนเขาไม่ต้องคอยตามอธิบายอะไรมากมาย ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะงอนให้ง้ออีกตามเคย
อาหารเช้าที่บ้านสวนของคุณยายอิ่มและอร่อยจนปราบเผลอกินไปเยอะพอสมควร เขาชอบกินของอร่อย ไม่ว่าอะไรก็ตาม ถ้ารู้ว่าที่ไหนอร่อยเขาก็มักจะอยู่ตรงนั้น
“ขอบคุณครับคุณยาย ข้าวต้มปลาของคุณยายอร่อยมากเลยนะครับ” อร่อยจนปราบต้องเอ่ยชมเมื่อพาคู่หมั้นคนสวยมาที่รถยนต์ส่วนตัว ช่วงนี้เขาเน้นขับรถเอง เพราะว่าอยากอยู่กับคู่หมั้นสาวตามลำพัง
“พี่รัดเข็มขัดให้นะคะ” ปราบขยับเข้าไปหา เพื่อจะรัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ
การขยับเข้ามาใกล้ชิด ทำให้พลอยฟ้าถึงกับเกร็ง เธอหน้าแดงร้อนผ่าวเมื่อใบหน้าของเขาอยู่ในระยะกระชั้นชิด
"เรียบร้อยแล้วครับ” เขาขยับออกห่าง ทำเธอหายใจหายคอคล่องขึ้น
“วันนี้มีประชุมนะครับ” เขาเอ่ยบอกอย่างเป็นงานเป็นการ ทำเอาคนที่มองเพลินถึงกับสะดุ้ง เสไปมองนอกรถแทบไม่ทัน
“ค่ะพี่ปราบ” เธอรีบตอบรับ ขยับตัวไปมาเล็กน้อยเพื่อให้คลายจากความประหม่า ยิ่งอยู่ใกล้เขา เธอก็ยิ่งประหม่า
ปราบส่งเธอที่มุมหนึ่งของบริษัท แล้วให้เธอเดินเข้าไปก่อนเหมือนเช่นเคย พลอยฟ้าเองก็ยินดีจะทำแบบนั้นเพราะไม่ต้องการถูกหาว่าเป็นเด็กเส้น
การประชุมดูเคร่งเครียด แต่ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี พลอยฟ้าทำหน้าที่ช่วยจักรจดการประชุม ซึ่งเธอทำได้ดี เพราะตอนสมัยเรียนเธอเป็นคนหัวดี ตั้งใจเรียน ฟังอาจารย์สอน เพื่อน ๆ ในห้องจึงขอแล็กเชอร์เธอไปจดอยู่เสมอ แต่เธอให้เพื่อนถ่ายเอกสารไปแทน โดยขายแล็กเชอร์ของตัวเองเพื่อให้ได้เงินมาช่วยแบ่งเบาภาระของคุณยาย เธอจดได้ละเอียดและลายมือสวย อ่านเข้าใจง่าย สรุปใจความได้ชัดเจน เพื่อน ๆ จึงชอบแล็กเชอร์ที่เธอจด
เวลาสอบเธอก็จะวิเคราะห์แนวข้อสอบ สรุปใจความต่าง ๆ แล้วนำมาขายเพื่อน เพื่อน ๆ ก็แย่งกันซื้อ และเวลาสอบจริง ข้อสอบก็ออกตรงตามที่เธอเก็งข้อสอบเอาไว้ ใครอ่านมาก อ่านหลายรอบก็จะได้คะแนนดีขึ้น ใครขี้เกียจอ่านก็จะได้คะแนนน้อยลงไปตามลำดับ
“ทำงานเหนื่อยไหมคะ” ปราบเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยเมื่อตกเย็น ได้เวลาเลิกงานพอดี
“ไม่เหนื่อยค่ะ สนุกดีได้ทำอะไรใหม่ ๆ ด้วย” จักรซึ่งเป็นเลขาของเขาสอนงานได้ดีเยี่ยม จนเธอรู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง
“ชอบก็ดีแล้ว แต่ถ้าอันไหนเหนื่อยเกินไปก็ไม่ต้องทำนะคะ พี่ไม่อยากให้คนดีของพี่เหนื่อย” เขาขยับเข้ามาหา ปัดปอยผมของเธอเบา ๆ
พลอยฟ้ามีท่าทีเกร็งเล็กน้อย ขยับใบหน้าห่างด้วยความอาย นั่นทำให้ปราบมองอย่างเจ้าเล่ห์
“เรากลับบ้านกันดีกว่าค่ะ แต่ก่อนที่พี่จะไปส่งน้องพลอย พี่ขอพาน้องพลอยไปเอาของที่คอนโดฯ พี่ก่อนนะคะ” ถึงแม้พลอยฟ้าจะเฉิ่มเชยขนาดไหน แต่ปราบก็ยังเป็นเสือวันยังค่ำ แม้ว่าพลอยฟ้าจะไม่มีอะไรน่าอภิรมย์เลย เพราะดูเฉิ่มเชยเสียเหลือเกิน แต่เขาก็อยากลิ้มรสเนื้อสาวฉ่ำ ๆ ของเธออยู่ดี อยากรู้ว่าหากได้กลืนกินเธอแล้ว จะรสชาติดีแค่ไหน หรือจืดชืดเหมือนน้ำล้างผัก
“พลอยกลับเองดีกว่าค่ะ พี่ปราบต้องกลับไปเอาของที่คอนโด พลอยไม่อยากรบกวน พี่ปราบจะได้ไม่ต้องขับรถไปมายังไงล่ะคะ” พลอยฟ้าพูดเพราะหวังดี แต่ปราบนี่แทบทึ้งหัวตัวเอง
เธอจะรู้ไหมว่าเขากำลังอ่อย ชวนไปที่คอนโดฯ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น พวกหล่อนคงต้องรีบรับปาก บอกให้เขาไปเอาของที่คอนโดฯ ได้ตามสบาย เพื่อที่จะให้เขาหาข้ออ้างหิ้วเธอขึ้นห้องได้อย่างง่ายดาย แต่นี่อะไร ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
คู่หมั้นของเขาซื่อบื้ออะไรแบบนี้ แต่จะให้เขาอธิบายอย่างที่คิดออกไปก็คงทำไม่ได้อีกเช่นกัน
“ไม่เป็นไรค่ะ ของที่พี่จะไปเอาเป็นของฝากที่พี่จะให้คนสำคัญน่ะครับ ยังไงก็ต้องกลับไปเอา ดีไม่ดีพี่ก็คงต้องให้น้องพลอยช่วยหาด้วยน่ะค่ะ” เขาพูดเสียงโอดอ่อยมองเธอตาหวานเยิ้ม
- ผู้เขียน
