ระหว่างที่บุรุษทั้งสองกำลังนั่งอยู่ที่ศาลาอย่างผ่อนคลาย แม่นมก็พาเป๋าเป่าออกมาที่ศาลา เขาเป็นเด็กที่ซุกซนที่สุดในหมู่ฝาแฝด ยิ่งยามบ่ายอย่างนี้คุณหนูคุณชายอีกสองคนเข้านอนกันหมดแล้ว เขายังโวยวายจะออกมาเล่นให้ได้ หากไม่ยอมพาออกมาก็จะโวยวายจนอีกสองคนตื่นตามกันไปหมด
แม่นมมือหนึ่งกางร่มอีกมือก็อุ้มต้าเกอที่ตัวอ้วนท้วนจ้ำม่ำ จึงไม่ทันสังเกตว่าในศาลามีคน พอก้าวเข้าไปแล้วจึงได้เห็น
"ขออภัยเจ้าค่ะ บ่าว...บ่าวนึกว่าไม่มีใคร"
นางกำลังจะพาพ่อหนูน้อยออกไปแต่เขากลับร้องโวยวายขึ้นมาราวกับจะบอกว่าศาลาแห่งนี้เป็นของเขา เหตุใดต้องหลีกทางให้บุรุษแปลกหน้าสองคนนี้ด้วยเล่า คังอ๋องเห็นเช่นนั้นจึงหัวเราะพลางเอ่ย
"ให้เขาเข้ามาเถอะ อย่างไรพวกข้าก็เป็นแขก อยู่ดีๆ มาแย่งสถานที่นั่งเล่นยามบ่ายของเขาคงไม่เหมาะนัก"
แม่นมจึงอุ้มเขาเข้าไปนั่งในศาลาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ในศาลามีโต๊ะเตี้ยๆ วางชุดน้ำชาอยู่ บนพื้นศาลาสะอาดสะอ้
