"เถ้าแก่เนี้ย ข้าขออภัยที่ไม่สามารถคลี่คลายสถานการณ์ให้ท่านได้ ต้องลำบากให้คนไปตามท่านมา"
หวังตงพัวเอ่ยอย่างเสียใจ คนชั่วช้าเช่นติงเทาเขาก็เห็นมามาก แต่อีกฝ่ายอยู่ดีๆ บุกมาไม่ทันให้ตั้งตัว คนจากสำนักคุ้มภัยที่มาคอยเฝ้าโรงน้ำชาไม่อาจใช้กำลังกับติงเทาได้ จึงรีบไปตามเนี่ยซวงตามที่เขาสั่ง
"ช่างเถอะ เจ้าอย่าคิดมากเลย"
เนี่ยซวงยกมือบอกปัด ผู้คนบนถนนเริ่มสลายตัว บางคนก็เข้ามาปลอบใจนนางและก่นด่าติงเทาให้ฟัง กระนั้นในแววตาหลายคนก็ยังสงสัย สิ่งที่ติงเทากล่าวมาจะว่าไม่มีมูลทั้งหมดก็มิใช่
ความเป็นมาของนางดูลึกลับจริงๆ นั่นแหละ...
นางรู้ดีว่าอย่างไรเสียสักวันหนึ่งเรื่องที่นางไม่มีสามีเป็นตัวเป็นตนก็อาจจะถูกผู้คนสงสัยและเอามาโจมตี แต่ไม่นึกว่าจะเร็วถึงเพียงนี้ ทั้งยังด้วยวิธีการต่ำช้าเช่นนี้
นางกลับคฤหาสน์อย่างหัวเสีย ยังไม่ลืมว่าตนเองนัดหมายคังอ๋องไว้ เขาคงกลับไปแล้วกระมัง หวังว่าจะไม่ตำหนินางที่
