เถ้าแก่เนี้ยสายลุย

7. ข้ออ้าง

เนี่ยซวงกัดริมฝีปาก สะบัดผ้าห่มลุกขึ้นจากเตียงมายืนอยู่ตรงหน้าเขา นางสูงเพียงหัวไหล่ การจะจ้องตาเขาจึงทำให้ปวดคอไม่น้อย

"ท่านแม่ทัพ คืนนี้ท่านควรไปพักกับอี๋เหนียงเสียดีกว่า พวกนางจุดโคมรอท่านอยู่ทุกคืน"

นางไม่ยินดีต้อนรับเขา ฟังไม่เข้าใจหรือ?

"เนี่ยซวง" ซ่งฉีหลินเอ่ยเสียงเย็น อุณหภูมิรอบกายเย็นเยือกขึ้นมาทันที "ข้าจะค้างที่ไหน ไม่ใช่เจ้ามีหน้าที่บอก ลืมฐานะของเจ้าแล้วหรือ"

เนี่ยซวงกำหมัดแน่น นางไม่ลืมว่าเขาเห็นนางเป็นเพียงที่ปลดปล่อย รู้ดีว่าเขากำลังจะเอาคืน หากนางแสดงท่าทางต่อต้าน เขาก็จะยิ่งได้ใจ นางก็เลยยิ้มหวาน ส่งสายตาออดอ้อน มือนุ่มยกขึ้นปลดสายคาดเอวให้เขาอย่างไม่เกี่ยงงอน ท่าทางราวกับหญิงสาวกร้านโลก

"เนี่ยซวงไม่ลืมหรอกเจ้าค่ะ กลัวก็แต่ท่านแม่ทัพจะรังเกียจก็เท่านั้น ได้ปรนนิบัติท่าน วันเวลาในจวนแห่งนี้ย่อมไม่เงียบเหงาเกินไปนัก"

แทนที่เขาจะสลัดนางออกด้วยความรังเกียจ จู่ๆ เขาก็ตวัดเอวรวบนางเข้ามากอดแนบชิด แล้วอุ้มนางจนตัวลอยไปที่เตียง

เนี่ยซวงตัวแข็งทื่อ ไหนว่ารังเกียจนาง? ทำไมแผนเดิมถึงใช้ไม่ได้ผล เวลาที่นางโอนอ่อนตามเขา เขาจะเป็นฝ่ายผละไปมิใช่หรือ

นางไม่รู้ว่าใต้แสงตะเกียงเรือนร่างงามละมุนของหญิงสาวดูเย้ายวนเป็นที่สุด เขามีหรือจะต้านทานไหว ไหนจะกลิ่นกายหลังอาบน้ำของนาง ไหนจะร่องอกวับแวมตอนนางก้มๆ เงยๆ ปลดสายคาดเอวให้ บุรษไหนเห็นแล้วไม่รู้สึกอะไรก็บ้าไปแล้ว

นางกำลังตกใจ ถูกเขาวางลงที่เตียงแล้วจับถอดเสื้อผ้า เขารวดเร็วมาก เพียงพริบตาทั้งคู่ก็เปลือยเปล่า นางขดกายหนี ยกแขนขึ้นปกปิดเนื้อตัว ผิวกายผุดผาดยังมีรอยจูบของราตรีก่อนหลงเหลืออยู่จางๆ นวลเนื้อซับสีระเรื่อไปทั้งร่างด้วยความอาย

"ทะ...ท่านแม่ทัพจะทำอะไร"

เนี่ยซวงยังไม่อยากเชื่อ คิดจะใช้วาจาทำลายความตั้งใจของเขาเสีย เขารักศักดิ์ศรีเป็นที่สุด หากนางเอ่ยถึงเนี่ยหรานผู้เป็นบิดา เขาย่อมไม่มีทางกล้ำกลืนความโกรธไปได้แน่ 

ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เขาก็จับข้อมือนางตรึงไว้ข้างศีรษะแล้วก้มลงมาปิดริมฝีปากนุ่ม ลิ้มเลียเรียวปากอิ่มก่อนจะล่วงล้ำเข้าไปภายใน ดูดกลืนความหอมหวานอย่างไม่รู้จักพอ 

มือของเขาปัดป่ายไปทั่วราวกับปลาหมึก ทำให้นางเกิดความรู้สึกอึดอัดแปลกๆ นางถูกจูบจนแทบหายใจไม่ออก แขนขาอ่อนเปลี้ยไปหมด เนี่ยซวงร้องอึกอักในลำคอตอนที่นิ้วมือเขาหยอกล้อกับจุดอ่อนไหว ลมหายใจของนางหอบแรงจนอกอิ่มกระเพื่อมไหวชัดเจน

"โอยยย...พะ..พอก่อน..."

นางราวกับจะขาดใจ รู้สึกสั่นหวิวไปทั้งร่าง เขากลับไม่ยอมหยุดมือ จ้องมองดวงหน้าแดงระเรื่อด้วยดวงตาคมกล้า  เล้าโลมนางหนักขึ้นจนนางครวญครางเสียงหวาน เขาช้อนนางอุ้มขึ้นนั่งบนหน้าตักแล้วกอดนางแนบชิดจนไม่มีที่ว่าง อกอวบบดเบียดกับแผ่นอกกว้างจนเสียงหัวใจทั้งคู่เต้นผสานกัน เนี่ยซวงรู้สึกราวกับจะเป็นลม เบื้องล่างรับรู้ได้ถึงปฏิกิริยาทางกายของเขาที่พร้อมจะกลืนกินนาง

ทำยังไงดี..นางยังเจ็บอยู่เลย

นางเกาะแผ่นหลังเขาไว้แน่นด้วยความหวาดผวา จิกเล็บลงไปจนลึกตอนที่ความเจ็บปวดแทรกเข้ามา เขารุกล้ำเข้ามาในกายนางช้าๆ กอดรัดนางไว้แน่นตอนที่นางจะดิ้นรนหนี เสียงทุ้มปลอบประโลมแผ่วเบาอยู่ข้างหู

"ชู่ว์..ไม่ต้องกลัว"

นางหลับตาแน่น ที่หางตามีหยดน้ำตาซึม รับรู้ถึงบางสิ่งที่ค่อยๆ ชำแรกเข้ามาจนปริแน่นไปหมด หญิงสาวครางโหยในลำคอ ดิ้นรนกระสับกระส่ายอยู่ในอ้อมกอดที่รัดแน่นของเขา เหงื่อบางเคลือบไปทั่วร่าง นางรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาแข็งเกร็ง ได้ยินเสียงกัดฟันกรอด ดูท่าเขาก็กำลังทรมานเหมือนกัน

"เข้าไปอีกได้หรือไม่"

เขากระซิบถามเสียงแหบต่ำ เนี่ยซวงย่นคิ้วส่ายหน้าจนผมกระจาย จะบ้าหรอ! แค่นี้นางก็จะตายอยู่แล้ว ขืนปล่อยให้เขาเข้าไปอีกนางก็ช้ำในตายพอดี

เขาไม่ได้พูดอะไรอีกแต่ค่อยๆ ขยับโยกคลึงในกายนาง จากตื้นๆ ถี่ๆ ยิ่งมายิ่งลึกขึ้นเร็วขึ้นจนนางจุก นางผลักเขาออกแต่เขากลับจับนางนอนลงโดยที่ร่างกายยังสอดประสานกัน

"ฮึก..เจ็บ..."

นางน้ำตาคลอเอ่ยเสียงสะอื้น เขาก้มลงมาดูดกลืนอกอิ่มพลางหยอกเย้าเกสรงดงาม เนี่ยซวงครางเสียงหวาน ร้อนผ่าวไปทั้งร่าง แรงเสียดสีก็ทำให้นางเสียวแปลบ สาวน้อยเริ่มเป็นฝ่ายโอบกระชับเข้าหาเขา ถูกเขากอดเอวไว้แน่นขณะขยับกายเข้าใส่อย่างร้อนแรง ร่างบอบบางสะท้านไหวราวกับดอกไม้ต้องพายุฝน

เขาไม่พูดอะไรกับนางเลย ได้แต่สัมผัสนางอย่างเร่าร้อนครั้งแล้วครั้งเล่า เนี่ยซวงได้แต่นึกด่าเขาในใจที่ทำราวกับผีหิวโหย เขามีอนุอีกตั้งสองคนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาลงเอากับนางอย่างกับตายอดตายอยากมาจากไหน ท้ายที่สุดนางก็ทั้งร้องไห้ทั้งทุบตีด่าทอเขาให้พอเสียที กว่าเพลิงอารมณ์ของซ่งฉีหลินจะดับลงได้ เนี่ยซวงก็สลบไปแล้ว สองแก้มแดงเรื่อมีแต่คราบน้ำตา

เขาออกจากเรือนก่อนฟ้าสางเหมือนเคย ปลายจมูกยังราวกับมีกลิ่นกายละมุนของนางติดอยู่ แค่นึกถึงนาง ช่องท้องก็ร้อนรุ่มราวกับมีไฟลามเลีย ซ่งฉีหลินขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ

เขาจะต้องทำให้นางเกลียดเขา ให้นางหนีกลับไปหาบิดาให้ได้ ที่เขาร่วมรักกับนางก็เพื่อให้นางทนเขาไม่ได้เท่านั้น

เขาไม่ได้หวั่นไหวไปกับนางเสียหน่อย...

เขาแก้ต่างกับตัวเองในใจก่อนเดินกลับไปยังเรือนหลัก