รักที่ปรารถนา

ขิงก็รา ข่าก็แรง

วรวิทย์สังเกตเห็นพี่สาวหน้าอมทุกข์ วันนี้พี่วอยดื่มเบียร์เยอะกว่าทุกวัน และเหตุการณ์เมื่อเย็นที่หน้าร้านสะดวกซื้อ เขาไม่เคยเห็นพี่สาวเขามีอารมณ์แบบนี้ ผู้ชายคนนั้นดูไม่ธรรมดา นี่ถ้าเขามาไม่ทัน แล้วรีบดึงกลับมาบ้าน พี่สาวเขาจะโดนอะไร

“เป็นอะไรพี่วอย คิดอะไรอยู่ นอนได้แล้ว สี่ทุ่มกว่าแล้วนะ เลิกกินได้แล้วเบียร์เนี้ย พรุ่งนี้ค่อยกินต่อ”

“กลัวพี่กินหมดก่อนรึไง ไม่รู้จักพี่ซะแล้ว”

“ว่าน พี่ขอบใจนะ สำหรับเรื่องที่จัดเตรียมให้พี่ นี่ไง ลองดูแล้วก็ลองฟัง “วรางคณายื่นโทรศัพท์ให้น้องชายดูที่เธอบันทึกไว้

“โห.... นี่พี่โอมเขากล้ามากเลยนะ แล้วเพื่อนพี่ที่ชื่อกัญญาคนนี้ก็ร้ายมาก ”

“อื่อ จริงๆ พี่ระแคะระคายมานานแล้วล่ะ ไม่ได้เสียใจอะไรมากหรอก แต่เจ็บใจ เป็นผู้หญิงคนอื่นพี่จะไม่เจ็บใจขนาดนี้เลย”

“ไม่รู้ว่าเขาแอบไปคบกันตอนไหน กัญญาก็อยู่กับพี่ตลอด กินข้าวเช้า ข้าวกลางวันด้วยกัน ทำงานที่เดียวกัน พี่งงมาก”

“พี่วอย อย่าลืมว่า เวลาเลิกงาน หรือเสาร์ อาทิตย์ที่พี่หยุด พี่กัญญาเขาไม่ได้อยู่กับพี่นะครับ”

“จริงด้วย พี่ลืมคิดถึงตรงนี้ไปเลย โอกาสที่เขาจะอยู่ด้วยกันมีเยอะแยะ”

“ว่านถามจริงๆ เสียใจมากไหมพี่วอย “

“เสียใจเหมือนกัน โอมเป็นผู้ชายคนแรกที่พี่ ยอมเปิดใจคบเป็นแฟน เจ็บใจมากที่เพื่อนสนิทกันมานาน จะมาทำร้ายกันได้ขนาดนี้ ”

“ว่านดีใจนะที่พี่วอยมีสติ ปล่อยเขาไปเถอะพี่วอย คนเขาศีลเสมอกัน”

“ขอบใจนะว่าน เดี๋ยวพี่จะนอนแล้ว ว่านไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องทำงาน “

“ครับพี่วอย ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้ไม่ต้องรีบตื่น นอนพักไปเลย เลิกงานแล้วว่านจะรีบกลับ พี่วอยรอว่านนะ เดี๋ยวไปหาหมอด้วยกัน”

“โอเค ตามนั้น ขอบใจมากนะว่าน”

วรางคณานอนพลิกไปพลิกมาหลายรอบ นอนไม่หลับ อบอ้าวแบบนี้ ดึกๆฝนตกแน่ๆ รู้สึกปวดร้าวที่สะโพก ร้าวลงไปขาถึงเท้า ยิ่งดึกยิ่งปวด สี่ทุ่มแล้ว ยังไม่ดีขึ้น วรางคณาลุกขึ้นเปิดไฟ คิดว่าจะออกไปหายาแก้ปวดกิน แม่แหวน กับว่านคงหลับไปแล้ว ไม่อยากรบกวนทั้งสองคน เธอคอยๆเดิน ตั้งใจจะออกไปหายาแก้ปวดกิน ตู้ยาสามัญประจำบ้านอยูที่ห้องรับแขก ปวดมาก กลั้นใจ ปวดที่สุด เมื่อเย็นไม่ได้เจ็บขนาดนี้นี่นา เธอเริ่มใจไม่ดี ขาอีกข้างแทบก้าวไม่ออก

วรวิทย์สะดุ้งตื่น เสียงโครมครามอยู่นอกห้อง เขาตกใจรีบลุก วิ่งออกจากห้องนอน ที่ห้องรับแขก วรางคณานอนตัวงออยู่ที่พื้นบ้าน

“พี่วอย ออกมาทำไม โธ่เอ้ย ทำไมไม่เรียกว่าน เจ็บมากไหมพี่ “

วรวิทย์รีบวิ่งเข้าไปพยุงพี่สาวให้ลุกขึ้น จากที่เจ็บอยู่แล้ว ยิ่งเจ็บหนักกว่าเดิม ปวดร้าวลงไปที่ขาข้างซ้าย ถึงเท้า หญิงสาวนิ่วหน้า พยายามอดทน ไม่อยากให้น้องตกใจ

“วอย เป็นอะไรลูก ทำไมไม่เรียกแม่ ไหวไหมลูก แล้วจะเดินออกมาทำไม” นางวีรวรรณเปิดไฟสว่างทั้งบ้าน

“วอยปวดสะโพก ปวดขาร้าวลงไปที่เท้าค่ะแม่ ทนไม่ไหวเลยคิดว่าจะออกมาหายาแก้ปวดกิน”

“ว่านเรียกรถโรงพยาบาลให้พี่หน่อย พี่ไม่ไหวแล้วรู้สึกไม่ปกติเลย ล้มลงข้างเดียวกับที่เจ็บเมื่อเย็น”

“แม่ครับ แม่อยู่บ้านนะครับ ไม่ต้องไป เดี๋ยวว่านพาพี่วอยไปหาหมอเอง"วรวิทย์กดโทรศัพท์หา 1669 ทันที

“หนูวอย อดทนหน่อยนะลูก เดี๋ยวรถก็มาแล้ว“

“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ วอยไหว ”

“ว่านอย่าลืมหยิบกระเป๋าให้พี่ด้วยนะ บัตรประชาชน อยู่ในนั้น”

“ครับพี่วอย เรียบร้อยแล้วครับ ว่านหยิบมาแล้ว”

หลังจากนั้นไม่ถึงสิบนาทีรถโรงพยาบาลก็เลี้ยวเข้ามาจอดเทียบที่หน้าบ้าน โชคดีที่บ้านของเธออยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก

“คนป่วยเดินไหวไหมครับ ถ้าไม่ไหวไม่ต้องนะครับ เดี๋ยวนอนเปลไป ญาติคนป่วยไปด้วยกันนะครับ”

เร็วกว่าที่คิดไว้มาก รถพยาบาลวิ่งออกไปแล้ว นางวีรวรรณเดินออกไปปิดประตูหน้าบ้าน ยังตกใจกับอาการป่วยของลูก คิดว่าแค่ลูกสาวหกล้มธรรมดา ไม่คิดว่าจะทำให้ต้องเดินแทบไม่ได้ เมื่อเย็นยังดีๆอยู่เลย คงไม่เป็นไรมาก ถึงมือหมอแล้วก็คงจะปลอดภัย นางวีรวรรณปลอบใจตัวเอง เดินไปมารอฟังข่าว ลูกสาว

“ว่าไงว่าน พี่เขาเป็นยังไงบ้าง” วรวิทย์โทรกลับมาส่งข่าวแม่ ว่าพี่สาวปลอดภัยแล้ว น่าจะต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อรอฟังผล ให้แม่นอนพักผ่อนได้เลย

“เดี๋ยวว่านอยู่เฝ้าพี่วอยเองครับแม่ ว่านโทรไปบอกหัวหน้าแล้ว ว่าพรุ่งนี้ขอลางาน 1 วัน แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ พี่วอยอยู่ห้องพิเศษ”

ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย เกือบตีหนึ่งแล้ว นางวีรวรรณ ปิดไฟเตรียมตัวเข้านอนอีกครั้ง สบายใจที่ลูกทั้งสองดูแลกัน

“บอกแม่เรียบร้อยแล้วใช่ไหมว่าน“ วรางคณาหันไปถามน้องชาย

“เรียบร้อยแล้วครับพี่วอย ว่านจองห้องพิเศษไว้นะครับ พี่วอยจะได้นอนสบายๆ”

วรางคณาเข้าห้องเอ็กซ์เรย์ กลับออกมาหมอให้ยาแก้ปวด หญิงสาวหลับไปแล้ว วรวิทย์เตรียมตัวนอนบ้าง ดีที่เขาได้งีบจากที่บ้านมาบ้าง แต่ก็ยังง่วงอยู่มาก ไม่นานเขาก็หลับไปอีกคน นอนที่โซฟาในห้องนั่นแหละ

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่บ้านไม้ในสวนผัก ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ ถึงตอนนี้ อยู่ในสายตาของธันวาตลอดเวลา เขาเห็นตั้งแต่ตอนที่เด็กนั่นเดินวนๆ อยู่ที่ห้องรับแขก แล้วก็ล้มลง นี่เด็กนั่นเจ็บถึงกับต้องให้รถโรงพยาบาลมารับเลยเหรอ เขาไม่อยากคิดว่าที่เด็กนั่นเจ็บเพราะเขา คงไม่หรอก เขาพยายามไม่คิดมาก

เด็กนั่นใส่กระโปรงทรงสอบ ยาวมาก น่าจะเป็นชุดยูนิฟอร์ม ที่ดูเหมือนว่าจะทำอะไรไม่ค่อยสะดวกนัก เพราะความแคบของกระโปรง ถ้าเด็กนั่นเจ็บเพราะเขา เขาต้องทำยังไง ไปขอโทษ หรือต้องไปเยี่ยม ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรนะ วอย ใช่เขาได้ยิน เด็กหนุ่มคนนั้น เรียกพี่สาวว่าวอย พอนึกถึงท่าทางที่จะเอารองเท้าส้นสูงฟาดเขา และคำพูดที่ออกมาจากปากของเด็กนั่น เขานึกโมโหขึ้นมาอีกครั้ง

ธันวาเลิกสนใจ เหตุการณ์ที่บ้านตรงข้าม เขาดื่มหมดขวดพอดี อาบน้ำนอนดีกว่า เขายังมีงานที่จะต้องคิดต้องทำมากมาย ไม่มีเวลามาสนเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอก เด็กนิสัยไม่ดี สมควรแล้วที่ต้องเจ็บ เขานี่ไง เจ็บของจริง หลังเท้าเริ่มบวมแล้ว จากส้นรองเท้าสูงปรี้ดทิ่มลงมาเต็มที่ ธันวานึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง เขาสลัดหัวไปมา เข้าห้องน้ำอาบน้ำ ท่าเดินเขาไม่ค่อยมั่นคงนัก เพราะเริ่มปวด

“ย่าครับ นี่ยังไม่นอนอีกเหรอครับ จะตีสองแล้วนะ ลุกขึ้นมาทำอะไรดึกๆ ครับเนี้ย”

“เปล่า ๆ ย่าหลับไปตั้งแต่สามทุ่มแล้วลูก ลุกมาเข้าห้องน้ำ ตกใจกับข้างบ้านเรา ใครเขาเป็นอะไร เห็นรถพยาบาลวิ่งเข้ามารับ ไม่รู้ว่าเจ็บไข้ได้ป่วยอะไร รู้สึกว่าจะเป็นผู้หญิงนะ ลูกสาวเขารึเปล่า ตอนนี้เห็นแต่คนเป็นแม่อยู่บ้านคนเดียว นี่ถ้ามีประตูออกไปหากันได้ ย่าจะไปถามข่าวเขาสักหน่อย อยู่กันแค่ 3 คน น่าเป็นห่วงนะ”

ธันวาเงียบ นี่ย่าเขาอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ปกติย่าไม่ค่อยยุ่งกับใคร วางตัว ไว้ตัว จะตาย อีกอย่างเพราะความรวยของย่า มีแต่คนเข้าหา พอมาอยู่ที่นี่ กลับอยากไปรู้จักกับคนบ้านสวนนั่นเฉย ถือเป็นเรื่องแปลก ตั้งแต่รู้ว่าเขามาซื้อตึก ซื้อที่ดินที่นี่ ย่าเขาก็ขอมาอยู่ด้วย บอกว่าชอบ แปลกมากกว่านั้นคืออยากเปิดประตูข้างบ้าน ไปหาคนบ้านโน้น ทำไมถึงอยากจะไปรู้จักคนที่บ้านสวนนั่น ย่าเขาคงเห็นสวนผัก คงคิดถึงปู่ สมัยปู่กับย่า เป็นหนุ่มสาว เริ่มต้นชีวิตคู่ด้วยกัน ปู่กับย่า เขาเป็นชาวสวน อยู่แถวนครปฐม น่าจะใช่ คนแก่คงคิดถึงอดีต

ไม่รู้เหมือนกันครับย่า อย่าสนใจเลยครับ ดึกแล้วนอนเถอะ เรื่องทุบกำแพงเปิดประตูค่อยคุยกันนะครับ"

ชั้นสองของบ้านหลังนี้ ห้องด้านหน้าธันวาทำเป็นห้องทำงาน ส่วนกลางเป็นครัวฝรั่ง ส่วนสุดท้ายด้านหลัง เป็นห้องนอน และทุกส่วนจะมองเห็นบ้านสวนผักนั้นตลอด ปกติกลางวันเขาไม่ต้องเปิดไฟ เพราะรับแสงจากด้านนอกเต็มที่ ตกกลางคืนเขาใช้ม่านสีทึบและหนามาก เปิดไฟข้างใน คนด้านนอกจะไม่รู้เลยว่าเปิดไฟในห้อง ส่วนชั้นสามเขาใช้เป็นห้องออกกำลังกาย และห้องพักผ่อน ดูหนัง ฟังเพลง

คุณย่ามนทา ตื่นแต่เช้าทำกับข้าว เตรียมใส่บาตร หญิงชราชอบที่นี่มาก อยู่ในเมืองแต่เหมือนไม่ได้อยู่ในเมือง ในซอยเงียบ เป็นส่วนตัว มีพระมาบิณฑบาตตอนเช้าทุกวัน ที่สำคัญ มีสวนผักข้างบ้าน ขณะที่กำลังนั่งรอพระ น่าจะไม่เกิน 50 เมตร ขวามือของคุณมนทา เจ้าของสวนผักที่เป็นผู้หญิง น่าจะเป็นแม่ ยกถาดที่มีขันข้าวสวย ดอกไม้ ธูปเทียน กับข้าว เพื่อเตรียมใส่บาตรมาวางไว้ที่โต๊ะหน้าบ้าน

ใส่บาตรเสร็จแล้ว คุณย่ามนทาค่อยๆ เดินไปที่หน้าประตูบ้านของ เจ้าของสวนผัก กดกริ่งหน้าบ้าน หน้าบ้านเขียนว่า สวนวอแหวน

ขณะที่นางวีรวรรณที่กำลังจะกินข้าวเช้า หลังจากใส่บาตรเสร็จแล้ว ต้องรีบลุกออกมาดูว่าใครมากดกริ่งหน้าบ้าน

“ใครกัน มากดกริ่งแต่เช้าเลย ไม่น่าใช่ลูกค้า นางโทรบอกทุกร้านแล้วนี่นา ว่าวันนี้ไม่ได้ส่งผัก”

“สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่มารบกวน ฉันอยู่บ้านใกล้ๆ รั้วติดกันนี่เองค่ะ เพิ่งย้ายมาได้เกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว”

“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันเห็นอยู่เหมือนกันค่ะว่ามีคนมาอยู่” นางวีรวรรณพูดคุยกับหญิงชรา ผู้ที่มาจากบ้านตึก

“ฉันจะมาขออนุญาต ใช้พื้นที่สักหน่อยค่ะ “

“เรื่องอะไรเหรอคะ เอ่อ...เข้ามาก่อนไหมคะคุณป้า ยืนคุยกันแบบนี้เมื่อยขาแย่เลย เชิญๆค่ะ”

นางวีรวรรณเชื้อเชิญหญิงชราให้เข้ามานั่งในบ้าน นางรู้สึกถูกชะตาหญิงชราคนนี้ ดูหน้าตาภูมิฐาน ลักษณะท่าทางดูเป็นคนมีเงิน สงสัยว่าจะมาขออนุญาตนางเรื่องอะไร

คุณมนทาเดินตามเจ้าของบ้านเข้าไปด้านใน ตื่นตาตื่นใจกับภายในบริเวณบ้านหลังนี้ สวนผักหลากหลาย เป็นระเบียบ พอเข้ามาด้านในบริเวณบ้านน่าอยู่มาก ต้นไม้ใหญ่หลายชนิดที่อยู่ในสวน มองเห็นไกลๆโน้น ไหนจะต้นกล้วย ต้นมะพร้าว เต็มไปหมด

“น่าอยู่จังเลยนะคะ สวนวอแหวน ชื่อก็น่ารักมาก”หญิงชรากล่าวชมด้วยความจริงใจ

“เชิญนั่งตามสบายนะคะ”นางวีรวรรณรีบบอกหญิงชรา

“ที่นี่เงียบดีจังเลยนะคะ อยู่กันกี่คนคะเนี้ย”

“สามคนค่ะ ลูกชาย กับลูกสาวไม่อยู่ พอดีเมื่อคืนลูกสาวไ่ม่สบายค่ะ ไปโรงพยาบาลกันตั้งแต่เมื่อคืน”

“แล้วเป็นยังไงบ้างคะ ปลอดภัยรึยัง ฉันยังสงสัยค่ะ ได้ยินเสียงรถโรงพยาบาล เป็นห่วงว่าจะมีใครเป็นอะไรรึเปล่า”

“ปลอดภัยแล้วค่ะ รอผลเอ็กซ์เรย์ ตอนนี้ลูกชายเขาเฝ้าพี่สาวอยู่ค่ะ”

“อ้อๆ คงไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ ถึงมือหมอแล้วก็ดีแล้ว ทำใจให้สบายนะคะ”

“ขอบคุณมากนะคะคุณป้า แล้วที่ว่ามีเรื่องจะมาขออนุญาต เรื่องอะไรเหรอคะ”

“พอดีเราจะให้ช่าง เข้ามาทุบกำแพงปูนเดิมออก จะเปลี่ยนเป็นเป็นรั้วต้นไม้ค่ะ เกรงว่าจะเสียงดัง หรือบางทีต้องได้ใช้พื้นที่ฝั่งบ้านของคุณบ้าง เลยมาแจ้งไว้ก่อนค่ะ เดี๋ยวจะตกใจกัน อยู่ๆ มีคนมาทุบกำแพง”

“อ่อ..เข้าใจแล้ว ไม่เป็นไรเลยค่ะ สังเกตุเห็นเหมือนกันค่ะว่ามีคนมาอยู่ ตึกนี้เห็นปิดเงียบมาหลายปีมากแล้ว เราอยู่กันแต่ในบ้าน ในสวนค่ะ เลยไม่ค่อยได้รู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ ตามสบายเลยนะคะ ทำได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ”

“ฉันมองมาจากบ้าน แล้วเห็นสวนผักคุณแล้วชอบค่ะ คิดว่ากำแพงปูนมันบังทัศนียภาพ อยากได้รั้วต้นไม้ เผื่อบางทีฉันเดินมาชมสวน ซื้อผัก จะได้เดินสดวก ”

“ยินดีค่ะ ฉันไม่มีปัญหา ตามสบายเลย วันหลังก็เดินมาได้เลยนะคะ มาเก็บผักไปทำกับข้าวกิน ที่นี่เราไม่ใช้สารเคมี ปลอดสารพิษค่ะ“

“ดีมากเลยนะคะ ดูซิเราคุยกันตั้งนาน ลืมแนะนำตัวเลย ฉันชื่อมนทานะคะ” หญิงชราพูดไปหัวเราะไปอย่างอารมณ์ดี

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันขอเรียกคุณป้าได้ไหมคะ ฉันชื่อวีรวรรณค่ะ เรียกแหวนเฉยๆ ก็ได้ เพิ่งเกษียณค่ะ เมื่อก่อนฉันเป็นครู เหงาค่ะไม่รู้จะทำอะไร ปกติผักนี่ก็ปลูกมานานแล้วค่ะ สมัยที่ยังรับราชการอยู่ พอไม่ได้สอนแล้ว เลยมาทำเต็มที่ แก้เบื่อแก้เหงาได้ดีทีเดียว แถมได้ออกกำลังกายด้วยค่ะ

ผู้หญิงสองวัย คุยกันอย่างถูกคอ ถ้าไม่ติดว่าต้องกลับไปกินข้าว กินยา และเตรียมอาหารให้หลายชาย คุณมนทาคงอยู่คุยต่ออีกนาน เพราะดูว่า ต่างคนก็ต่างถูกใจ พูดคุยกันถูกคอ บรรยกาศที่บ้านสวนนี่ ลมพัดผ่านเย็นสบาย

ธันวาตื่นนานแล้ว เขาอาบน้ำแต่งตัว ระหว่างที่ทำธุระอยู่ ไม่ลืมที่จะมองไปที่สวนผัก ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เพ่งสายตาเพื่อดูให้ชัดๆ ย่าเขาไปนั่งทำอะไรอยู่ที่สวนผักนั่น

“ย่าครับ ย่าไปไหนมา ผมรอตั้งนาน หิวข้าวแล้วครับย่า”

“อ้อ...ย่าไปออกไปใส่บาตร แล้วก็เลยไปทักทายบ้านสวนผักเขาหน่อย “

“เขามิตกใจเหรอครับย่า อยู่ๆมีคนแวะไปหา”

“เขาเข้าใจว่าย่าเป็นลูกค้า จะมาดูผักเขา เห็นว่าวันนี้เขาไม่ได้เก็บผัก เพราะลูกสองคนไม่อยู่ เมื่อคืนที่เห็นรถโรงพยาบาลมา เขามารับลูกสาวคนโตไปโรงพยาบาล เห็นบอกว่าล้ม จนลุกไม่ขึ้น ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง อ้อ...อีกอย่าง ย่าบอกเขาแล้วนะว่าจะมีช่างมาทุบกำแพง เขาก็ยินดี ไม่มีปัญหาอะไร”

“โห ย่านี่เก่งจังเลยนะครับ ไปแป๊ปเดียว ได้ข้อมูลหลายอย่างเลย “

“นี่แซวย่าเหรอ เขาน่าคบหานะ แม่เป็นครูเพิ่งเกษียณ ปลูกผักแก้เหงา มองจากด้านนอก ว่าบ้านเขาน่าอยู่แล้ว พอเข้าไปข้างในยิ่งน่าอยู่มาก”

“เหรอครับ เดี๋ยวต่อไปหน้าผมคงเป็นสีเขียวแน่ๆเลย ย่าคงได้ผักสดๆมาทำกับข้าวประจำ”

“นี่ ผักเขาไม่ใช้สารเคมีเลยนะ ย่ายังสงสัยนะว่า ผักสดหลายชนิด ที่ส่งที่โรงแรมเรา มาจากที่นี่รึเปล่า ถ้าเป็นที่นี่โอเคมากเลย”

“ย่าครับ ผมหิวข้าวแล้ว กินข้าวได้หรือยังครับ เดี๋ยวทีมช่างเขาจะมากันแล้วนะครับ”ธันวาตัดบท เขาไม่อยากรู้หรอก

“เฮ้ย...ย่าก็คุยเพลิน มาๆกินได้เลยลูก "

“นั่นเท้าเป็นอะไรไปล่ะนั่น คุณมนทาสังเกตุว่าหลานชายเดินไม่ปกติ เหมือนเจ็บขาหรือเจ็บเท้า”

“ไม่มีอะไรหรอกครับย่า เป็นแผลนิดหน่อยครับ เดี๋ยวก็หาย ผมออกไปรับช่างก่อนนะครับ”

คุณมนทาไม่อยากเชื่อหลานชายสักเท่าไหร่ เดินไม่ตรงขนาดนั้น จะนิดหน่อยได้ยังไง ธันวาเป็นหลานชายคนแรกของตระกูล และเป็นหลานชายคนเดียว คุณมนทาเลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กๆ อยู่กับย่าตลอด เพราะพ่อกับแม่วุ่นวายกับธุรกิจ พอเลี้ยงหลานชายโต เขาก็ไม่ยอมกลับไปอยู่บ้านกับพ่อ แม่ ติดย่ามาก นิสัยส่วนตัวของธันวา เป็นคนใจร้อน เอาแต่ใจตัวเอง เกเรตั้งแต่เด็กลูกชายกับลูกสะไภ้ ยกให้คุณมนทาเลี้ยง ความซ่าของเขาก็ยังไม่ลดลง ทุกอย่างที่ลูกผู้ชายต้องเจอ ธันวามีครบหมด