สามีแสนร้ายขา ภรรยาขี้เกียจหนีแล้ว

ตอนที่ 4 เลขาคนสนิท

หญิงสาวเดินสำรวจห้องทำงานไม่นาน จารวีก็เปิดประตูเข้ามาหยุดหน้าโต๊ะทำงานปรมะ เขาเงยหน้ามองเลขาเล็กน้อยไม่ได้เอ่ยตำหนิหรือกล่าวสิ่งใด

ใบหน้าปรมะมีเพียงสองอย่างเท่านั้นคือนิ่งสงบกับสีหน้าอบอุ่นเหมือนเทพบุตร แต่โมนารู้ดีว่าข้างในเขาไม่ได้เป็นเช่นนั้น ปรมะทั้งกวนประสาท หื่น โหดร้ายและอำมหิตไม่มีใครมาเปรียบ

เพราะเธอจำสีหน้าตอนเขาตามล่าตัวเธอกลับบ้านได้ ปรมะน่ากลัวอย่างกับปีศาจ พอได้ตัวเธอกลับก็กักขังเธอไว้ในบ้านไม่ให้ออกไปไหน

“ท่านประธานคะ ประชุมจะเริ่มอีกห้านาทีค่ะ”

หญิงสาวกล่าวย้ำเตือนตามหน้าที่เลขาของตน

จารวีมองผ่านโมนาอย่างไม่สนใจ ภรรยาท่านประธานคนนี้ดีแต่ทำตัวเลิศหรู แต่ไม่มีความสามารถอะไรเลย หน้าที่การงานก็ไม่มี โชคดีแค่เกิดมาร่ำรวย

“ฉันขอคุยกับคุณหยางก่อนนะคะ ไม่เกินห้านาที เธอช่วยออกไปสักครู่” หญิงสาวแจ้งให้อีกฝ่ายทราบ เธอไม่ได้อยากมากวนเวลาทำงาน ที่มาก็เพราะมีเรื่องต้องคุยก็เท่านั้น

แต่ดูเหมือนเลขาคนสนิทไม่เข้าใจ จารวีมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยัน

“เวลางานคุณควรแยกแยะนะคะ ท่านประธานต้องรีบเข้าประชุม ดิฉันเป็นเลขาคนสนิทคงต้องขออภัยที่ต้องขัดเวลาคุณโมนา ท่านประธานตรงเวลามากไม่ชอบการเข้าประชุมสาย”

เลขาสาวกล่าว ใบหน้าสวยนั้นยกยิ้มเล็กน้อย

“คนสนิทถึงขั้นไหนคะถึงไม่ฟังแม้คำสั่งเมียเจ้าของบริษัท เธอเป็นแค่เลขาจารวี ไอ้ท่านประธานที่เธอพูดถึงนักหนาเนี่ย ผัวฉัน” โมนาใช้สะโพกพิงโต๊ะทำงานของสามีที่ตอนนี้กำลังนั่งเงียบเหมือนหุ่นยนต์

“เราแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวตลอดค่ะ ที่ทำงานไม่พูดเรื่องส่วนตัวดีกว่านะคะ” จารวีหน้าเสียแต่ยังคงดึงเรื่องงานเข้ามาอ้าง

ปรมะเห็นภรรยากำสายกระเป๋าสะพายแน่นก็พอเดาอารมณ์ได้ เขาใช้สายตาเรียกธันวาให้เข้ามาค่อยอยู่ใกล้ ๆ จากนั้นจ้องจารวีให้หุบปาก

“เลื่อนประชุม” เสียงเรียบติดจะดุสั่งเพื่อตัดรำคาญ

“ท่านประธานคะทำแบบนี้..” จารวีอยากแย้ง

“ฉันหรือเธอคือเจ้านาย” เจ้าของบริษัทถามเพียงเท่านั้น จารวีก็จำต้องยอมเงียบลงด้วยรู้ว่าเจ้านายเวลาโกรธน่ากลัว

ปรมะจ้องหน้าอีกรอบเป็นการเตือน

“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าแต่แวบหนึ่งโมนาเห็นความโกรธ จารวีคิดทันทีว่าหากมีโอกาส เธอจะทำให้ท่านประธานทิ้งผู้หญิงไม่เอาไหนคนนี้

เลขาสาวออกจากห้องได้ โมนาได้แต่แอบว่า

“เลขาคนสนิท น่าหมั่นไส้” เสียงหวานสัพยอกสามีที่นั่งเฉยไม่ทำอะไร

“บ่นเป็นยายแก่” เธอดูไม่ออกว่าพึงพอใจหรือโกรธกันแน่ เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ก็ไม่ยายแก่อย่างฉันหรือไงที่คอยป้อนข้าวป้อนน้ำตอนป่วย พอจะตายไม่เห็นมีใครมาเหลียวแล หึย! คิดแล้วแค้นใจ คนป่วยกระเสาะกระแสะอย่างตาเฒ่าทำไมไม่ตายก่อนฉัน ใช้เงินซื้อเด็กสาวหลังจากฉันตายสบายเลยสิท่า!”

โมนายืนเท้าเอวบ่นพึมพำ

ปรมะนั่งฟังไม่เถียงอะไรให้มากความ ก้มหน้าเซ็นเอกสารต่อเพื่อรอให้โมนาระบายอารมณ์ให้เสร็จ