ลูกค้าสาวใช้เวลานั่งรอเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าคนทั้งคู่จะออกจากห้องน้ำ ภาพปรมะโอบประคองภรรยาช่างดูน่าหมั่นไส้ ผู้หญิงแพศยามารยาร้อยเล่มเกวียน สักวันเธอจะแย่งผู้ชายคนนี้ให้ได้
โมนาสำรวจสีหน้าของตันหยง เธอก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายรู้อย่างแน่นอนว่าเธอหายไปทำอะไรกัน สีหน้ามั่นอกมั่นใจจึงเปลี่ยนเป็นอิจฉาริษยาแทน เธอทำนิ่งไม่สนใจ ส่วนปรมะเองก็ชวนเธอคุยไปเรื่อยเปื่อย
กระทั่งถึงเรื่องโครงการที่เขาสร้าง ตันหยงหันมาถามเธอพร้อมกับเสนอราคาซึ่งคิดตามแล้วรู้สึกไม่คุ้มเท่าไหร่ ปรมะคล้ายอ่านสีหน้าออกจึงชวนคุยเรื่องอื่นแทน ส่วนงานเอาไว้คราวหลัง ความตึงเครียดของชายหนุ่มลดลงเพราะโมนาช่วยรีดมันทิ้งจนหมด
เมื่อทานอาหารเสร็จจึงกล่าวลา ปรมะแยกไปรับสายธันวา ส่วนเธอยืนรอเขาที่ลานจอดรถ ข้าง ๆ กันนั้นเป็นรถของตันหยง เจ้าตัวเดินเชิดหน้าผิดจากตอนนั่งในร้านอาหารลิบลับ ภาพสาวสวยสร้างไว้เพื่อปรมะคนเดียวสินะ
ทำไมคนเราถึงหน้า
