“วันนี้พี่คิน กลับบ้านไหมคะ” หลายวันต่อมา หลังจากวันนั้นวันที่พราวฟ้าปฏิเสธร่วมรักกับอคิน เขาแทบไม่ได้กลับมานอนบ้านอีกเลย คงจะเป็นเช้านี้ที่เขากลับเข้ามาเอาของสำคัญที่บ้านเขาถึงรีบกลับมาเอา ทำให้พราวฟ้าอดใจไม่ไหวเอ่ยถามเจ้าตัวที่กำลังเดินลงจากบันไดบ้าน
“ฉันจะกลับไม่กลับ มันเกี่ยวอะไรกับเธอ”
“เกี่ยวสิคะ ก็พราวเป็นเมียพี่”
“เหอะ!!ฉันเคยบอกตอนไหนว่าเธอเป็นเมีย”
“แต่เราแต่งงานกันแล้วนะคะ”
“นี่เธอคงลืมแล้วสินะ!!ว่าทำไมฉันต้องแต่งงานกับเธอ” อคินหยุดเดินและหันหน้ากลับมาคุยกับพราวฟ้า แววตาเรียบเฉยจ้องมองใบหน้าสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้บ่งบอกความคิดของเขาเลยสักนิด
“พราวไม่ลืมค่ะ แต่ว่า”
“เธอมันก็แค่เมียตีทะเบียน” เสียงเข้มเอ่ยบอกกับพราวฟ้า ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากบ้านและรีบขับรถออกไปทันที
ดวงตากลมโตจ้องมองท้ายรถสปอร์ตที่กำลังขับออกจากรั้วบ้าน แววตาที่แฝงไปด้วยความเสียใจและเจ็บกับคำพูดของสาม
