บทนำ
469 คำ
สวบ!!!
“อือ เจ็บ คุณช่วยเอาออกไปก่อนได้ไหมคะ??”
“หึ เป็นแค่นางบำเรอจะมาเรียกร้องอะไรจากฉัน”
ปัก!!!
“กรี๊ดดดดด!!!!”
เมื่อแก่นกายกระแทกเข้าสู่ร่างกายของเธอครั้งแรก ก็ทำให้รู้สึกว่า ร่างกายของเธอนั้นได้แตกเป็นเสี่ยงๆ สิ่งบริสุทธิ์ที่เธอรักษาไว้ตลอดยี่สิบปีก็ได้แตกสลายไปเช่นเดียวกันพร้อมกับร่างกายของเธอ
มาร์ช
ชายหนุ่มผู้ที่ใช้คำว่าเฟอร์เฟคได้เปลืองมาก ทั้งฐานะและหน้าตา ไม่ว่าเขาต้องการอยากได้อะไร สิ่งนั้นก็จะต้องได้มาแม้จะถูกหรือผิดวิธีก็ตาม ณ เวลานี้เขาต้องการหญิงสาวที่ฉีกหน้าเขาในผับอาทิตย์ก่อนนั้นมาอยู่ภายใต้ร่างของเขาให้ได้ นั่นก็คือ
พะพาย
หญิงสาวผู้หน้าสงสารที่อาศัยอยู่กับพ่อและแม่บุญธรรมที่บ้านนอกมาตั้งแต่เด็ก เพราะเธอนั้นเป็นลูกกำพร้าที่สองสามีภรรยารับมาเลี้ยงเมื่อตอนที่ทั้งสองเข้าไปทำงานที่เมืองกรุง แต่เพราะฐานะไม่ได้ร่ำรวย จึงเลี้ยงเด็กสาวตามมีเกิด จนเธออายุเข้าสู่อายุสิบเก้าปี จึงได้เดินทางเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ด้วยทุนเรียนดีมาตั้งแต่เด็ก หญิงสาวใฝ่ฝันว่าชีวิตตัวเองหลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วจะมีชีวิตที่ดีและเลี้ยงดูครอบครัวของเธอได้ แม้จะเป็นแค่ลูกบุญธรรมก็ตาม
“พ่อคะ แม่คะ พะพายต้องไปเรียนต่อที่กรุงเทพแล้วนะคะ ส่วนเงินค่าเล่าเรียนพ่อกับแม่ไม่ต้องลำบากนะ เดี๋ยวพะพายจะทำงานส่งตัวเองเรียนให้จบ หลังจากเรียนจบแล้ว พะพายสัญญาว่าจะกลับมาเลี้ยงดูพ่อกับแม่ให้ดีกว่านี้นะคะ”
“พ่อกับแม่ดีใจที่หนูเป็นเด็กดีนะ แต่ไม่ต้องเลี้ยงดูพ่อกับแม่หรอก แค่หนูเติบโตเป็นผู้ใหญ่และเลี้ยงตัวเองได้ แค่นี้พ่อกับแม่ก็ดีใจแล้ว”
หญิงสาวเข้าสู่วัยชรา ‘ปราณี’ เอ็นดูพะพายลูกเลี้ยงของเธอเป็นอย่างมาก เขาเก็บเธอมาเลี้ยงตั้งแต่ยังเด็ก ในวันที่เธอไปหางานทำกรุงเทพฯ ก็พบเด็กสาวถูกทิ้งอยู่ในถังขยะ เธอและสามีของเธอจึงตัดสินใจรับเธอมาเป็นลูก เพราะเขาทั้งสองนั้นก็เป็นหมัน ไม่สามารถมีลูกได้
“อยู่ที่นู้นก็ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก พ่อแม่กับอยู่ทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วง จะรอดูความสำเร็จของหนูอยู่ทางนี้นะ” ‘สุวิทย์’ ผู้เป็นพ่อบุญธรรมของเธอ ได้ใช้มือลูบหัวหญิงสาวเบาๆ
“พ่อกับแม่ดูแลตัวเองดีดีนะคะ เดี๋ยวปิดเทอมพะพายจะกลับมาหาค่ะ”
“รักลูกนะ”
“หนูก็รักพ่อกับแม่ค่ะ”
- ผู้เขียน
