ชีวิตอย่างที่น้ำอ้อยใฝ่ฝันเอาไว้ ว่าสักวันหนึ่งจะมีโอกาสได้เจอผู้ชายแบบนี้
“ถามทำไม... เธออยากช่วยทำให้ฉันหายเหนื่อยใช่ไหม”
เขาหรี่ตามองหล่อน
“บ้า... กลัวคุณจะเหนื่อยมากขึ้นน่ะสิคะ”
หล่อนตอบเขินๆ
“แล้วถ้าฉันอยากเหนื่อยล่ะ”
เข้าทางของเควิน เสียเหงื่อให้เรื่องแบบนี้เขาชอบนัก
“จะค่ำแล้วนะคะ”
หล่อนหันไปมองดวงตะวัน กำลังลอยต่ำเกือบแตะสันเขา
“ใช่... บรรยากาศดี งั้นเราไปนั่งดูพระอาทิตย์ตกดินกันดีกว่า”
คว้าเสื่อออกมาจากหลังรถกระบะ กล่าวพลางเดินนำหน้า หญิงสาวก้าวตามมาช้าๆ จนกระทั่งถึงเนินหญ้าที่แลลงไปก็เห็นไร่อ้อยกว้างไกลสุดสายตา ใบอ้อยเรียวยาวพลิ้วไสวอยู่ในสายลมและแสงแดดอ่อนตอนใกล้ค่ำ
“ดื่มด้วยกันนะ”
เขายื่นเบียร์อีกกระป๋องมาให้ หญิงสาวรับเอามาแล้วยิ้มขอบคุณ จากนั้นก็พูดคุยกัน ท่ามกล
