ตอนที่ 5
1012 คำ
เมื่อเจ้าตัวพยักหน้า หญิงสาวก็เดินนำมาที่ร้านปาลูกโป่ง ยื่นแบงค์ร้อยให้เด็กที่คอยบริการอยู่หน้าร้าน ได้ลูกดอกมาสี่อัน
“เอาเงินฉันดีกว่า”
ดูเหมือนเควินจะรู้ว่าเงินหนึ่งร้อยบาทสำหรับคนที่ต้องมาทำงานบ้านแลกเงินนั้นไม่ใช่น้อยๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“เถอะน่ะ”
“ไม่เอาค่ะ”
“อย่าดื้อ”
เควินจับมือหล่อนแล้วเอาเงินแบงค์ห้าร้อยยัดใส่ในมือ
มือใหญ่ของเขาที่บีบกุมมือหล่อนเมื่อครู่ ทำเอาน้ำอ้อยขนลุกซู่ รู้สึกได้ถึงความร้อนผะผ่าวที่ส่งผ่านมาจากมือของเขา ตอนที่สัมผัสกัน มันรู้สึกวูบวาบเหมือนมีไฟซ็อต
“เป็นอะไรขนลุก”
คนเป็นต้นเหตุถามเหมือนไม่รู้ตัว
“หนาวมั้งคะ”
ตอบเขินๆ ทั้งที่อากาศร้อนจนเหงื่อออก เขาสูงจนต้องแหงนมองหน้า ยิ้มเขินๆ แล้วยื่นลูกดอกให้เขา
“คุณเคนเป็นคนปาลูกดอกนะคะ... แขนยาวอย่างคุณได้เปรียบค่ะ”
“ได้สิ”
เควินรับลูกดอกมาหรี่ตาเล็งลูกโป่งหลากสี จากนั้นก็ปาตรงเป้าเผ็ง ทั้งสี่ดอกปักลูกโป่งแตกกระจุยดังโป้งๆ ติดต่อกันในเวลาอันสั้น
“กรี๊ด... แม่นมากอ่ะ”
น้ำอ้อยกระโดดกรีดร้องดีใจ พนักงานหน้าร้านเอาหมีตัวใหญ่มาให้เควิน
“ฉันให้เธอ”
เควินยื่นเจ้าหมีสีน้ำตาลปุกปุยมาให้หญิงสาวข้างกาย น้ำอ้อยรีบรับเอาหมีมากอดไว้แน่น มองตาเควินด้วยความรู้สึกซาบซึ้งสุดๆ
“ขอบคุณค่ะ”
“คุณเคนหิวมั้ยคะ”
“ไม่... เธอหิวหรือ?”
“เปล่าค่ะ”
หญิงสาวส่ายหน้า เดินตามเควินมาที่ร้านขายน้ำปั่น มีน้ำหวานสีสดใสในขวดโหลมากมาย อยู่ติดๆ กับร้านขายกาแฟโบราณและลูกชิ้นปิ้ง
“ฉันอยากได้เบียร์เย็นๆ สักกระป๋อง... เธอจะเอาอะไรมั้ย”
ร่างสูงยืนอยู่หน้าร้านหันมาถามคนข้างหลัง
“เอาเบียร์ด้วยค่ะ”
ตอบไม่เต็มเสียงนัก รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจ อยากเมา แต่แอบกลัวเขาจะว่าหล่อนแก่แดด... แต่อารมณ์นี้มันรู้สึกอยากดื่มเบียร์นี่นา
“นี่ของเธอ”
เควินซื้อเบียร์ลีโอมาสองกระป๋อง ยื่นให้น้ำอ้อยกระป๋องนึง
เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ
หญิงชายต่างวัยพากันเดินดูงานวัดกันจนเมื่อย ทั้งเล่นรถบั๊ม นั่งชิงช้าสวรรค์ ดูมอเตอร์ไซค์ไต่ถัง และในบ้านผีสิงนั่นเอง... ที่ทำให้น้ำอ้อยมีโอกาสโดดกอดเควินแน่นๆ หลายครั้ง กระทั่งถึงเวลาที่จะต้องกลับบ้าน
“เดี๋ยวฉันไปส่ง... ”
เขาหันมาบอก หญิงสาวเดินตามมาที่ลานจอดรถขึ้นมานั่งบนรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อคันใหญ่ เคียงข้างไปกับร่างสูงใหญ่ของเจ้าของไร่อ้อย จากนั้นก็พากันออกมาจากลานโล่งของที่จอดรถหลังวัด
แสงไฟดวงโคมหน้ารถฉายกราดไล่ความมืดเบื้องหน้า เควินขับรถลัดเลาะมาตามเส้นทางที่มุ่งหน้าสู่บ้านของหญิงสาว แต่ตอนถึงทางแยก จู่ๆ เขากลับเลี้ยวรถไปอีกทาง อ้อมมาทางป่าไผ่ซึ่งมืดและเปลี่ยว ทำเอาคนตัวเล็กที่นั่งมาข้างๆ รู้สึกตกใจ
“ผิดทางแล้วค่ะคุณเคน”
“อ้าว... หรอ... ”
ท่าทางเขาไม่ตกใจเท่าไร แต่เลี้ยวรถเข้าจอดข้างทางหน้าตาเฉย จากนั้นก็หันมาหาน้ำอ้อยที่จ้องมองตาเขาด้วยหัวใจเต้นระรัว
“ยังไม่ดึกเท่าไร... เธอไม่รีบกลับใช่มั้ย”
เขาถามยิ้มๆ
“ก็... ไม่รีบค่ะ”
พูดกับเขา แต่แกล้งมองผ่านหน้าต่างรถออกไปภายนอก คืนนี้ฟ้ามืดจึงเห็นดาวได้ชัดเจน
“ดี... ถ้าหนูไม่รีบกลับงั้นเรามาหาอะไรสนุกๆ ทำด้วยกันดีมั้ย”
วางมือข้างหนึ่งลงบนต้นขาตึงเต็มของหล่อน
“เอิ่ม... สนุกๆ ในรถ... แล้วก็ตรงนี้เนี่ยนะคะ”
ขยับห่างออกมาเล็กน้อย รู้สึกกลัวที่จะอยู่ใกล้เขา
“ใช่... เป็นเด็กอย่าเอาเปรียบผู้ใหญ่สิ”
เควินว่า
“หนูเอาเปรียบคุณเคนเรื่องอะไรคะ?”
ถามงงๆ ไม่เข้าใจที่เขาพูด
“ก็วันนี้เธอเห็นของฉันหมดแล้วนี่นา... ไม่ใช่แค่เห็น แต่เธอยังจู่โจมจนน้องชายฉันปวดระบม... ตอนนี้ฉันอยากเอาคืนบ้าง”
“อุ๊ย... คุณเคน”
เล่นแบบนี้ทำเอาตกใจ ก็ใครจะคิดว่าคุณเควินเจ้าของไร่อ้อยที่ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี จะซ่อนงูเอาไว้บนหัว ไม่ใช่งูธรรมดาเสียด้วยสิ แต่เป็นงูยักษ์ที่แผ่พังพานขึ้นมายิ่งกว่าพญาจงอาง
“หนูรู้ตัวหรือเปล่าว่าทำให้ฉันมีอารมณ์มาก... ตอนอยู่ใกล้หนู... ถ้าไม่เชื่อก็เอามือมา”
อยากยืนยันหลักฐานของความมีอารมณ์ มือน้อยๆ โดนดึงมาลูบคลำเป้ากางเกงของเขาเสียเอง ขณะสายตาของเควินจับจ้องอยู่กับดวงหน้าสะสวยของหล่อน มือน้อยๆ ที่สัมผัสกับตัวตนคัดแข็ง ยิ่งทำให้เขามีอารมณ์สุดๆ
“อูย... ทำไมมันแข็งขนาดนี้คะคุณเคน... แข็งยังกับท่อนไม้แน่ะ”
น้ำเสียงกระเส่าน้อยๆ บ่งบอกถึงความตื่นเต้นปนอยากรู้อยากลอง
“ไม่รู้สิ... มันคงชอบหนู โดนมือหนูทีไรแข็งเป็นหินทุกที... ”
แววตาหื่นบ่งบอกอารมณ์กลัดมัน
“หนูกลัวใครมาเห็นค่ะ”
“ไม่ต้องกลัว... น่า... นะ... ตรงนี่มีแต่เราสองคนเท่านั้น มืดขนาดนี้ไม่มีใครผ่านมาหรอกน่ะ... เชื่อฉัน”
หนุ่มใหญ่หว่านล้อม จะเอาให้ได้ หญิงสาวรู้สึกกลัว แต่ลึกๆ ภายในใจก็เกิดอาการตื่นเต้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“เคยจูบไหม”
เอื้อมมือขึ้นมาแตะริมฝีปากของหล่อน
“ไม่เคยค่ะ”
สิ้นเสียงตอบเขินๆ มือใหญ่ของเควินก็เอื้อมมาโอบใบหน้าของหล่อน รั้งมาประกบริมฝีปากเข้าหากันแน่น
“อื๊อ... หนู... หนูทำไม่เป็น”
ริมฝีปากที่ประกบเข้าหากันทำเอาหญิงสาวตกใจ ผลักอกเขา ขยับออกมาทำท่าเขินอาย ไม่กล้ามองตาหนุ่มใหญ่ไฟแรงสูง
- ผู้เขียน
